El condor pasa

Door: Globetrotteramsterdam

Geplaatst op Feb 4, 2009

Peru was thuiskomen. Ik kan het niet anders omschrijven. Ik voel me hier zoveel meer thuis dan in Ecuador. En ik kan maar niet aangeven waardoor het komt. Maar vanaf de eerste stap op Peruaanse bodem was het er: Ik ben weer thuis.

Lima was fantastisch. Heerlijk stad om door heen te dwalen. Ik kijk er naar uit om aan het einde van mijn reis hier nog een dagje (aan het strand!) door te brengen!

En ja, dan Arequipa. Bij het landen keek ik uit het raam en de herinnering aan Chili San pedro de Atacama kwam direct terug. Een stad omgeven door vulkanen. Hier moet ik me dan toch thuisvoelen. Daarover was geen twijfel mogelijk! Uiteindelijk ook niet zo raar bleek later, want dit gebied valt onder de Atacama dessert. Arequipa nodigt uit tot nietsdoen. Zitten op de Paza de Armas en kijken. Kijken hoe de fotografen hier kiekjes maken van mensen. Zowel de mannen als de vrouwen stijf in de houding, armen stram langs het lichaam. Er kan geen lachje vanaf. Of de verkoopsters van duivenvoer, ijsverkopers, of gelatine puddingjes. Mensen die hier gewoon even komen zitten, genieten van de dag en het leven hier op het plein. Het klooster hier inde stad is onwaarschijnlijk. Groot. Als een stadje in een stad. Van alle gemakken voorzien. Dwalen door de straatjes hier en op de plattegrond uitvinden waar je bent om uiteindelijk toch de uitgang te vinden.

VanuitArequipa naar Colca Canyon. En dat ging niet helemaal zoals ik me bedacht had. Om in Colca Canyon te komen, of in ieder geval in het plaatsje waar we slapen, moeten we een pas over. 4910m. Tot zover was er nog niets aan de hand, anders dan hoofdpijn van de hoogte. En nee, die hoofdpijn ging niet over na het afdalen naar zo´n 3500 m. Een typisch gevalletje hoogteziekte. En dat valt niet mee. Je voelt je meer dan beroerd en ik wilde nog maar 1 ding. Liggen en slapen... Van het plaatsje en het hostel heb ik dan ook niet meer gezien dan mijn kamer en mijn bed. Gelukkig zag na een flinke nacht slapen (was rond 5 uur op de kamer, de wekker ging weer om 5.30...) en ontbijt op mijn kamer de wereld er gelukkig anders uit.
En El Cruz del Condor had ik niet willen missen. Je ziet de condors langaam omhoogkomen. En dan kun je alleen maar kijken... je heel klein voelen...
De terugweg toch nog wel even in de piepzak, want die 4910 m moest opnieuw gepasseerd worden, maar voordat ik het in de gaten had, waren we er voorbij. Zonder problemen! pffff...