Sranang Sweetie Kondre
Commewijne
Suriname
Gerholdt
Sranang Sweetie Kondre
Om Suriname in te komen moest ik de Marowijne rivier oversteken naar Albina. Ik werd streng toegesproken door de douane beambte, waarom ik niet op de “juiste plek” het land binnenkwam. Weet ik veel…………, die boot zette me daar af. Een heel betoog van meneertje de ambtenaar dat hij daar niet voor J. met de korte achternaam zit, bla, bla, bla……………..en waarom ik geen “uit” stempel in mijn paspoort had van Frans Guayana. Nou……….. omdat ik ook geen “in” stempel heb gekregen omdat ik Europeaan ben en ik verwacht niet dat ik een “uit” stempel krijg als ik ook geen “in” stempel heb gekregen. Prompt liet het ijverige baasje mij een dik boek zien van geregistreerde Nederlanders/Europeanen die gisteren en vandaag Suriname in waren gekomen met een “uit”stempel van Frans Guayana……., of ik dus ff terug wilde om een stempel te halen. Tegensputteren had geen zin en in een Tropisch regenbuitje stak ik nogmaals de rivier over, peinzend hoe ik dat in mijn schoolfrans aan de Gendermarie uit ging leggen. Deze Luis de Funes, deed niet moeilijk en was deze handelwijze waarschijnlijk gewend, en zonder een woord met elkaar te wisselen kreeg ik mijn stempeltje en is alleen de bootman die mij de rivier over voer, hier wijzer van geworden. Welkom in Suriname……….
Na 5 jaar wonen en autorijden op Bonaire, ben ik lange, drukke wegen en vooral “af en toe” links rijden ontwend. Met samengeknepen billen zag ik vanaf de achterbank hoe de chauffeur met een gangetje van gemiddeld 140km p/u “aan de verkeerde kant van de weg” ons over de zeer slecht weg met gaten, kuilen en plassen naar Paramaribo reed. Ik was erg opgelucht veilig en wel op busstation Meerzorg afgezet te worden. Ik logeer in Tamanredjo/Commewijne bij mijn half broertje Abdul en de ex van mijn Pa.
Abdul heeft nog een dagje schoolvakantie, op de fiets gaan we naar het centrum van Paramaribo. Suriname voelt voor mij erg vreemd. Een thuiskom gevoel in een land waar ik de taal niet spreek, de cultuur & gewoonten niet ken en waar veel familie van mij woont die ik zo op straat voorbij loop, omdat ik ze niet “her”ken. Voor mijn moeder zullen de komende blogs veel herinneringen oproepen uit haar jeugd. Voor de neutrale lezers, zal ik het leven in Suriname belevingsvol beschrijven.
De bemoederingsdrang van de overheid heeft ook zijn invloed op de gezellige, ongestructureerde Surinaamse samenleving. Vroeger (1991) schalde de muziek uit de voorbij rijdende openbaarvervoer busjes. Dat is tegenwoordig verboden en draaien ze in enkele busjes nog “zachte” muziek. Aan de Waterkant verkochten de verschillende eet-standjes de bereidde maaltijden uit pannen/potten/koelboxen. De Waterkant is gereguleerd, uit stenen opgetrokken snacks, keurig betegeld en ze voldoen aan de eisen van de Keuringdienst van Waren. Veiliger voor de consument maar helaas minder sfeervol. Het eten is er niet minder smakelijk om. Ik geniet van een Djogo Parbo en een Telo, een heerlijk warme lunch van casave, bakove, ei, bakeljauw, lekker pittig van verse gele pepers. Ondertussen ben ik al 3 kg zwaarder van 2x daags warm eten, gemberbier, orchade en Javaanse lekkernijen.
Zaterdagavond Bigi Pokoe, in Koto Misie met alles d’r op en d’r aan, dus ook een flink bord eten om 23.00 uur’s avonds, de derde maaltijd van vandaag. Zondag kermis op Commewijne en maandag de stad verkennen op de fiets. Gelang mijn voorkeur fiets ik links of rechts van de weg, wat mij veel tori van de Surinamers opleverd. Als ik mij met mijn Amsterdams accent verontschuldig, wordt het mij vergeven. Na een tropisch regenbuitje kun je zwemmen in de stad, en op de terugweg naar Commewijne liggen de slangen zich op te warmen op het asfalt.
Afgelopen zondag zou mijn zusje Anouska met haar kinderen in Suriname aankomen. Door de vulkanische uitbarsting op IJsland wordt dat pas 2 mei. Ik ben van plan om tot eind mei in Suriname te blijven, voor het eerst samen met mijn jongste zusje in Suriname!! Op 25 mei zijn er hier verkiezingen, naar verluid, een groot spektakel waar ik me op verheug.
Foto's
