Ben jij op reis wel eens aangehouden door de politie? (Foto: Brina Blum, Unsplash)

Topblog van de Week geschreven door communitylid Leunie

Begin 2014 gaan mijn vriend en ik anderhalve week naar de winterzon op het Kaapverdische eiland Sal. Het wordt een relaxvakantie aan zee; beetje luieren, zonnen, snorkelen en misschien duiken. Sal is niet al te groot, hadden we van te voren al gelezen, maar we komen immers voor het strand, dus dat geeft niet. 

Na een paar dagen aan het strand en uitsluitend het dorpje Santa Maria te hebben bekeken, lijkt het ons wel leuk om een dag wat meer van het eiland te zien. We informeren bij ons hotel naar een autoverhuurbedrijf en zij bevelen er eentje aan die een stukje verderop in de hoofdstraat zit. Ze bellen voor ons om te vragen of ze er een auto beschikbaar hebben. Er is alleen nog een Fiat Panda voor een schappelijk bedrag. Prima, daar doen we het voor en we wandelen het hotel uit, de hoofdstraat van Santa Maria in.

Het verhuurbedrijf bestaat uit een betegelde ruimte met bureau; een houten tafel met een hoop papieren. Achter het bureau zit een vriendelijke Kaapverdische dame die gelukkig Engels spreekt. Ze legt ons het een en ander uit over de huur van de auto en we vullen de papieren in. We kunnen alleen met een credit card betalen en omdat deze op mijn naam staat, ben ik automatisch de hoofdbestuurder. Tegen betaling kunnen we een extra bestuurder bijboeken, maar voor die ene dag dat we een auto willen gebruiken, lijkt ons dat niet nodig. Het verkeer is ook niet zo ingewikkeld, dus ik vind het prima om te rijden. Als laatste formaliteit lopen we naar buiten om de auto, een grijze Fiat Panda, van buiten te bekijken en eventuele schade op het formulier te noteren. We maken een paar foto’s van de auto en zichtbare schade en als alles genoteerd is, krijgen we de sleutels en kunnen we op pad.

Een alleraardigste jongeman van het verhuurbedrijf, die zorgt voor de schoonmaak van het wagenpark, laat ons zien waar het licht zit, z’n achteruit enzovoorts. Hij spreekt alleen Portugees, maar uit zijn gebaren begrijpen we wel wat hij bedoelt. Al het andere dat hij ons wellicht nog duidelijk probeert te maken niet. Kennelijk begrijpen we genoeg, of doen we alsof we genoeg begrijpen, om op weg te kunnen en hij zegt ons gedag. “Nou, daar gaat ‘ie dan”, zeg ik tegen mijn vriend. De auto staat voor de deur van het verhuurbedrijf geparkeerd. Ik zet ‘m in zijn eerste versnelling, doe de richtingaanwijzer aan om aan te geven dat ik weg wil rijden en met een brullende motor komen we in beweging. Het is altijd even wennen, een andere auto. Ik draai gelijk een u-bochtje in de brede straat om verder de hoofdstraat in te rijden. In mijn spiegels zie ik de jongeman van daarnet wild wuiven met zijn armen en achter ons aan rennen terwijl we wegrijden van het verhuurbedrijf. Ineens realiseer ik me dat dit een eenrichtingsstraat is en dat ik tegen het verkeer in ben gedraaid. Nu is het erg rustig op straat, dus een gevaarlijke situatie was het zeker niet, maar ik heb wel meteen de aandacht van twee politieagenten die 20 meter verderop met hun machinegeweren op de stoep lopen. Ik mag de auto gelijk weer langs de kant van de weg zetten, zo gebaren ze. Mijn hart klopt in mijn keel. Wat ben ik toch ook een oelewapper, vervloek ik mezelf. Ik draai, want zo’n model auto is dit nog, het raampje open en bied de agent meteen maar mijn excuses aan voor mijn domme actie van daarnet: “Hello sir, I am so sorry, I did not know this is a one way street. You see, we’ve only got here yesterday”, lieg ik, “so we did not know”. “It’s not covered”, is het antwoord van de agent en hij vraagt daarna om de autopapieren en mijn rijbewijs. It’s not covered? Wat is dat nou voor een antwoord? Wat bedoelt hij daarmee? Bedoelt hij pech gehad, jammer voor je en hier is een dikke vette boete? Wordt deze actie wordt niet gedekt door mijn reisverzekering? Of door de autoverzekering? Moeten we mee naar het bureau?

“I`m sorry sir, what do you mean by ‘it’s not covered’, I don’t understand”, vraag ik op mijn allervriendelijkst.  “It’s not covered. This.”, gebaart hij. De toevoeging this en de handgebaren zijn voor mij alles behalve nuttig. Ik begrijp nog steeds niet wat hij nou bedoelt. Ik laat het niet blijken en blijf netjes en vriendelijk, maar ik word wel een beetje geïrriteerd van dat ‘it’s not covered’. Wat moet ik daar nou mee?!

Ondertussen is de autoschoonmaker van het verhuurbedrijf, die ons even daarvoor nog uitgezwaaid had, aan komen rennen en hij schiet ons te hulp. In rap Portugees staat hij de agenten met veel gebaren te woord. Hij wijst naar het verhuurbedrijf aan de overkant van de straat, naar ons en naar zichzelf. Het ziet eruit alsof hij zegt dat wij zojuist de huurauto hebben opgehaald bij zijn bedrijf en dat hij ons op weg heeft geholpen en dat het misschien niet zo handig was wat ik deed, maar dat wij ook maar toeristen zijn die de omgeving hier niet kennen. Wat hij ook gezegd heeft, het heeft wel effect. Ik krijg de autopapieren en mijn rijbewijs terug, mag de auto keren en via de goede kant de straat uit rijden. De agenten lopen weer door. De schoonmaker steekt zijn duim op terwijl we wegrijden en ik naar hem. Met de schrik nog in mijn lijf, het zweet op mijn rug, maar zonder bekeuring kunnen we op weg naar… de benzinepomp. Want we kregen de auto ‘leeg’ mee.

Wil je nog meer spannende reisverhalen lezen? Klik hier voor de nieuwste blogs. Of deel zelf jouw avonturen met ons en met andere reizigers door communitylid te worden. Hier meld je je aan.