Trip van Paramaribo naar het Nassaugebergte

Door: MarryvanderGeest

Geplaatst op Feb 27, 2018

De koning van Langetabbetje is ziek, het nassaugebergte



‘U gaat familie worden en krijgt uw eigen kamer aan het balkon’, schrijft Saskia een half jaar later als antwoord op mijn mail. Ik heb om de volgende reden echt mijn best gedaan om het boeken van vliegtickets zo lang mogelijk uit te stellen. Het heeft zeker twee maanden geduurd voor ik niet meer elke dag aan Suriname dacht. En om ons de gelegenheid te geven enthousiast te worden over een andere vakantiebestemming. Het laatste is niet gelukt. Gelukkig vindt het gezin dit helemaal niet erg. Het antwoord van Saskia bevestigt dat het gevoel wederzijds is. Suriname mist ons ook.



 ‘De koning van Langetabbetje is ziek’ zegt Patrick. ‘Daarom gaan we doorrijden naar het volgende dorp.

Hè dat is nu jammer. Ik heb me zo verheugd om naar Langetabbetje te gaan. Patrick moet erom lachen. ‘Waarom’? ‘Er is daar niets te zien hoor’. Ik kan toch moeilijk als argument aangeven dat ik naar Langetabbetje wil omdat het zo mooi klinkt. Daarom leg ik me erbij neer dat we nog vijf kilometer doorrijden. In Snesi Kondre, het laatste dorp aan deze onverharde weg die vanaf Moengo zuidwaarts naar de Marowijne rivier loopt, stopt de, inmiddels rood van het stof zijnde bus van Blue Frog Tours. Totaal door elkaar geschud vanwege het slechte wegdek stappen we naar balans zoekend uit. Steven, de eigenaar van de tourorganisatie schudt de Granman van Snesi Kondre, die rondloopt in grote rubberen laarzen, de hand en wij mogen even rondkijken in het gehuchtje aan de rivier.

Dit kan eenvoudig door om je as heen te draaien. Ik zie een Telesur bureau, een winkel, een politiepost en een paar huisjes. Dit alles omlijst door het regenwoud en veel afval. De Granman zit met zijn rubberlaarzen op een wankel stoeltje over de rivier te turen. Ik probeer zijn blik te volgen. Ik zie de rivier, de bomen en een  korjaal vaart voorbij. Ik laat hem maar en voeg me bij de groep die inmiddels plaats heeft genomen in een soort wachtruimte met tafels en stoeltjes. Patrick en Steven halen uit tassen bakken eten en bordjes, bekers en bestek. Ze hebben een heerlijke lunch meegenomen van rijst en kip met groenten.

Het wachten geeft ons mooi de gelegenheid ons aan elkaar voor te stellen. Leonie doet vrijwilligerswerk in Paramaribo. Maarten heeft stage gelopen in Nickerie en is nu met zijn vriendin nog twee weken het land aan het bekijken. En ons gezin van vier personen plus Bart, de vriend van onze oudste dochter Laura die ook weer mee is gegaan, wisselen reiservaringen uit. Het is, ondanks de gezellige gesprekken, toch wel een lange tijd wachten voordat eindelijk de korjaal pas na twee en half uur aan komt varen. De bootsman moest eerst de kinderen van Loka Loka vanuit school naar huis brengen, is de verklaring van zijn vertraging. Blij dat we het dorpje kunnen verlaten stappen we in de Korjaal. De bagage gaat onder een groot zeil. Wij verstoppen ons onder een regencape om niet al te veel hinder te hebben van de moessonbuien, die nu achter elkaar vallen. Na nog eens ruim twee uur varen over de cappuccinokleurige Marowijne rivier, bereiken we eindelijk onze bestemming “Manja Tabiki”. Leuke kleurige huisjes staan aan de rand van het regenwoud.

Ons gezin krijgt het groepsverblijf toegewezen. Hierin staan vier stapelbedden, met matrassen en lakens. Buiten is een wc en douchehokje voor gezamenlijk gebruik. De rest van de groep slaapt in hangmatten. Als ik de matrassen beoordeel vraag ik me af of in een hangmat slapen niet een veel betere keuze is. Ik heb gekozen voor een groepsverblijf omdat de spullen dan ook relatief veilig liggen tijdens onze afwezigheid. Niet wetende dat er, zodra wij het eiland verlaten, altijd iemand is die op komt passen. Meestal is dit de vrouw van de bootsman die hier ook veeg- en harkwerkzaamheden verricht. We zullen het de komende nacht merken. Gelukkig hebben we ook nu weer de lakenzakken meegenomen en extra kussenslopen om over de smoezelige matrassen en kussens te doen.

Onze guides zijn de keuken ingegaan en al snel ruikt het heerlijk. Het is al donker als we in de  gezellige eetruimte van onze maaltijd genieten. De mannen kunnen heerlijk koken, dat belooft veel goeds voor de komende dagen. Ondertussen beginnen om ons heen steeds meer nachtdieren geluid te maken. Het is pikdonker, de sterrenhemel is prachtig, de nachtkikkertjes en vogels  klinken zacht vanuit het regenwoud.