Zondagmiddag in Cayenne
Cayenne
Frans-Guyana
Biniro
Zondagmiddag in Cayenne
Zondagmiddag, spitter, spatter, spetter, omdat er niets te doen is, verveel je je te pletter.... Kennen jullie dit liedje nog van Kinderen voor Kinderen? Nou, in Cayenne verveel je je op zondagmiddag ook te pletter. Het enige verschil is dat het hier niet regent, maar echt ongelooflijk warm is. Gisteren was het dus zondag en toen we uit ons hotel kwamen, viel het al gelijk op. Het stadje was compleet uitgestorven. Er liep niemand over straat, behalve een paar drugsverslaafden die blijkbaar te high waren om last te hebben van de verzengende hitte. Geen winkel, geen restaurant was open. Cayenne sliep. Nu is zondag nooit een ideale dag om in Zuid-Amerika een stad te bezoeken. In elk land hebben we al meegemaakt dat alle musea dicht waren en ook was het vaak zoeken naar een geopend restaurant. Maar zo'n doodse stilte als hier hadden we nog niet eerder gezien.
We besloten dat dit een ideale stranddag was. Lekker naar Montjoly, schijnt een leuke badplaats te zijn. Openbaar vervoer gaat hier bijna niet, maar er rijden wel minibusjes door het land. Deze zijn in particulier bezit. 's Ochtends begaven we ons dus naar de vertrekplaats van de minibusjes, maar na enkele minuten werd al duidelijk dat er op zondag geen minibusjes naar het strand reden. We moesten een normale taxi nemen voor 50 euri. Dat is een duur grapje! We werden niet opgelicht, want alle taxi's rijden hier voor het eerst weer op de meter. Er valt dus niet over de prijs te onderhandelen. De taxichauffeur wilde ons nog wel voor de helft van het geld naar het Novotel rijden, waar we misschien tegen betaling van het zwembad gebruik zouden kunnen maken. Misschien, beetje dure gok voor 25 euro. Teleurgesteld dropen we af. Tot onze grote blijdchap kwamen we langs een duur hotel wandelen dat we niet eerder hadden gezien MET een zwembad. Wij naar binnen, maar de receptionist was genadeloos. Alleen gasten mochten van het zwembad gebruik maken en nee, ook tegen betaling was het niet mogelijk. De plasjes zweet liepen ondertussen langs onze ruggen naar beneden. Geen strand dus voor Mats en Bianca. Auto huren dan? Nee, verhuurbedrijf is natuurlijk ook dicht. Van pure lamlendigheid zijn we uiteindelijk maar een internetcafé ingedoken en daarna naar ons hotel gelopen om daar te crashen op ons bed met de airconditioning aan. Je ziet, het leven van een backpacker gaat niet altijd over rozen!
Croque Monsieurs
Gelukkig hadden we ons zaterdag wel kostelijk vermaakt, in een rustig tempo natuurlijk. Zaterdagochtend was het al een drukte van belang op straat, want er was markt. Het was geweldig om te zien hoe verschillende culturen hier door elkaar en met elkaar leven. Donkere, Afrikaanse vrouwen in klederdracht, Aziatische Mong-vrouwen uit Laos (leden van deze stam zijn jaren geleden naar Frand Guyana geëmigreerd), Chinezen en blanke Fransen. En iedereen verkocht de etenswaar van zijn land. Vietnamese loempia naast een stalletje met Creools eten. Croissants gaan hand in hand met een Chinese maaltijd. Verder is echt alles Frans hier: in het park spelen de mannen met elkaar joules de boules, de meest populaire auto is hier de Peugeot 206 en ze weten heel goed wat lekker eten is. We hebben onze buikjes helemaal volgegeten met overheerlijke crepes, Croque Monsieurs (de Franse tosti), Franse kazen en kangaroo (!) in een echt Frans restaurant. Heerlijk allemaal, alleen is het Europese prijspeil behoorlijk schrikken. De honderden euro's vliegen er werkelijk doorheen, dus zijn we op zoek gegaan naar de kilorestaurants die ze ook in Noord-Brazilië hadden. Je eet van een buffet en betaalt per kilo. Een stuk voordeliger voor onze portemonnee.
Vanmorgen hebben we dan eindelijk ons visum voor Suriname aangevraagd. We waren er twintig minuten voor openingstijd en dachten als eerste aan de beurt te zijn. Helaas, bij aankomst stonden er al elf wachtenden voor ons. Allemaal Frans Guyannen die naar Suriname willen. Ik dacht dat ze geen visum nodig hadden voor hun buurland, maar de mensen hebben hier natuurlijk de Franse nationaliteit! De dame achter het loket was weer uitermate vriendelijk (not) en het was natuurlijk een probleem dat we geen ticket uit Suriname konden tonen. We hebben vriendelijk uitgelegd wat onze reisroute was en hadden gelukkig wel een kopie bij ons van onze ticket naar Zuid-Afrika. Zo konden we in ieder geval bewijzen dat we van plan waren om dit continent weer te verlaten. Vanwege onze sidetrip naar Curaçao hadden we wel een meervoudig visum, nodig, omdat we namelijk via Paramaribo weer terugvliegen naar Belem in Brazilië. Kosten: twee keer zo hoog. Zucht, wat een land. Nog twee dagen wachten en dan kunnen we tussen 14.00 en 14.30 uur (en geen minuut later) ons visum ophalen. Als ze tenminste geloven dat we zonder retourtje het land weer gaan verlaten....
Papillon
Morgen hebben we lekker een auto gehuurd en rijden we vanaf Cayenne naar Kourou. Vanaf daar gaan we met een Catamaran naar de Isles de Salut, de oude strafeilanden van Frankrijk. Bekend van de boeken van Papillon en Alfred Dreyfus. Papillon blijkt alleen niet op deze eilanden gezeten te hebben, maar in St. Laurent de Maroni, de grensplaats met Suriname. Zijn autobiografische verhaal blijkt in werkelijkheid een combinatie van verhalen van verschillende gevangenen die Papillon heeft onmoet. De eilanden lijken ons desalniettemin erg interessant. Kourou is trouwens ook bekend van het Franse Space Center. Kourou schijnt DE perfecte ligging te hebben voor een lanceercentrum voor raketten vanwege de ligging vlakbij de evenaar, vlakbij de zee en lage bevolkingsdichtheid. Volgens critici is dit de enige reden waarom Frankrijk nog steeds in Frans Guyana is geinteresseerd en waarom het nog onderdeel is van het land. Frankrijk schijnt jaarlijks heel wat geld in de lokale economie te pompen en dat is te zien.
De levensstandaard is hier bijzonder hoog. Iedereen rijdt in een redelijk nieuwe auto en een huis kost hier ongeveer hetzelfde als in Nederland. Een groot deel van de bevolking schijnt ook te leven van een Franse uitkering. Hard werken doen ze hier dan ook niet. Al met al een bijzonder land, jammer dat we zo slecht met de lokale bevolking kunnen communiceren. Op enkele uitzonderingen na, zijn de mensen hier best vriendelijk. Ze spreken echter enkel en alleen Frans. Zo zijn we vanmiddag een kwartier bezig geweest om de receptionist van ons hotel duidelijk te maken dat ons kluisje in de kamer defect was. Met handen en voeten en eindeloos geduld, komen we er wel.....
Foto's
