in de jungle (met een krap budget)
Oriente
Ecuador
Kokkeeri
in de jungle (met een krap budget)
In Tena snel accommodatie gezocht. Kamer met TV voor een mooie prijs. Dat begint goed. Tijd voor een lunch en dan op zoek naar een leuke, goedkope tour. De prijzen blijken min of meer op hetzelfde niveau als in Quito te liggen. Een tegenvaller dus, totdat ons oog valt op een simpel reclamebord dat ons naar een nog simpeler kantoortje leidt. Het kantoortje is sober ingericht. We zien alleen een stapel rubberlaarzen in de hoek, een bureau en de onvermijdelijke jungle foto’s aan de muur. Na een paar keer “Ola, ola” komt een jong ventje binnen dat ons vraagt even te wachten. Hij gaat senor Lenin halen, zegt ‘ie. Deze Lenin, sympathieke oud-junglegids die voor zichzelf is begonnen, neemt uitgebreid de tijd ons te vertellen over de excursie mogelijkheden. We zijn vooral verrast door zijn prijzen; $25,00 per persoon voor 3 dagen en 2 nachten, inclusief gids, rubber laarzen, drie maaltijden per dag en transport. We twijfelen niet en boeken de excursie voor twee dagen later. Want morgen is het Nederlands elftal live te zien op ons tv’tje dankzij ESPN…..
We hadden al gezien dat Tena, naast een miniatuur “safari”park, ook nog wat strandjes aan de rivier heeft. Dat moet genoeg zijn om ons nog anderhalve dag te vermaken. Bovendien zagen we bij een binnenkomst met de bus direct al een gezellig cocktailbarretje. Om te vieren dat we al gauw ruim $ 130,00 bespaard door zelf een tour te regelen, zaten we al snel aan de versgemaakte Pina Colada.
En nu kan het nog, ik denk niet dat onze gids in de jungle ons zal voorzien van dit soort lekkernijen.
Vroeg opgestaan en met zo min mogelijk bagage melden we ons bij het kantoortje van Lenin. Daar worden we opgewacht door Pablo, zijn neefje en onze gids voor het eerste gedeelte van de dag. Zijn eerste taak is verzorgen van een ontbijt. Dus brengt hij ons naar het dichtstbijzijnde restaurant voor een “desayuno continental”. Wij eten, hij rekent af. Ook een manier natuurlijk om aan de afgesproken drie maaltijden per dag te komen. Vervolgens in bak van een pick-up naar het regionale busstation. Daar kunnen we nog net drie (wij zijn de enige twee deelnemers aan de tour) kaartjes bemachtigen en onszelf in de ouderwets volgepropte bus proppen. We zijn op weg. Op naar de jungle. De hobbeldebobbel rit over de zandweg duurt ongeveer anderhalf uur. Lang genoeg om met krampverschijnselen en zere knieën opgelucht uit te kunnen stappen. Op dit moment blijkt al dat onze gids niet echt veel ervaring heeft; een van de overige passagiers waarschuwt hem dat we onze halte hebben bereikt……..
Onze sandalen worden vervangen door de rubberen kaplaarzen (Lenin heeft ons eerst uitgelachen met onze bergschoenen en daarna uitgelegd dat kaplaarzen het beste schoeisel is voor een jungletocht) en we zijn op weg naar ons “basiskamp”. Zo vanaf de weg een slootje over en tussen de bomen door de jungle in. Onze weg route gaat over smalle modderige paadjes, door ondiepe rivieren en stukken verlaten landbouwgrond. Onderweg zien we verschillende bontgekleurde vogels, waarvan onze gids de namen helaas niet weet. Gelukkig blijkt ‘ie wel de weg door de jungle te kennen. Na ruim 2 uur zigzaggen staan we plotseling voor een nederzetting. Maar om die te bereiken moeten we wel even een grote, en diep uitziende rivier oversteken. Pablo blijft even staan, bestudeert de rivier en gaat dan met een ferme stap het water in. Het water blijft onder de rand van zijn laarzen, dus wij volgen maar. En vervolgens, als hij tot aan zijn sportbroekje in de rivier staat, blijkt toch weer zijn onervarenheid. Dit is niet de meest doorwaadbare plaats van de rivier. Ik heb eindelijk eens voordeel van mijn lengte (mag ook wel na ruim 6 maanden opgevouwen in het Latijns Amerikaans openbaar vervoer te hebben gezeten…) en houd de schade beperkt tot natte dijbenen. Mijn vriendin staat tot haar middel in de rivier en Pablo gaat bijna kopje onder. Maar het is warm genoeg en bovendien ligt ons basiskamp aan de andere kant van de rivier, dus geen probleem. We lopen tussen de houten hutjes van de nederzetting door in de armen van ons welkomscomité, bestaan de uit Mario, gids en kok en aan een 4- tal vrijwilligers, die hier ook verblijven. Vergis ik me of is Mario zichtbaar opgelucht dat Pablo ons veilig door het bos heeft geloosd? Maar ach, we zijn in ons kamp gearriveerd! Aan de rand van een inheems dorp in de uitlopers van het Amazone regenwoud. Een heerlijke plek, zo op het eerste gezicht.
We kunnen ons bed gaan opmaken. Een matras van een centimeter dik (zeg maar een kussen van een tuinstoel) onder een mosquito-net is onze “low budget”privé cabine. Zou daar het verschil tussen $180 en $25 zitten……..Of zit dat ‘m in onze was-en douche faciliteiten; de rivier naast het dorp doet dienst als badkamer voor de komende drie dagen. Wel een heel groot bad, met badeendjes in de vorm van kingfishers, piranhas en wellicht nog een verdwaalde anaconda. De echte gids, Sergio, is inmiddels teruggekeerd uit de jungle met twee andere toeristen en vertelt ons, onder het genot van een drankje (gekookt rivierwater met ranja) wat de bedoeling van onze jungle-experience is. Opeens horen we luid gestommel en zwaar gehijg vanuit het keuken gedeelte van de paalhut. We springen allemaal op en gaan kijken om tot de ontdekking te komen dat Pablo, onze steun en toeverlaat van de jungle wandeling, een epileptische aanval heeft. Sergio en Mario weten hiermee om te gaan, kunnen de jongen kalmeren en leggen hem in een van de “bedden”. Als ik van de schrik ben bekomen, gaan m’n gedachten nog wel even uit naar een uurtje eerder. Toen we zigzaggend door de jungle liepen en ik mijn oriëntatie al na 15 minuten kwijt was…..
Foto's
