Laguna 69: de majesteit en haar hofdienaren
Huaraz
Peru
Lola
Laguna 69: de majesteit en haar hofdienaren
Na een paar dagen luieren op het strand van Huanchaco in Noord-Peru, is het de hoogste tijd voor weer eens ouderwets afzien in de vorm van een pittige bergwandeling. Randy en ik nemen de nachtbus naar Huaraz, een stadje in het kloppende hart van de centrale hooglanden. De stad ligt genesteld in de indrukwekkende bergketen Cordirella Blanca, die ervoor gemaakt lijkt om door alpinisten en wandelaars met een lange adem ontdekt en bedwongen te worden. De grillige bergen en de verscheidenheid aan trektochten langs hun besneeuwde toppen, imposante gletsjers en kraakheldere meren maken Huaraz dan ook tot een geliefde uitvalsbasis voor de sportieve avonturier.
Nadat we 's morgens hebben ingecheckt in het hostel, zit ik in mijn eentje op de binnenplaats voor mijn gebruikelijke moment van bezinning. Als ik net ergens aangekomen ben, moet ik altijd even 'landen', heel eventjes beseffen waar ik me nu eigenlijk bevind en wat dat precies bij me losmaakt. Zonder duidelijk aanwijsbare reden dwaalt mijn blik omhoog naar het zonnetje dat zo aangenaam brandt op mijn huid. Het volgende moment valt mijn mond open. Want wat schetst mijn stomme verbazing? Er heeft zich een perfecte regenboogcirkel om de zon heen gevormd! Ik roep Randy, die met een paar hostelgenoten komt aangesneld. Ze zijn er al net zo van onder de indruk als ik en gewapend met zonnebrillen staan we er lange tijd gehypnotiseerd naar te kijken.
Die dag doen we weinig meer dan een beetje rondslenteren door de stad. Huaraz ligt op 3100 meter hoogte en aangezien we van zeeniveau komen, moeten we het gedwongen even rustig aan doen. Het stoffige stadje oogt wat grauw, maar een parade van Peruaanse jongens uitgedost in uitbundige jurken en versierd met hoeden, make-up én naaldhakken, geeft de straten van Huaraz een vrolijk en kleurrijk randje. In de ijdele hoop dat we tegen die tijd voldoende geacclimatiseerd zullen zijn, reserveren we bij terugkomst in het hostel een taxi voor de volgende ochtend. De taxi zal ons naar het beginpunt brengen van een bergwandeling naar Laguna 69, een turquoise gletsjermeer waarin je op heldere dagen de gletsjer weerspiegeld kunt zien. We hebben al diverse mensen gesproken die het niet gehaald hebben, omdat ze teveel verschijnselen kregen van hoogteziekte en zodoende dat hele meer nooit te zien hebben gekregen, dus op hoop van zegen dan maar.
Niemandsland
Om zes uur schrik ik wakker van de wekker. Je moet er wat voor over hebben; een cliché waaraan ik vandaag nog vaak zal refereren. Na een taxirit van tweeënhalf uur, inclusief ontbijtstop in het bergdorpje Yungay, bereiken we Huascaran National Park en Lagunas de Llanganuco, twee prachtige mintgroen gekleurde meren op 3900 meter hoogte. Hier zal de chauffeur blijven wachten en zullen Randy en ik het niemandsland intrekken om zigzaggend te stijgen naar een imponerende 4600 meter. We doorkruisen frisgroene valleien met grazende ezels en eeuwenoude papierbomen, terwijl we in stilte genieten van het rustgevende geluid van de kabbelende beekjes en snelstromende riviertjes die we her en der passeren. Langs de steile bergwanden om ons heen klettert het water van de torenhoge watervallen met geweld omlaag.
Ondertussen trekken we dieper en dieper de bergen in. De tocht voert langs besneeuwde bergtoppen en gletsjers die hooghartig liggen te glinsteren in de zon. Onder hen bevindt zich de hoogste bergtop van Peru, die van de berg Huascaran (6768 meter). De wandeling is letterlijk en figuurlijk adembenemend. Een briljante tocht, maar oooooooh zooooooo zwaar. Zelfs bij de lichtste stijging heb ik al zuurstofgebrek en hoe hoger we klimmen, hoe steiler en dus erger het wordt. Op het laatst moeten we elke twee minuten stoppen om even op adem te komen. Ik ben met regelmaat aan het hyperventileren en mijn hoofd barst zowat uit elkaar van de pijn. Zelfs Randy, die zeer ervaren is, heeft zichtbaar last van de hoogte en moppert herhaaldelijk dat het de zwaarste tocht is die hij ooit heeft gelopen. Ik heb bovendien al sinds ik in Vilcabamba in een glasscherf ben gestapt een ontstoken grote teen, wat op z'n zachtst gezegd nogal pijnlijk begint te worden. Maar we laten ons niet kisten en zetten dapper door. De gedachte aan ons einddoel houdt ons telkens weer op de been.
Laguna 69
En na enkele uren zwoegen en zweten doemt ze dan plotseling voor ons op: Laguna 69. De tranen springen me in de ogen bij het zien van het spectaculaire gletsjermeer. Alle ontberingen zijn in een fractie van een seconde vergeten. Onwerkelijk bijna; zo helder, zo sereen, zo majestueus, zo onaards en oh zo puur. Zo prachtig en machtig en van het mooiste knallende blauw ooit. Geboren uit de hoger gelegen gletsjer, die haar ijswater als een constante voedingsbron met een zacht ruisende val het meer doet instromen. In de daaropvolgende minuten begint mijn ontluikende liefde wel heel bijzondere vormen aan te nemen. Wat ligt ze daar schitterend... Extreem afgelegen en liefkozend omarmd door toppen bezaaid met spierwit poeder. Volledig afgeschermd door de bergen, die lijken te fungeren als toegewijde hofdienaren van deze stralende koningin der gletsjermeren. Met glanzend witte pruiken getooide lakeien, die hun majesteit tot in de eeuwigheid zullen blijven voeden en beschermen tegen de boze buitenwereld.
Misschien is dit zelfs wel het mooiste dat ik tot nog toe heb gezien en dat wil echt wat zeggen. Ik heb me op dit indrukwekkende continent al vele malen tot in het diepst van de ziel verwonderd, maar dit slaat werkelijk alles. Wat een parel. Subliem... We zijn er bovendien de enigen, wat het in mijn ogen nog eens extra speciaal maakt. Alsof we na deze barre tocht op het dak van de wereld zijn beland, met dit verborgen koninkrijk als ultieme beloning. En dan is er nog die overweldigende opluchting. We hebben het gehaald!!! Het was de pijn dubbel en dwars waard en ik zou het zo weer doen om dit natuurwonder nogmaals te mogen aanschouwen. Mijn reis kan in elk geval niet meer stuk, zoveel is zeker. Immers, vanaf nu kan ik de hele wereld aan!
Foto's
