Broodje Culture Shock

Door: Felizzy

Geplaatst op Jan 30, 2011

Lunchen. Wij, die elke dag met ons brooddoosje naar werk vertrekken, staan er zelden bij stil dat ook lunchen een cultureel gegeven is. Dat is het nochthans wel degelijk. Kijk maar:

Hier gaan alle mensen onder lunchtijd uit eten. Allemaal. ‘Hoe kan dat nu?’ hoor ik u – medemens die nog nooit in Latijns Amerika is geweest – denken. `De mensen zijn daar toch arm?’ Buiten beschouwing gelaten dat dat een zeer relatief begrip is: ja, dat klopt in vele gevallen inderdaad. Maar ‘uit’ eten gaan is hier ook weer iets heel anders dan wat wij, gemiddelde westerling, ons er bij voorstellen. Hier geen fancy shmancy restaurants, hier gewoon een miljoen tentjes waar je voor $1,50 à $2,50 kan eten. Dat houdt soep in (die zo vol is dat wij dat een maaltijdsoep zouden noemen), en een hoofdgerecht (met áltijd zowel rijst als aardappelen... En vlees natuurlijk, elke dag, drie keer per dag VLEES. Voor de niet-vegetariërs, that is), een (veelal minuscuul) dessertje, een glas (lauwwarm) sap en misschien nog een glas (f)lauwe thee ernaast. Geen mierenneukerij, hier valt niks te kiezen van geen enkele kaart, je eet wat de pot schaft en punt. Bevalt het je niet, dan ga je naar het volgende ‘restaurantje’, twee huizen verder. Gelukkig voor mij zijn er in het centrum ook wat vegetarische restaurantjes te vinden. Die zitten altijd vol, dus ga je bij onbekenden aan tafel schuiven. ‘Excuseer’, zeg je dan, en ‘Smakelijk’, waarna een halve hoofdknik volgt en een gemompeld ‘Sigue nomás’, wat zoveel betekent als ‘doe maar’. Haast niemand praat hier tijdens het eten, het is geen sociaal gebeuren, het gaat om voedsel innemen en weer doorgaan. Je krijgt een mandje met daarin je bestek met één minuscuul, netjes doormidden gevouwen servetje. Dat gebruik je vervolgens om je bestek als een bezetene te gaan schoonschrobben (het vertrouwen in de lokale afwassers is blijkbaar nihil. Ik vertrouw op wat de locals doen en ben intussen een volleerd bestekschoonveger geworden). Dan eet je, mijn vader zou het geweldig vinden, gewoon de ene gang na de andere zonder pauze. Als je vervolgens opstaat excuseer je je weer en wens je, als je een beleefd mens bent, je mee-eters nog eens een smakelijke maaltijd. Her en der klinkt wat ‘dank’gemompel.

Dat is nog eens wat anders dan met z’n allen in de kantine te zitten tetteren bij slanke salades en met liefde gesmeerde boterhammetjes. Hier is het ‘buik vol, 45 minuten om, tijd om weer aan de slag te gaan.’ Bij deze.