Spaanse les, voetbal en een fles drank met een groene dop

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Jun 27, 2011

Gustavo excuseerde zich en verliet de kamer . Veel bleker dan een dag eerder, toen hij nog vol goede moed vrolijke liedjes op zijn gitaar speelde. Steun zoekend aan tafel en stoel kwam hij weer terug. De les kon weer verder. Maar veel vervoegingen van Spaans werkwoorden kwamen er niet meer uit. We voelden ons beiden beroerd en stopten met de les. Samen strompelden we richting ‘El Jefe’ Mario, die ook opvallend bleek zag, om ons af te melden. Onderweg zagen we Fast Finger Gustavo (bijnaam verdiend door zijn furieuze manier van 2-vingerig typen) op een bank in de gang slapen.
De warme buitenlucht van Quito deed me niet echt goed en ik moest me haasten naar ons hostel. Ik redde het op het nippertje. En daar, zittend op mijn knieën, hoofd in de toiletpot zag, voelde en rook ik de vorige avond weer voorbij komen.

De opmaat tot deze avond was eigenlijk al een week eerder begonnen. Het Ecuadoriaanse voetbalelftal had een kwalificatiewedstrijd voor het WK in Japan / Korea gewonnen stond op het punt zich voor het eerst in de geschiedenis te kwalificeren. Nog slechts 1 puntje was nodig om historie te schrijven. Binnen 3 dagen was de voetbalkoorts was tot recordhoogte gestegen. Bijna iedereen op straat droeg het felgele voetbalshirt van het nationale team. De Colombiaanse coach was volksheld nummer 1. Nu was hij al langer populair bij de bevolking omdat hij weigerde de zoon van de president op te stellen. Op zich niet zo vreemd, maar hij bleef dit volhouden zelfs nadat hij door handlangers van de president in zijn been was geschoten…….

De docenten van onze school, waar we al 3 weken Spaanse les hadden, gingen ook helemaal op in de voetbalgekte. Zij stelden voor om met z’n allen naar de aankomende wedstrijd tegen Argentinië te gaan en dan de kwalificatie te vieren. Het grenzeloze vertrouwen was al lang overgeslagen in overschatting. Iedereen was er van overtuigd dat Ecuador, hier in Quito op grote hoogte, wel even gehakt zou maken van het veel sterkere Argentinië.

Het bezoeken van de wedstrijd leek mij een prima idee. Een hectische wedstrijd in Zuid Amerika; veel mooier kan het niet worden. Helaas hadden onze docenten een beetje buiten de handelscapaciteiten (of ook wel zelfverrijkingpraktijken) van de voetbalbond gerekend. In al hun wijsheid hadden zij besloten om in 1 keer alle kaartjes te verkopen aan zwarthandelaren….Lekker geregeld. Consequentie was dat de kaartjes meer dan $40,- moestem opbrengen. Voor ons nog wel betaalbaar, maar voor onze docenten ver buiten bereik. Het feest ging dus niet door.

Een alternatief was snel gevonden. Met ons allen kijken op school. Docenten en leerlingen allemaal bij elkaar, iedereen wat drank mee en dan voor de TV. Dat leek een goed plan. Op de avond van de wedstrijd was het lekker druk. Iedereen had drankjes en snacks bij zich. Het feest kon beginnen. Gustavo, mijn docent waarmee ik tot mijn eigen verbazing, eerder die week in het Spaans, diepgaande gesprekken had gevoerd over politiek en onderdrukking van de zwakkeren, pakte zijn gitaar en zette het ene lied na het andere in. Luid aangemoedigd door de rest. En de TV was nog steeds uit; Een goede manier van voorbeschouwen.

Ik maakte me ook wel zorgen. Niet alleen omdat ik de enige was die wat flesjes bier had meegenomen, terwijl de rest allemaal met flessen met een groene dop rondliep. Nee, het was meer de manier waarop onze vrienden dronken; de eigenaar van de fles schenkt steeds wat drank in een mok en biedt deze aan om in 1 keer achterover te slaan. Vervolgens schenkt hij de mok nog eens vol om deze zelf leeg te drinken. En zo gaat hij het kringetje af. Dat betekent dus heel wat mokken wodka per rondgang…..En als man kun je niet weigeren. Onder het motto ‘je hebt cojones of je hebt ze niet’ deed ik vrolijk mee. Ondanks dat ik toen al wist wat veel later zou gaan komen. Het ging snel met de drank, extra inkopen waren nodig. In een kleine drankwinkel om de hoek zag de ik de flessen met de groene dop . Prijs: $ 1,- voor een liter. Zoveel goedkope drank , dat moest wel verkeerd aflopen…..en de wedstrijd was nog niet eens begonnen.

Ik kwam weer binnen op het moment dat het Ecuadoriaanse volkslied uit de speakers klonk. Iedereen zong met volle borst mee en voor even was er een pauze in het drinken. Dat duurde niet lang. Argentinië was veel beter en kreeg kans na kans. Na 20 minuten lag de bal in het net. El Jefe Mario duwde een nieuwe fles in mijn handen en gaf duidelijk aan dat ik weer een rondje moest maken. Dat betekende opnieuw 15 grote slokken goedkope drank. Met het 2e Argentijnse doelpunt zakte de stemming en steeg de drankinname. In de rust ging de TV uit en pakte Gustavo weer zijn gitaar om dit keer de aller droefste liedjes te zingen. Bij elk lied een volle mok. De 2e helft verliep niet veel beter. Het vertrouwen had plaats gemaakt voor fatalisme. En bij Ecuadoriaans fatalisme horen blijkbaar flessen met groende doppen. Telkens weer kwamen flessen boven tafel . Waar ze vandaan kwamen weet ik niet meer, maar wat ik me nog wel herinner is dat ik opvallend vaak in het midden van de kring stond. Met mok en fles in mijn hand….

De wedstrijd was inmiddels al lang afgelopen, maar het einde van de avond nog niet in zicht. We moesten zingen. Droevige liederen, arm in arm gezongen met een mok of fles in de hand. Liederen over de revolutie, liederen over de onderdrukking en liederen voor een betere toekomst. Het was mooi en indrukwekkend, maar de fles met de groende dop had zijn werk gedaan. Wie nog op zijn benen kon staan ging naar huis, de anderen bleven achter op de banken of op de grond.
Niet veel later ging de wekker al weer.

Tijd voor Spaanse les met Gustavo……..