Japan voor beginners: handige weetjes voor jouw eerste bezoek
Japan is hot en staat bij veel mensen op de bucketlist. Communitylid Ellen Le Beer is er al geweest en deelt haar ervaringen in haar blog. Dit moet de kersverse Japan-ganger absoluut weten.
'De vlucht naar Tokio duurt lang. Elf uur om precies te zijn.' Wanneer Columbus Communitylid Ellen Le Beer aankomt in Japan is het al donker en regent het. 'En brrr; wat is het hier koud! We nemen de bus van de luchthaven naar ‘downtown’ Tokio en moeten daarna nog even zoeken om ons verblijfje te vinden, dat een hele kleine en donkere studio blijkt te zijn. Uitgeput gaan we slapen in de hoop dat het de volgende dag opklaart.
(Don’t) Push the button
Het klaart helaas niet op, maar het houdt ons niet tegen om te voet Tokio te verkennen. ‘s Avonds krijgen we in de studio eindelijk de verwarming aan de praat. Lang leve Google Translate, want die Japanners hebben hier knopjes en afstandsbedieningen voor van alles en nog wat. Maar als je niet kunt lezen wat daarop staat, bemoeilijkt dat de zaak toch enigszins. Ook de wc’s zijn voorzien van een arsenaal aan knopjes. Daarmee experimenteren kan je mogelijk een aars-reiniging opleveren. Ik ben er nog niet over uit of ik het effect van de knopjes allemaal even aangenaam vind.
Zon of regen, Japanners hebben ALTIJD een paraplu bij zich
Uiteraard tegen de regen, maar ze gebruiken hem ook bij zonnig weer om niet te bruin te worden. Hoe harder de zon hier schijnt, hoe meer kleding ze dragen. Ook lange handschoenen en mondkapjes helpen een getaande huid te voorkomen. Wat een omgekeerde wereld. Paraplu’s zijn dus big business. Op veel plaatsen zijn er zelfs rekjes met nummertjes en sleutels waarin je je paraplu kunt stationeren. Jammerlijk neveneffect van het verlangen om wit te blijven, is dat je hier maar weinig terrasjes vindt.
Alles is dun
Zakdoekjes, wc-papier, handdoeken en de mensen. Ik kom tot de confronterende conclusie dat mijn modellencarrière hier strandt.
Bijna alles is klein
De wasbakken (die komen soms niet veel hoger dan mijn knieën), verpakkingen van eten en drinken (een Kit Kat is bijvoorbeeld nog geen vierde van een exemplaar van thuis), stoeltjes … en de mensen. In elk opzicht zijn wij hier dus buiten proportie: zowel in de hoogte als in de breedte. Ik weet niet of ze dat bedoelen met Big in Japan ?
Communiceren is een uitdaging
Japanners zijn verlegen, terughoudend en uiterst beleefd. Dat levert geen grote babbelaars op. Daarnaast is de kennis van de Engelse taal zeer gelimiteerd. Dat maakt dat ‘echt contact’ met de mensen hier erg beperkt is. Al is iedereen wel extreem hulpvaardig en vriendelijk. Daar kunnen we kunnen in Europa nog wel wat van leren. De enige gelegenheid waarbij we iets uitgebreider met Japanners praten, is wanneer we in een klein cafeetje terechtkomen waar een Japanner een stand-up comedy show geeft voor een handvol toeristen. Ik denk zo’n twaalftal toeschouwers, onszelf inbegrepen. De performer is in Londen naar de Comedy School geweest en hij is best grappig, maar zijn Engels kan beter. Er zijn sommige woorden die we niet helemaal snappen, waardoor de comedian soms de enige is die om zijn grapje lacht. Maar dat is op zich dan ook wel weer een beetje grappig.
Japanners werken zich te pletter
Ik denk dat zij super onder druk staan, omdat de verwachtingen buitenproportioneel zijn. Ze zijn met duizenden, de kokette vrouwen en de mannen in nette maatpakken. Overuren zijn hier de norm, men vraagt zich niet af of er misschien iets aan de efficiëntie gedaan kan worden. Of in elk geval toch niet hardop. Het is ook niet de taak van een werknemer om hier kritisch over na te denken; dat is zelfs erg onbeleefd. Als werknemer moet je vooral doen wat je opgedragen wordt, de hiërarchische regels respecteren. Veel voldoening, carrièremogelijkheden of werkvreugde schept dat niet. Daarmee houdt het helaas niet op: na een werkdag van meer dan tien uur mag/ moet je nog verplicht mee gaan eten en drinken met de baas en de collega’s. Dat lijkt misschien gezellig, maar dat is het lang niet altijd, want ook tijdens het zogenaamde socializen blijven de strenge hiërarchische regels van kracht.
Japanners zijn allergisch voor confrontaties
Via Airbnb Experiences boeken we de Weirdest bike tour in Tokio. Het meisje die de tour organiseert, heeft het eigenlijk niet zo goed geregeld. Wanneer de tour zou moeten vertrekken, ontbreken er nog enkele fietsen voor de deelnemers. Mijn vriend gaat met het meisje op zoek naar extra huurfietsen en komt pas een uur later terug! Ik sta daar maar wat om mij heen te kijken, maar de Franse familie die dezelfde tour boekte, is er niet over te spreken. Ze beschuldigen het meisje van uiterst onprofessioneel gedrag en eisen hun geld terug. Die taal is veel te hard en te direct voor een Japanner. Het kind is er helemaal door van slag. Gedurende de hele fietstocht komt er niet veel meer uit dan: ‘Very very sorry. So sorry.’
Japanners zijn nerds
Het stereotype Japanse nerd komt écht ergens vandaan. Mijn nerd, mijn vriend dus :-), voelt zich helemaal in z’n nopjes in de tech- en gadgetwinkels die zijn volgestouwd met kabeltjes en (nutteloze) hebbedingetjes. In de metro zitten voornaam uitziende mannen in pak op hun smartphone schattige spelletjes met beertjes en hartjes in pastelkleuren te spelen, zonder dat daar lacherig over gedaan wordt. Ik vind het wel schattig.
Tokio ademt een zekere rust
Zo’n rust heb ik nog in geen enkele andere wereldstad ervaren. Ondanks de miljoenen mensen heb je hier niet het idee in een krioelend mierennest te zitten. De Tsukiji markt niet meegeteld dan.
Wil jij ook jouw reisverhalen voorbij zien komen op onze website? Word dan lid van de Columbus Travel Community. Je kunt al je reisverhalen in de community delen. Wie weet wordt jouw blog dan Topblog van de Week! Lid worden van de community kan hier.
Hoofdafbeelding: Ellen Le Beer
