Voetje voor voetje naar 5020 meter!
Riobamba
Ecuador
WKerkhof
Voetje voor voetje naar 5020 meter!
Een echte held in wandelen ben ik niet, dalen vind ik oké, maar bij elke stap die ik normaal naar beneden loop kijk al op tegen de stap die dan straks ook weer omhoog moet.
We wilde eigenlijk naar de Cotopaxi, maar helaas doordat deze vulkaan besloten had zijn as de lucht in de spugen was dit niet mogelijk. Vanuit Baños zagen we een soortgelijke trip naar de Chimborazo vulkaan. Een net zo'n indrukwekkende en nog net iets hogere vulkaan.
De moed zinkt me 's morgens in de schoenen ik voel me niet fit, keelpijn, hoofdpijn en diarree. Toch ga ik mee, ik zie wel wat wel en niet lukt.
De omgeving na Riobamba wordt met de minuut spectaculairder. Van al veraf kunnen we de Chimborazo boven het landschap uit zien toornen. We hebben geluk want de lucht is helder met weinig wolken. Hopelijk blijft dit zo.
Op 4000 meter hoogte zien we lama's, alpaca's en vicuna's. Dat is een mooie gelegenheid om even uit te stappen wat foto's te maken en nog belangrijker even rond te wandelen om alvast een beetje te wennen aan deze enorme hoogte.
Vanaf de ingang leidt een schitterende bochtige weg ons omhoog richting de 4800 meter. Onze gids Quan, vraagt regelmatig hoe we ons voelen, maar alles gaat nog prima. Bij de kleine berghut drinken we coca thee en maken ons klaar voor de klim omhoog. Zonnebril op, sjaal om, windjack aan en gaan.
Rustig lopen we naar boven, voetje voor voetje. Je merkt goed dat je hier een stuk hoger zit, mijn hart klopt harder dan normaal en na de eerste 20 meter denk ik dat ik de top nooit ga redden....
Even op adem komen, water drinken en maar weer een snoepje in de mond (wat goed zou werken tegen hoogteziekte) en voetje voor voetje strompel ik verder. Quan zegt dat het beter is niet te vaak te stoppen, maar in het zelfde tempo proberen door te gaan....
Voetje voor voetje....
Voetje voor voetje....
Op de helft kan ik niet meer en moet even zitten, mijn hart gaat als een dolle. Ik denk hier te blijven zitten en te wachten tot de rest boven is geweest, maar dat laat Quan nog niet geburen, hij checkt of mijn ogen goed zijn, masseert mijn nek en geeft wat oefeningen om meer zuurstof binnen te kunnen krijgen. Hij biedt zelfs aan mijn rugzak te dragen. Normaal ben ik daar te trots voor, maar deze keer niet! Zonder ballast vervolg ik mijn pad, voetje voor voetje....
Na nog twee korte stops heb ik het toch gehaald, super trots op mezelf.
Ik wist dat het geen makkelijke opgave zou zijn, een pad van 900 meter lopen en in totaal 220 meter in hoogte stijgen tot 5020 meter. Eigenlijk dacht ik vooraf het ook niet te kunnen halen, maar ik ben zo blij dat ik het gedaan heb, de ultieme overwinning op mezelf, met een beetje hulp van onze vriendelijke gids.
Foto's
