Gunzi aankomst
Suriname
Zuid Amerika
LZwaan
Gunzi aankomst
Woensdag 2 maart Gunzi – Tei Wei
Dat was een belevenis in de hangmat slapen zeg! Allereerst een gegiebel om er in te komen en als de eerste ging schommelen werd het net domino, want dan duwde die de volgende aan.
Het slapen werd een beproeving, eerst een lange broek met shirt met lange mouw aan, in de hangmat met klamboe klauteren, een kussentje gemaakt van een trui en je in je lakenhoes wurmen. Helaas bleek dat niet genoeg, het werd echt koud! Nadat ik al een aantal keren had gedacht ik ga er uit, had ik om 2.30 uur de moed verzameld om er uit te gaan, mezelf uit de lakenzak en hangmat met klamboe te wurmen en een extra trui te halen en sokken. Meteen voor Frank een trui en sokken voor Ger meegenomen, want ook zij waren wakker en hadden het koud… Het was buiten ook ontzettend mistig.
Daarna toch nog goed geslapen tot 8.00 uur met brulapen en andere oerwoud geluiden op de achtergrond. En mijn voeten zijn hier weer helemaal slank (de afgelopen week waren ze ontzettend dik geworden)!
’s Morgens zouden we eerst gaan wandelen naar het plateau van het Brokopondomeer, maar het was nog veel te heiig om iets te kunnen zien. We konden wel vanaf onze campingplaats het Brokopondomeer langzaam wat te voorschijn zien komen en we zagen een toekan in de verte!
Om 10.30 vertrokken we richting Atjoni. De gids had de auto gemaakt door de ventilator direct op de accu aan te sluiten en dat werkte. De afdaling ging langzaam (ongeveer een uur), omdat je je langs alle bulten en gaten moet manoeuvreren. Onderweg zagen we nog weer apen. Na een tussenstop kwamen we om ongeveer 13.30 uur in Atjoni aan. Het was er volgens de gids niet heel erg druk, maar je kon duidelijk zien dat dit het verbindingspunt naar beneden Suriname is. Vanaf hier stap je op de bootjes op de Suriname rivier, de enige manier om de marrondorpjes te bereiken. Allemaal korjaals staan klaar en het is ongelooflijk wat hier allemaal op die bootjes gaat. Het krioelt van mensen en goederen; een minihaven.
We aten hier van te voren. Voor de verandering weer een rijst of bami met kip, maar je kon ook wild krijgen (lees aap). Ger heeft het geprobeerd en ik een hapje, maar we vonden het niet echt lekker. Maaike was boos dat hij het probeerde. Frank waagt zich zowel niet aan de aap als aan de kip.
Als we in de korjaal (open boot van uitgeholde boomstam) zitten met al onze spullen en voorraad is het 14.30. Het is geweldig op de Suriname rivier en voor de verandering zitten we op een bootje terwijl de zon schijnt. We hebben onze omslagdoeken nodig om ons te beschermen voor de zon! We zagen weer vogels o.a. de duikelaar en die hadden we nog niet gezien en er was een kaaiman, alleen konden de gidsen hem zien, maar wij konden hem niet herkennen. Onderweg moesten we nog wat afgeven. Dat is heel normaal hier. Mensen geven hun boodschappen door aan de bootsman en deze kan ze dan komen afleveren.
Een heerlijk tochtje van een klein uurtje (hangt af van de waterstand, bij laag water duurt het langer).
In Gunzi aangekomen lopen we onder een toegangspoort van palmbladeren door (azan pau). Hiermee worden kwade invloeden buiten het dorp gehouden en daarmee weet je meteen dat het een traditioneel dorp is. De christelijke dorpen (zending en missie) hebben dit niet. Verder vallen de huisjes/lodges van Tei Wei (betekent; als je moe bent) meteen op ze staan op palen (neuten noemen ze dat hier). In twee daarvan mogen wij slapen, ze hebben een balkon met prachtig uitzicht over de Suriname rivier.
Maar goed, bij aankomst staat er een heel ontvangstcomité en iedereen helpt mee om alles mee naar boven te tillen. Eerst door een treintje te maken. Iedereen staat op armlengte afstand van elkaar en geeft de spullen zo door aan de ander. Dan staan de spullen al zo hoog mogelijk. Daarna moet alles naar boven gesjouwd worden. Die kleine jongetjes tillen zelfs al diverse waterflesjes mee omhoog op hun hoofd. (Gelukkig had ik nog allemaal kleine spelletjes mee genomen om uit te delen, ze gingen er meteen mee spelen).
Meisjes lopen al met de afwas of was in een teiltje of emmer op hun hoofd. Volwassen vrouwen natuurlijk met nog veel meer. Ze lopen er zo mee naar beneden de lange trap af naar de rivier en weer omhoog. Wat dat betreft net als in Afrika.
We hebben uitzicht op een stroomversnelling in de Suriname rivier waar je heel lekker en leuk kan zwemmen! De kinderen en Ger gingen dat doen en ik ging net als een Surinaamse vrouw maar eens wat kleren wassen in de rivier. Want door alle mist was alles klam geworden samen met het zweet van het klimmen van gisteren hoef ik niet uit te leggen hoe dat rook nadat het in een plastic zakje had gezeten. Maaike ging nog voetballen met de jongens hier uit het dorp (het dorpje heeft ongeveer 60 inwoners en zij zijn helemaal gewend aan toeristen). De jongens voetballen elke avond. Volgens Jozef heeft elk Marron dorp zo’n voetbalveld.
’s Avonds had Olan gekookt en daarbij rekening gehouden met onze wensen (o.a. ei met tomaat voor Frank!) Er is nog een andere groep van 6 mensen in andere huisjes met hun eigen gids. Zij hadden een kampvuur gemaakt waar wij natuurlijk ook bij mochten zitten.
We speelden nog wat spelletjes en daarna lekker slapen en hoorde de oerwoudgeluiden en het ruizen van de stroomversnelling in de Suriname rivier op de achtergrond, met het gevoel alsof je nog op een bootje zit. Dat is heerlijk wegdromen.
Foto's
