Een feestje in de bergen.
Huaraz en de Cordillera Blanca
Peru
MathuBloom
Een feestje in de bergen.
Dit keer kwam ik het feestje tegen in de colectivo. Een 'Baca Loca' werd samen met vele andere dingen op het dak gebonden en iedereen in het busje informeerde me over de gebeurtenis: de viering van La Virgin de Concepcion in Yuracmarca. "Donde es Yuracmarca?" "Yuracmarca is het eindpunt van deze bus." Ah mooi, dan zullen we daar eens gaan kijken.
Een van de dames in het busje, Blanca, ging chicle, caramelos en cigarros verkopen en bij aankomst hielp ik haar met het reorganiseren van haar zoetwaren toen Irene nieuwsgierig vragen kwam stellen. Dit super sociale en behulpzame meisje van tien werd m'n trouwste maatje en ik werd door haar het hele feest aan de hand mee genomen. Later die avond trok ze me mee om haar familie te leren kennen, allemaal stralend met feeststemming en trots dat een gringa ook hier was om het feestje mee te genieten.
Yuracmarca is normaal gesproken een bergdorpje met misschien 100 inwoners, maar met dit feest komt iedereen die hier ooit gewoond heeft en elke vriend die mee wil komen, dus misschien is het wel vijf of zes keer verdubbeld. Iedereen slaapt op vloeren en sommige verkoopsters die van dit feest profiteren (zoals mijn Blanca) op de bankjes in het park. Er is geen hotel, geen restaurant (op een eettafel in de hoekwinkel na) en la plaza de Armas (het dorpsplein) is vrij klein dus gezellig druk.
Blanca lette op mijn tas en een speurtocht begon.
La Banda, zo'n 15 a 20 blazers en stokjes slaanders, speelden vrolijk in op de dansende mensen en halve liter flessen Pilsen en Trujillo bier werden uitgeschonken. Rond een uurtje of 21:30 werd ik opeens mee getrokken door Irene en haar familie, we dansten als behekste vossen voor onze band uit naar een huis met grote patio overdekt met Bougainvillea bloemen. Hier zaten we aan grote picknicktafels en kregen we allemaal hetzelfde kommetje gare pasta soep en borden rijst/aardappelen/stuk vlees in lekkere jus, weg gespoeld met bekers verse chicha. Het hele dorp, iedereen nam achter elkaar plaats aan de tafels en at tot zijn buikje rond was...... gratis!
Deze feesten in kleine dorpjes in de bergen worden verzonnen, gemaakt, gevierd en opgeruimd door de mensen die er leven, dus waarom betalen aan jezelf. Iedereen legt in wat zijn handen kunnen veroorloven en samen wordt er een spetterende atmosfeer van gebrouwen. Zo gaven vele campesinos (boeren) in totaal acht koeien, vier schapen, zakken rijst, aardappelen, suiker, mais, koffie, tomaten, uien, hun hulp in de keuken of met uitdelen, schoonmaken van het plein elke ochtend om vijf uur, mensen doneren de band die betaald moet worden en vele geven ‘Castillos’, grote installaties met vuurwerk die soms 800 euro kosten! En natuurlijk vele vele kratten halve liter flessen bier. En de gasten die van buiten het dorp komen wordt niets meer gevraagd dan een portie goede zin, een grote eetlust en dansende benen. Nou, ik had al deze drie onderdelen natuurlijk in overvloed, dus ik was van harte welkom.
Na het gezamenlijk eten met Irene’s familie vroeg ik een extra bordje voor Blanca die op het plein was achter gebleven. Deze vrouw vroeg me hoe ik hier zo kwam en na een minuutje of tien had ik de vierde uitnodiging om ergens een vloer te delen in mijn zak zitten. Liane en Julisa bleken de zussen van de organisator van dit jaar te zijn. Deze familie bleek behoorlijk belangrijk voor het feest met vele donaties voor eten, vuurwerk en bier. Ik nam hun aanbod aan en werd verzorgend begeleid en voorgesteld aan wie dan ook ...... iedereen dus, want iedereen kent deze familie.
Vooral de vader, Papa Tarasana, die elk biertje aan nam en elke lege hand een biertje aan bood, en Mama Tarasana, die een enorme hulp in de eetgelegenheid was, waren een en al open armen en ik werd gemoedelijk onder de vleugel genomen als een kostbare beeldje.
(Het staartje van dit verhaaltje wordt vervolgd in het volgende blog)
Foto's
