De Geheime Tuin

Door: Lola

Geplaatst op Sep 12, 2010

Voor de tweede maal ben ik in Quito. Ik besluit de toeristenwijk la Mariscal te laten voor wat hij is en stap binnen bij The Secret Garden Hostel, hooggelegen in een van de pittoreske straatjes van de Oude Stad. Zodra mijn voetzool de deurmat raakt, weet ik instinctief dat ik hier ook de vorige keer had moeten logeren. En inderdaad, het blijkt dé ontmoetingsplek bij uitstek. Compleet met dakterras met uitzicht over Quito en de omringende bergen, die bij aankomst dramatisch afsteken tegen een dreigende wolkenlucht. Een vastomlijnd plan heb ik even niet, ik beleef mijn avontuur van dag tot dag. Maar beleef ik in Quito wel mijn eigen avontuur, of ben ik slechts een figurant in dit verhaal? Of sterker nog: een willekeurige toeschouwer van een goedkope avonturenfilm van Zuid-Amerikaanse makelij?

Die avond zit ik op het dakterras met wat mensen een biertje te drinken, als de barman ons om elf uur op subtiele wijze komt melden dat we "onze bek" moeten houden, omdat er misschien wel mensen willen slapen. Echter, deze klare taal komt uit de mond van een barman die duidelijk straalbezopen is, waardoor de boodschap niet geheel vlekkeloos overkomt en we een kwartier lang staan te gieren van het lachen. De beschonken boodschapper vindt het beduidend minder amusant. Als we onszelf hervinden en de barman inmiddels in alle staten is, komt iemand op het lumineuze idee het drinkgelag (lees: drinkgelach) elders voort te zetten. Als slechts die figurant zijnde volg ik gedwee. En dus sta ik tot diep in de nacht in een Ierse pub een lokale, lafhartige variant op de wereldberoemde Guinness weg te drinken.

De volgend ochtend pak ik samen met mijn kater en wat hostelgenoten een taxi naar de Teleferico, de kabelbaan van Quito. Ik raak aan de praat met Nathalie, een Française die haar avontuur een jaar geleden in het zuidelijkste puntje van Latijns-Amerika begon en via Chili, Argentinië, Brazilië, Bolivia, Peru, Colombia en Ecuador omhoog is geklommen, om hier in Quito de laatste dagen van haar enerverende reis te slijten. De ene na de andere anekdote volgt, waarbij spanning en hilariteit elkaar in razend tempo opvolgen. Hangend aan haar lippen zie ik het levendig voor me, als een film die voor mijn ogen wordt afgedraaid. Een half jaar reizen lijkt ineens te kort. Hoewel ik niet altijd in haar schoenen had willen staan...

Gewapende overval

Zo is Nathalie in Peru op klaarlichte dag getuige geweest van een gewapende overval op een bus. "De drie overvallers zwaaiden met pistolen", vertelt ze giechelend. "Ze schreeuwden tegen ons dat we moesten opschieten met het overhandigen van onze waardevolle spullen." Een blonde haarlok valt voor haar ogen. Ze veegt hem wild uit haar gezicht en vervolgt op geagiteerde toon: "Iedereen bleef kalm en één meisje verzette zich zelfs. Ze moest haar oorbellen uitdoen, maar dat weigerde ze. Ze riep dat ze van zilver waren en dus helemaal niks waard waren." Haar aanstekelijke lach zwelt aan. Op haar verhitte wangen verschijnt een vuurrode blos. "En?", vragen we in koor. "Ze mocht ze inhouden!", schatert ze.

Gaandeweg zien meer en meer sensationele verhalen het daglicht en plotseling blijkt iedereen soortgelijke ervaringen te hebben, is iedereen ternauwernood aan de dood ontsnapt. Bovendien blijkt Quito zorgwekkend vaak het decor van die verhalen te zijn. De Britse Claire werd bijvoorbeeld in la Mariscal belaagd: "And then this guy put a LOADED GUN to my head! I shat myself!". Blikken van ongeloof. "Literally?", vraag ik met een knipoog. "The same shit has happened to many travelers I've met along the way", antwoordt ze lachend. "Really? The same sh.." Ik hoef mijn vraag niet af te maken; we proesten het uit en de taxi vervolgt schuddend zijn weg.

Over het feit dat Claire naast portemonnee en paspoort ook haar camera met foto's af moest geven, praat ze tot mijn verbazing stukken minder laconiek dan over de dreiging van het geladen pistool tegen haar slaap. Een week later zal ik pas echt begrijpen hoe rot ze zich over die foto's gevoeld moet hebben, wanneer ik tijdens een paardentocht mijn camera met honderden dierbare foto's van Ecuador verlies. Niets is op zo'n moment erger dan het kwijtraken van je zorgvuldig vastgelegde momenten, ook al zit de herinnering voorgoed in je hart. Maar dat weet ik op deze bewuste ochtend in Quito nog niet.

Horrorverhalen

Bij de kabelbaan kunnen we direct rechtsomkeert maken, daar de Teleferico op dinsdag gesloten blijkt. Claire en ik besluiten de dag samen door te brengen. Behoedzaam door alle horrorverhalen slenteren we door de stad, waarbij we mijn favoriete plein, La Plaza Grande, niet overslaan. We bezichtigen enkele mooie kathedralen en klimmen puffend en hijgend door zuurstofgebrek naar een park hoog boven de stad. Quito ligt op 2800 meter boven zeeniveau en daar kun je niet omheen. Onder het genot van een heerlijke lunch kijken we uit over de stad, die zo schitterend is genesteld in de indrukwekkende reeks van bergen en vulkanen.

's Avonds eindigt een diner met veertig man aan één lange tafel op het dak van The Secret Garden opnieuw in een vrolijk bacchanaal, waarna ik me met een clubje rond het vers gestookte kampvuur schaar. Terwijl ik me door de warmte van de vlammen en de alcohol die door mijn aderen vloeit steeds behaaglijker begin te voelen op deze ijzig koude avond, laat ik mijmerend mijn rollenspel de revue passeren: van volgzame figurant in een dronkemansklucht naar bioscoopbezoeker van een Zuid-Amerikaanse roadmovie van bedenkelijke kwaliteit tot hoofdrolspeler in mijn eigen romantische komedie, getiteld 'De Geheime Tuin' en gevuld met beelden en gedachten die door een knisperend vuurtje, goed gezelschap en overmatige alcoholconsumptie momenteel aanzienlijk worden verfraaid. En dat allemaal in vierentwintig uur tijd.

Een keiharde knal brengt me terug naar het heden. En met het vuurwerk dat zoals elke avond fel oplicht boven het vage schijnsel van de blauw verlichte basiliek en de miljoenen glinsterende lichtpuntjes van de levendige stad die ver beneden ons ligt, is de perfecte afsluiting van mijn gezellige verblijf in Quito een feit.