Op jacht met de nog in het regenwoud levende Huaorani Indianen
Oriente
Ecuador
Reiswandaris
Op jacht met de nog in het regenwoud levende Huaorani Indianen
Zaterdag 28 november 2009
Eindelijk! Vandaag gaan we het beleven. 4 dagen hebben we moeten varen in een boomstamkano over de rio Shiripuno en de rio Cononaco om op deze plek te kunnen komen. Inmiddels bevinden we ons diep in de Ecuadoriaanse jungle, bijna in Peru. In de kleine nederzetting Sandoval worden we vroeg wakker en zien we dat de jagers, Ahua, Kemperi en Bay, zich al verzameld hebben in de boot. Doordat oliemaatschappijen een weg hebben aangelegd verderop in het regenwoud kunnen dieren en indianen niet meer zo makkelijk migreren en zijn dus gedwongen in een vast leefgebied te blijven. De jagers zijn blij dat wij er zijn, want dan kunnen ze dankzij de boot een verder gelegen gebied bezoeken met meer kans op een goede vangst. Met buitenboordmotor varen we een uur stroomafwaarts en vinden dan een goed plek om aan land te gaan.
Inmiddels is het gaan regenen en dat is niet gunstig voor de jacht. Door de dikke druppels kunnen we niet goed horen waar de dieren zich verschuilen. Maar we hebben geluk, want al heel snel hebben we een groep wilde varkens (pekari's) in het vizier. Dat wil zeggen, de 3 Huaorani Indianen lopen op hun blote voeten met grote snelheid door de jungle en houden hun houten speren in de aanslag. Al snel kunnen we hun hoge tempo niet meer volgen ondanks onze beschermende rubber laarzen, insectenwerende kleding en poncho. Samen met onze gids besluiten we de groep varkens van de andere kant te benaderen. José, onze gids, heeft jaren bij de Huaorani's geleefd en daardoor is het mogelijk dat wij nu met ze samen zijn. Hij weet dus ook goed hoe het is om volledig in en van de jungle te leven en we voelen ons veilig bij hem in de buurt. De regen klettert nog steeds op ons neer, maar toch ruiken we de varkens. Het is een hele sterke geur die je de adem bijna beneemt. De spanning van het moment geeft ons echter zo veel energie dat we stuiteren van de adrenaline. Dan roept José dat we op moeten passen. Een oorverdovend kabaal komt onze kant op. We kijken verschrikt voor ons en zien aan alle kanten de varkens op ons af komen stormen. We hebben allebei de camera in de hand, maar het lukt ons niet die te gebruiken. Verlamd van angst staan we stil, ons zo veel mogelijk verschuilend achter een boom of struik. De pekari's blijven komen en aan hun bewegingen zien we ook de angst in hun lijf. Langzaam lukt het ons wat te ontspannen en dringt het tot ons door dat we midden in een groep van wel 200 wilde varkens staan die ons in grote haast passeert. Het is een heel bijzonder moment. Als ze voorbij zijn, komen we voorzichtig weer in beweging en fluit José een boodschap naar de jagers. Even later zijn we weer herenigd en horen we hoe ze vlakbij de kudde waren, maar hoe het niet is gelukt er één te raken. Bay heeft een doorn in zijn voet die eruit gepeuterd moet worden en Ahua staat zijn lijf af te drogen door met een mes de druppels van zijn huid te vegen. Ondertussen zien we Kemperi wild gebarend verhaal doen van hun jacht. Ondanks het feit dat we niet met elkaar kunnen praten kunnen we met gebaren en geluiden onze ervaringen goed delen.
Inmiddels regent het zo ongelooflijk hard dat zelfs de Indianen het beter vinden om te schuilen. Onder een palmblad zoeken we wat beschutting en daar brengen we ruim een uur rillend door. We zijn ondertussen nat tot op het bot. Omdat Ahua, Bay en Kemperi ook wel begrijpen dat wij hier niet zijn gekomen om onder een palmblad te staan kleumen, zijn we toch weer verder getrokken. Met flinke snelheid jagen we door het woud en worden we weer wat warmer. Het is erg nat op de grond en er ontstaan stroompjes. De stroompjes worden kleine riviertjes en ineens staan de 3 jagers druk gebarend in en om het water. Ze hebben een vis ontdekt, een enorme sidderaal, ruim 2 meter lang. Opnieuw worden de speren in positie gebracht en wordt er net zo lang in de vis geprikt tot er geen teken van leven meer is. Bang voor de stroom die de vis af kan geven wordt heel voorzichtig het mes erin gezet om het dier in 3 porties te verdelen. Trots tonen ze hun trofee en kunnen we allen met een voldaan gevoel terugkeren.
Foto's
