Een grote wens van mij en een luiaard gaan vandaag in vervulling. Hiervoor rijden we naar “Zuid Paramaribo“ waar Monique Pool met haar luiaard opvang woont. Na onze eerste ontmoeting met luiaards in de dierentuin van Galibi speur ik in Suriname, zonder resultaat overigens, alle bomen af om een glimp op te vangen van deze mooie dieren. Monque Pool is de voorzitter van Green Heritage Fund Suriname(GHFS). Dit is een organisatie die Suriname bewust wil maken van de schoonheid van de natuur en tegen het commercieel gebruik is van luiaards. Ze vangt luiaards op die door particulieren, al dan niet vrijwillig, worden afgestaan of door bijvoorbeeld gekapt bos in de bewoonde wereld terecht zijn gekomen. Het GHFS zoekt dus erkenning voor de natuur en vangt ook nog eens dieren die in de problemen zijn gekomen op. Bij haar thuis heeft ze miereneters en luiaards die, zo vertelt Monique, tot dezelfde familie horen. We zien zelfs in haar huiskamer luiaards.
Monique wordt geholpen met de verzorging door vrijwilligers. Ik heb over Monique en haar opvang gelezen op het internet en ben haar gaan mailen met de vraag op wij mogen komen kijken. Monique regeerde gelijk heel enthousiast. Ze vertelt dat er twee luiaards zijn binnengebracht en tot mijn grote blijdschap mogen wij mee om deze weer uit te zetten in het bos.
Deze mooie gebeurtenis gaat vanmiddag plaatsvinden! Voor de luiaards de auto in gaan worden de bijzonderheden van de dieren gemeten en genoteerd. Het zijn schuwe diertjes zien we. Het vrouwtje zit in elkaar gedoken in haar hokje. Ze heeft gisteren een miskraam gehad en het arme dier voelt zich zichtbaar ellendig. De hokken gaan achterin de auto en we rijden achter Monique aan naar de regio Saramacca. In de buurt van het dorp Groningen rijden we een bospad in waar we de auto’s parkeren en de hokken uitladen. Het vinden van een goed bos is belangrijk. De beestjes moeten teruggeplaatst worden in bos met dezelfde vegetatie als waar ze vandaan komen. Monique heeft contacten met terreinen waar ze de luiaards veilig kan terugplaatsen. We lopen een paar honderd meter het bos in, totdat Monique geschikte bomen ziet waar de beestjes hun heenkomen kunnen zoeken. Het is werkelijk een prachtig moment om te zien hoe de luiaard vanuit de kooi door het openstaande deurtje de boom in klimt. Best nog wel snel trouwens klimt het dier, ons af en toe met zijn kraaloogjes aankijkend, naar boven met behulp van zijn scherpe nagels. De tweede luiaard gaat een nabijgelegen boom in. Het lijkt of hij ons nog even dankbaar aankijkt. We blijven nog even kijken hoe de luiaards veilig, hoog in de boom tot rust komt en verlaten dan ook het bos.

Dergelijke momenten zijn voor Monique echt een kroon op haar werk vertelt ze. Het gebeurt ook wel eens dat de binnen gebrachte dieren het niet redden, te verzwakt of te afhankelijk van hulp zijn. Hopelijk kan het GHFS dit jaar een rehabilita-tiecentrum bouwen waar de dieren worden opgevangen en verzorgd. Dit centrum zal dan ook beperkt toegankelijk worden voor bezoekers om educatie te geven over luiaards, miereneters en natuurbescherming.
Mooie plannen van een bevlogen vrouw. Ik ben echt dankbaar dat wij met haar mee mochten op deze bijzondere missie.

( uit: Het Bos In, mijn boek in wording over onze Suriname reizen)