Vive la France
Cayenne
Frans-Guyana
Gerholdt
Vive la France
In St George merk je meteen dat je weer in Europa bent. Het straatbeeld/de infrastructuur is
Europees, de producten in de supermarket zijn Europees, de prijzen zijn Europees en ik mag
weer met Euri’s betalen. Nou daar word ik als rugzaktoerist met Antiliaanse guldens niet happy
van.
Raar eigenlijk, dat afgezien van een onafhankelijk Suriname, hier aan de Noord-West kust van
Zuid-Amerika, Frankrijk, “Nederland” en Engeland gezusterlijk naast elkaar liggen, stelletje
“Landje-pikkers”. De gemiddelde Guayanees is er niet slechter van geworden! De
levenstandaard is hier hoog, evenals de werkloosheid, maar de uitkeringen zijn naar
Frans/Europese levenstandaard, dus waarom zouden ze hier dan gaan werken……. Wat dat
betreft komen de Engelse en Nederlandse oud kolonieën er slecht van af.
Bij de politie post kreeg ik als Europeaan geen stempel in mijn paspoort, wat ik jammer vond als
aandenken van deze reis. Voor de busrit naar Cayenne van 114 km met het semie-
openbaarvervoer mocht ik € 30,-- aftikken, belachelijk duur. Een tapbiertje € 3.50 en een
hotelkamer € 42,--. Toeristisch stelt Frans Guayana niet veel voor, dus redenen genoeg om te
besluiten om hier niet al te lang te blijven.
In mijn allerbeste schoolfrans informeerde ik bij de hotelreceptie naar een kamer. Toen ik mijn
paspoort liet zien, vroeg de man in vloeiend Nederlands “U spreekt ook Nederlands”. Roy bleek
Surinamer te zijn en was om economische redenen naar Frans Guayana verhuisd. Hij adviseerde
mij dat ik beter het binnenland van Suriname kon bezoeken dan dat van Frans Guayana. Volgens
hem is Suriname mooier. Roy heeft zich het Franse chauvinisme eigen gemaakt en promoot met
liefde zijn vaderland. Ik kreeg veel informatie van Roy, ook dat ik toch een visum nodig had om
naar Suriname te reizen. Dat was een handige tip, voordat ik zonder visum naar Suriname zou
reizen en door de douane terug gestuurd word naar Cayenne.
De volgende morgen stond ik vroeg bij de Ambassade van Suriname om mijn visum te regelen.
Allervriendelijkst werd ik geholpen door een Surinaamse “Tante”. Ik voelde me gelijk “thuis” en
kreeg helemaal zin om naar Suriname te gaan. Omdat ik transsitter ben, (in via Frans Guayana en
uit via British Guayana) moest ik volgens de prijslijst een multipli visum kopen van € 150,--.
Schofterig dacht ik “die regering schuift hun financieel wanbeleid af op ons arme toeristen”. De
lieve Surinaamse “Tante” stempelde een mulitpli visum in mijn paspoort en rekende een single
visum van € 40,-- met mij af. Wauw wat een mazzel, ik kon haar wel zoenen. De Amerikaanse
backpackers achter mij, konden voor een multipli visum aftikken en ‘smiddags na 14.30 uur
terug komen voor hun visum. Eindelijk gerechtigheid, “eigen volk eerst”.
Omdat alles zo vlot verliep, kon ik na een korte stadswandeling doorreizen naar Korou, waar ik
de lanceerbasis van de Adriane en Il de Salut wilde bezoeken. Helaas gingen er ‘s avonds geen
boten meer naar het Papillon eiland dus moest ik nachtje wachten. Op Il de Salut wilde ik een
nachtje in een cel slapen om het gevangenisgevoel van het “Duivelseiland” te ervaren, zoals dat
zo romantisch in de Lonely Bible werd omschreven. Op het eiland regende het de hele ochtend,
de cel was een grote hal met de smerigste toiletten en douches die ik deze reis heb gezien en de
aanbevolen vissoep smaakte naar kip. Ik heb er geen garnaal/stukje vis in gevonden. Dat was
voor mij de druppel, dus besloot ik met de middagboot terug te gaan naar het vaste land.
Meester Dave, was ook op Il du Salut met zijn leerlingen voor een historische les. Ik heb met
hem opgetrokken en in zijn Frans/Engels vertelde hij mij en de kinderen veel over het eiland. Na
de les en weer in Korou ben ik meegegaan naar de school van Meester Dave en toen de kinderen
weg waren hebben we samen chinees gehaald heb ik huiswerksommetjes van de kinderen
nagekeken, mijn Frans opgehaald en bij Meester Dave gelogeerd. De volgende morgen zette hij
mij “bekeerd” met het lijfblad van De Jehova’s Getuigen af bij het busstation. Ik lach me rot, wat
een bijzondere en aardige mensen kom ik toch tegen.
Op het busstation mocht ik voor de helft van de prijs van “het Openbaarvervoer” met Surinaamse
mensen meerijden die ook naar Suriname gingen. Zodoende was ik Frans Guayana veel sneller
uit dan ik ooit had verwacht en ben ik 10 dagen eerder dan gepland in Suriname.
Foto's
