Op weg naar de jungle
Quito
Ecuador
Kokkeeri
Op weg naar de jungle
Na een week of vijf Spaanse les en veel, heel veel koloniale kunst in Quito hadden wij de behoefte aan iets meer actie. Lekker gemaakt door de schitterende foto’s van het wildleven bij alle reisbureaus en nog steeds onder de indruk van onze eerdere ontmoetingen met de halve tropische dieren encyclopedie in Centraal America, besloten we richting de Amazone te reizen. De keuze tussen een georganiseerde tour of zelf iets regelen op de plaats van bestemming werd voor ons gemaakt door de touroperators in Quito. De prijzen ($150 – 180 voor 4 dagen, inclusief reistijd) lagen ver buiten de grenzen van ons budget. Daarnaast kregen we de indruk dat de inheems bevolking niet echt beter wordt van deze jungletrips. Veel van de grote lodges zijn in Amerikaanse handen.
Dus ruilden we de jungle van downtown Quito in voor de jungle van Tena. Deze stad ligt ten zuidoosten van Quito aan Rio Napo, in het Ecuadoriaanse gedeelte van de Amazone. De busrit was zoals gewoonlijk weer een avontuur op zich. We troffen het met onze chauffeur, een snelheidsmonster op het asfalt en een gediplomeerd rally rijder op de zandwegen. Hij had zich blijkbaar voorgenomen om voor lunchtijd in Tena te arriveren.
Om de aandacht van mans rijkunsten af te leiden, genoten we maar van het landschap. De rit leidde ons via schitterende uitzichten, op onder andere de vulkaan Cayambe, langzaam maar zeker richting het regenwoud. Echter na de korte stop om voor een snel ontbijt , verloopt de reis iets minder voorspoedig. De zandwegen in de uitlopers van de Andes hebben na zware regenval aanzienlijke schade opgelopen. En vandaag staat de reparatie op het programma. Daarom is de weg voor een periode van anderhalf uur afgesloten om de wegwerkers gelegenheid te geven hun werkzaamheden ongestoord uit te voeren. Voor mij een logische maatregel, echter niet voor onze chauffeur,. Hij ziet zijn voornemen om netjes op tijd aan de rijst en kip te zitten, plaatsmaken voor visioenen van afgekloven kippenboutjes, visgraten en lege glazen bier. Luid scheldend sluit hij aan bij de rij wachtende voortuigen.
Op dat moment nog niet wetend hoe lang dit oponthoud zal gaan duren, loop ik voor een sanitaire stop naar een iets rustigere plek om mijn behoefte te doen. Ik sta daar nog geen 10 seconden als ik mijn vriendin, in lichte paniek, al roepend in mijn richting zie komen: “We gaan weer, we gaan weer, opschieten”. Omdat ik ervan overtuigd ben dat onze chauffeur niet bereid is om zijn lunch te riskeren, zit er niets anders op dan af te knijpen en terug te rennen naar de bus. Daar aangekomen blijkt alle opwinding voor niks te zijn. De chauffeur zag een gaatje aan het begin van de rij voertuigen (nog slechts drie auto’s voor ons. Hoera!!!) en vond het nodig om zijn bus daar tussen te proppen…….
Zodra de wegwerkers het vermoeden wekken om op korte termijn hun werkzaamheden neer leggen, worden wij de bus in gesommeerd en start de chauffeur zijn motor. Dat het daarna nog ruim een kwartier duurt voordat we verder kunnen maakt hem geen bal uit. De blokkade is nog niet opgeheven of onze bus spuit er vandoor. En in de eerste bocht remt hij er (in de zuigende modder) twee pick-up trucks uit. We liggen tweede!!! Onze chauffeur (heeft Michael Schumacher familie in Ecuador?) geeft vol gas en pakt op het rechte stuk ook de laatst overgebleven concurrent en snijdt deze vervolgens finaal af om de volgende bocht goed door te kunnen komen. In zijn binnenspiegel neem ik een tevreden grijs onder zijn zwarte snor waar. We vervolgen de reis op volle snelheid en zonder verdere problemen (Die twee keer dat we vast kwamen te zitten in de modder en langzaam richting ravijn gleden tel ik niet mee. We kunnen wel overal over blijven zeuren, dat ravijn was niet zo heel diep en die mensen in de bus gillen al vol paniek bij het minste of geringste……). We arriveren netjes rond lunchtijd in de junglestad Tena. Compliment voor onze chauffeur!
Tijd genoeg om een mooie jungle tour uit te zoeken. Wordt vervolgd!