Een vreemd drankje...

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Jan 15, 2012

Het is doodstil. Stiller dan gisteravond. Stiller dan ik het ooit heb meegemaakt ’s avonds in de jungle. Wolken en bomen blokkeren het licht van de maan. Het is aardedonker. Ik weet dat we met meerderen in deze kamer zitten. Maar ik zie of hoor ze niet. De beklemmende stilte voelt als een deken die alle zintuigen dempt. Het enige wat ik hoor en voel, is het kloppen van mijn hart hoog in mijn keel. Ik weet niet precies hoe lang we hier zitten te wachten. De houten bankjes veroorzaken langzaam wat krampgevoelens. Ik moet even bewegen…..

Vanochtend reageren we nog enthousiast op het idee van Sergio om de dorps-sjamaan te gaan bezoeken. Hij verzekert ons deze echt is en geen commerciële. “Er komen hier geen toeristen, dus dat kan niet!” is zijn overtuigende antwoord op onze aarzeling. Mario, onze kok, is minder enthousiast. Aan hem de taak om te gaan vragen welke offers we mee moeten nemen….. De twijfel (en bespeurde daar ook wat angst?) van Mario overtuigt ons dat dit bezoekje geen ‘tourist trap’ is.

De sjamaan wil ons ontvangen. Dus lopen we aan het begin van de avond, in het schemer, naar de rivier. Daar stappen we in de smalle kano’s. Ik voel de spanning langzaam toenemen. Niemand zegt iets. De normaal zo vrolijke, goedlachse Sergio stuurt , zwijgzaam, de kano door de stroomversnelling naar de overkant. Hij leidt ons via een smal pad een heuvel op. Wij volgen voorzichtig door de dichte jungle. Het is inmiddels al donker. Sinds we ons kamp hebben verlaten, heeft niemand een woord gesproken.

Na 15 minuten komen we bij een open plek. We zien de contouren van een huis op hoge palen. Het ziet eruit als de huizen in het dorp, waar we verblijven. Het verschil is de opvallende stilte. Geen rondscharrelende kippen, geen spelende kinderen, geen ketel op het vuur. Langzaam schuifelen we richting de trap. Daar blijken we even te moeten wachten. De sjamaan kan ons nog niet ontvangen. Terwijl we daar in het donker staan, wennen de ogen langzaam aan de duisternis. De schaduwen krijgen meer vorm. Ik zie wat lege flessen op de grond. Daartussen ligt wat gereedschap. Ik denk een bijl en grote schep te herkennen….Maar voordat mijn fantasie op hol slaat, wenkt Mario ons naar boven. De sjamaan is klaar….

…….In de stilte klinkt het zachtjes schuiven op het houten bankje bijna als een donderslag. Ik schrik van mezelf en zit direct weer stil. Nog ongemakkelijker als ervoor. De anderen hebben hetzelfde probleem. Links en rechts hoor ik wat gestommel. Net op het moment dat ik toch nog een keer wil gaan verzitten, kraakt een opengaande deur. Alle hoofden gaan in de richting van het geluid. Daarna weer absolute stilte, maar ook spanning in de lucht.

Een schaduw verschijnt in de deuropening. Mijn hartslag gaat nog iets verder omhoog. Mijn blik is gericht op de deur. Ik weet eigenlijk niet wat ik verwacht te zien. Verentooien, woeste gezichtsschilderingen, kettingen van tanden, een staf met schedel??? De kamer vult zich met langzaam met licht. De sjamaan, met brandende kaars, komt binnen.
Hij ziet er teleurstellend ‘gewoon’ uit. Een oude rimpelige man, grijze haren, shirt en, het enige afwijkende, een rok. Daaronder dunne benen en blote voeten. Maar toch straalt hij autoriteit en kacht uit. Het weinige kaarslicht laat zijn donkere krachtige ogen opflikkeren.

Gebeden prevelend loopt hij langs onze groep. Met één hand maakt hij tekens in de lucht, in de andere houdt hij een fles. Hij neemt plaats op een krukje. Het is weer beklemmend stil. Met ingehouden adem wachten we op wat komen gaat. Ik weet niet of ik het fascinerend, spannend of eng moet vinden. Een schreeuw doorbreekt de stilte…Iedereen schrikt minstens 15 cm van zijn bankje. Wat nu?

De schreeuw is een teken. De ceremonie kan beginnen. De sjamaan komt met zijn fles in de hand op ons af. Ik zit vooraan in de rij, alle ogen zijn op mij gericht. De sjamaan overhandigt de fles en maakt met een dwingende knik duidelijk dat ik moet drinken. Ik neem een grote slok. Het spul brandt flink enniet echt lekker ( vrijwillig zou ik het niet snel bestellen). Een vreemde warmte overvalt me. De kamer licht op. En ik voel mezelf langzaam opstijgen en uit de kamer verdwijnen. Ver onder me hoor de gebeden van de sjamaan en wat gegiechel van anderen die de drink niet binnen kunnen houden.

Even later verdwijnt de warmte weer en ‘daal’ ik weer af naar mijn bankje. De sjamaan in trance. Zijn gebeden nemen in volume toe, zijn armen bewegen wild. Dan komt de fles weer langs. Ik neem weer een grote slok. Opnieuw hetzelfde gevoel, nu wat heftiger. Ik zweef weer boven onze groep en stijg steeds verder op. Vreemd genoeg lijken de anderen weinig van het drankje te merken. Zij zitten nog op hun bankje,klaar voor deel 2 van de ceremonie. De sjamaan heeft inmiddels een grote pijp aangestoken en staat te zwaaien met een bos takken.Hij gaat kwade geesten verjagen. Zijn handen bewegen heen en weer langs het hoofd van het ‘slachtoffer’. Vervolgens blaast hij een grote wolk rook ‘de schedel’ in. Na het blazen zet hij opnieuw zijn mond op het hoofd. Luide slurpend zuigt de sjamaan de kwade geest uit het hoofd. Om het verjagen van de geesten kracht bij te zetten, slaat hij met de bos takken op het hoofd en het lichaam.

Een voor éen is iedereen aan de beurt. Ik doe niet mee. Het drankje heeft mij nog niet ‘op aarde’ doen terugkeren. En dat gebeurt die avond ook niet meer. Fysiek zit ik nog steeds op mijn bankje, maar psychisch ben ik er niet bij.

Plotseling is de sjamaan weer verdwenen. Wij vertrekken geruisloos uit het huis. De rivier over, terug naar ons kamp. De anderen delen hun ervaringen en gevoelens. Ik? Ik, zweef er nog steeds een stukje boven…..