Lima, een stad aan zee en dus een plek waar je vaak water kunt zien, ruiken, beleven, heeft een enorm watertekort. Via mijn studie heb ik deelgenomen aan een summerschool om op zoek te gaan naar problemen en oplossingen op een lage schaal. Een hele bijzondere manier om deze stad, haar inwoners en hun cultuur te mogen leren kennen.

Tijdens een workshop op een basisschool wilden de kids wel een potje voetballen. Ik spreek geen woord Spaans en dan is met z’n allen achter een bal aanrennen simpelweg de perfecte oplossing!

Na afloop, toen ik van afstand een paar foto’s wilde nemen kwam dit stel nieuwsgierig naar me toe. Verhit van het rennen, en met een zekere afstand tussen hen en de camera, bleven ze even geïntrigeerd staan kijken. Een bijna verbaasde blik, die niet verdween toen ze zichzelf even later op het schermpje van de camera zagen verschijnen.

Door het bezoeken van de buitenwijken van de stad heb ik een heel ander Lima leren kennen en veel bijzondere mensen ontmoet. Ik heb me geen moment onveilig gevoeld, al waarschuwden de Peruaanse studenten waar ik mee op stap was er wel voor dat er wijken zijn die je beter kunt mijden. Of waar je in ieder geval niet te opvallend met bijvoorbeeld je camera moet rondlopen. Wat vooronderzoek kan dus geen kwaad. Verder, wat mij betreft, absoluut een aanrader als je de tijd hebt. De buitenwijken zijn niet per definitie mooi. Verre van misschien. Maar de eindeloze droogte, met armoedige maar vrolijk gekleurde huisjes, zijn absoluut imposant. En een potje voetballen in deze droogte, vergeet je niet snel!