Paniek in de tent

Door: Lola

Geplaatst op Sep 19, 2010

"Eruit! Ik moet eruit!", schreeuwt een onherkenbare, overslaande stem van binnen. In de stomend hete lucht hap ik snakkend naar adem. Zo aardedonker. Zo onvoorstelbaar aardedonker. Ik probeer mijn longen vol te zuigen, maar lijk me als het ware in een vacuüm te bevinden. "Zuurstof, ik heb zuurstof nodig!" Is dat echt mijn eigen stem in mijn hoofd? Splassshhh! In het midden van de onzichtbare kring gooit de sjamaan voor de zoveelste keer een plens water op de roodgloeiende keien. Luid sissend doen ze de benauwde hut een fractie van een seconde oplichten, waarna de stoom zich verspreidt in de gitzwarte, zwetende ruimte.

Ik ben in het zuidelijk gelegen dorpje Vilcabamba, genesteld tussen de heuvels in een groene vallei aan de vruchtbare voet van de Andes. En dit is niet zomaar een doorsnee vallei met zomaar een doorsnee dorp. De inwoners staan namelijk bekend om hun ellenlange levensduur. Sensatiebeluste tongen beweren zelfs dat enkele grijsaards er hun 120ste verjaardag in hoogst eigen persoontje hebben gevierd. Hoe dit kan? Men neme een gezonde levensstijl gepaard met een lekkere trage pas. Vervolgens voegt men daar een flinke dosis zon in een rustieke omgeving vol goede energieën aan toe en husselt de ingrediënten door elkaar. Men laat dit mengsel geruime tijd rusten en ziedaar het verbluffende resultaat: de 'Valley of Longevity', waar men in balans en harmonie tot in het oneindige naast elkaar lijkt te leven.

Thriller

Vanuit Hostel Izhcayluma probeer ik samen met mijn docente Luz, een spontane Ecuadoriaanse met een vrijgevochten geest en voor Zuid-Amerikaanse begrippen verrassend moderne denkbeelden, mijn Spaans wat op te vijzelen. Ik heb al de hele week moeite me te focussen op de onnoemelijke rijtjes werkwoordsvervoegingen in idioot veel verschillende tijden. Vooral als ik weer te lang met mijn hostelgenoten rond het kampvuur heb gezeten na een voorstelling in de bar: een creatief dansje op 'Thriller', dat we schuddebuikend en uiteraard volledig synchroon voor een enthousiast publiek ten uitvoer brengen, alvorens we een nachtelijk duik in het ijskoude zwembadwater nemen.

Ook vandaag doen de grammaticale constructies me duizelen in de van vlinders en vogels vergeven bloementuin. Tegenover me schuift Luz onrustig heen en weer op haar stoel. Dan staat ze op om te plassen, mij in het zeurende gezelschap van mijn koppijn achterlatend. Dromerig staar ik naar de heilige vallei van de Inca's, die ik steevast 'Vallei der Langlevenden' noem. Best dubbel eigenlijk, als je bedenkt dat het voltallige Inca-volkje eeuwen geleden zonder duidelijk aanwijsbare oorzaak van onze aarde is verdwenen. Bij de gedachte aan aarde schakel ik onwillekeurig terug naar de enerverende dag van gisteren.

Zweethut

Het was volle maan. In de lucht hing merkbaar meer dan alleen die volronde maan. Er broeide iets; onzichtbaar en ongrijpbaar, doch overduidelijk daar. En zo kwam het dat ik die avond in een vlaag van verstandsverbijstering een heuse sjamaanceremonie bijwoonde. In een zogeheten zweethut, middenin een bos in een donker stukje niemandsland. Misschien om mijn grenzen te verleggen, of simpelweg uit nieuwsgierigheid geboren. Want hoewel Moeder Aarde tijdens zo'n ceremonie wordt geëerd, had het in mijn nuchtere ogen juist iets onaards, met een mystiek en zweverig randje. Voor de tent was een vuur aangelegd, waaromheen een groep uitzinnigen aan het dansen, springen en zingen was.

Ik staarde er verbijsterd naar, overmand door een opborrelend gevoel van onbehagen; van het kaliber dat plotseling om de hoek komt zeilen wanneer je tevergeefs probeert die dorstige kater met liters cola weg te drinken. De sjamaan wenkte me en riep: "Baila, baila!". Dansen? Ik? Hier? Nu? Ik schudde mijn hoofd. Voorlopig stond ik hier uitstekend. Even later keek ik toe hoe V. onder de tentflap door kroop. "Vooruit dan maar", verzuchtte ik, waarna ik haar op handen en knieën volgde. In de 'zweefhut' vormden we op de tast een kring rond de onzichtbare sjamaan. Het was er nog donkerder dan het zwartste zwart dat ik ooit had aanschouwd. De tentflap ging heel even open. In het vage schijnsel van het maanlicht ontwaarde ik een silhouet die scheppen vol roodgloeiende stenen de hut indroeg.

Slangenbezweerder

De sjamaan begon onverstaanbare Spaanse mantra's te hummen, terwijl hij intussen water over de oplichtende keien goot. De ondraaglijk hete, vochtige stoom kringelde omhoog als in vervoering gebrachte cobra's, de sissende hitte als slangengif om zich heen verspreidend. De sjamaan zelf verhief ik in mijn oververhitte geest tot poedelnaakte slangenbezweerder, compleet met tulband en fluit: de zogenaamde mantra-fluit. Samen met de slangen stegen meer en meer hummende stemmen op uit de gitzwarte hoeken van de tent. Dit ritueel leek zich eindeloos te herhalen. Het zweet gutste onophoudelijk langs mijn hevig tintelende lichaam. Ik probeerde me te concentreren op het mantra-fluitconcert, maar mijn aandacht werd telkens naar mijn zwaar verstoorde ademhaling toe gezogen.

Spoedig deed de giftige inkt waarin ik dreef zijn bedwelmende werk: ik werd kotsmisselijk en dacht dat ik flauw zou vallen, graaide in paniek om me heen in de hoop een ledemaat van V. te treffen. Ik vond een glibberige arm en fluisterde benepen: "Ik moet eruit, maar waar is de uitgang?" V. nam mijn hand. "Rustig maar, ik ga wel met je mee...", antwoordde ze zachtjes. Buiten verkeerde ik nog lange tijd in een rillerige roes. Dit nooit meer, besloot ik. Uren later (!) kropen eindelijk ook de anderen uit de zweethut, om als bezetenen in het zand te gaan liggen rollen... "En dat al helemaal niet", dacht ik in stilte. V. dacht er kennelijk hetzelfde over en zei: "Het lijkt wel alsof we naar de Flintstones zitten te kijken".

Wilma

"Earth calling Evita", zegt Luz lachend. Ik knipper met mijn ogen als ik merk dat ze met haar hand voor mijn gezicht staat te wapperen. "Waar zat jij met je gedachten?", vraagt ze wanneer ik glazig naar haar opkijk. Ik begin te grinniken en roep luidkeels: "Wilmaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!" Luz kijkt me niet-begrijpend aan. Maar vrijgevochten geest of niet, ik zou niet weten hoe ik dit in vredesnaam in het Spaans zou moeten uitleggen. "Laat maar", antwoord ik en buig me vlug weer over de Spaanse rijtjes.