Spelen met de Evenaar
Quito
Ecuador
TravelGoom
Spelen met de Evenaar
Hier lig ik dan.
Met mijn hoofd in de winter en de voeten in de zomer.
Mijn navel als grens tussen twee halfronden.
Het doet geen pijn dus ik blijf nog even liggen.
El Mitad de Mundo.
Als de eerste zin van een gedicht over een lijntje op aarde.
Jules Verne zou wel iets hebben met dit ‘midden van de wereld‘.
Daar ben ik nu, een kilometertje of 30 boven Quito, op de plek waar de Ecuadorianen van de evenaar een pretpark hebben gemaakt.
Het gebied is in ontwikkeling en dat is aan alles te merken.
Hoewel de entree en het centrum van het park klaar lijken staat het daar omheen vol met nieuwe muurtjes en steigers.
Oogkleppen op, rug naar al het lelijke en na de onvrijwillige sponsoring om het terrein op te mogen linea recta naar de gele streep midden door het park.
Ik loop er vanuit het noorden naar toe.
Tja, ik moet toegeven dat ik vanmorgen met een stevige binnenpret op stond.
Zelfs zo erg dat ik me had voorgenomen me als het kleine jongetje van vroeger te gedragen.
De gedachte om het vanuit het noorden in het zuiden te kunnen laten regenen roept ook nu een glimlach bij me op.
Maar ik zal me netjes gedragen, teveel mensen en een toilet hebben ze hier vast ook wel.
Het park staat vol met kraampjes waar lekkernijen en vers fruit aantrekkelijk liggen te zijn.
Een ’Mundo’-teddybeer kopen kan ook ontdek ik in het halletje tussen de guanacowolvestenhandelaar (tja…) en de sapverkoper.
Die laatste krijgt mijn respect gezien zijn handwerk en ik beloon hem met het kopen van een vers glaasje sinasappelsap.
In het park staat een opvallende toren in de vorm van een Middeleeuws weegschaalgewichtje.
Ik ken ze nog van de natuurkundelessen en vraag me af of ze dit echt zo bedacht zullen hebben.
De evenaar als symbool voor de balans op onze aarde…
Ik klim de toren in die niet eens zo hoog is maar een goed overzicht biedt over het terrein.
Krioelende mensen zijn altijd leuk om naar te kijken vooral als een simpele lijn de grootste aantrekkingskracht heeft.
Zo werkt het ook bij mij.
Ik werp een laatste blik over de verre buitenwijken van Quito en daal weer af.
Mijn volgende blik gaat over de streep en eindigt bij een bankje.
Het is een goede onderuitzakplek.
Met een kruispas van halfrond naar halfrond glimlach ik dat ze in Amsterdam jaloers zouden zijn op zo’n noord-zuidlijn.
Het bankje zit goed.
Ik buig de nek achterover en sluit de ogen even om de prettige warmte van de zon te voelen.
Dan wordt mijn aandacht getrokken door de vrolijk giechel van een meisje dat de streep heeft ontdekt.
Ze huppelt en ze springt maar of ze werkelijk weet hoe groot haar sprongen zijn betwijfel ik.
Dan slipt haar voet weg, ze valt en ik hoor de stilte voor een kindertraan.
Maar die traan komt niet, ze staat op en gaat weer verder.
Met gesloten ogen zoek ik de zon weer op.
Even dwaal ik af:
“ Er was eens een meisje bij de evenaar
Die wilde er spelen, heel even maar
Maar auw, het meisje gleed plots onderuit
Na een huppel noord en een hinkel zuid
Niet hard gelukkig maar het was even naar”
En zo is het, het is heerlijk spelen met de evenaar.
Foto's
