Isabela is, volkomen ten onrechte overigens, één van de minst bezochte Galapagoseilanden. Mocht je er toch komen, en dat is beslist aan te raden, breng dan ook een bezoek aan de Wall of tears, de Muro de las Lagrimas. Deze bijzondere plek ligt zo’n tien km rijden over een redelijk te berijden pad (kijk uit voor de overstekende reuzenschildpadden!) vanaf het hoofddorp Puerto Villamil, in zuidwestelijke richting.

De Wall of tears is een bizarre plek met een bewogen geschiedenis, op het verder ongerepte eiland. Op Isabela was van 1945 tot 1959 een strafkolonie gevestigd. De omstandigheden waaronder de gevangen moesten leven waren mensonterend. Zij leefden hier in volkomen isolatie in dit barre landschap. Omdat de gevangenen niets te doen hadden bedacht de kampcommandant dat zij van de overal aanwezige stenen maar een muur moesten bouwen. Dit was vreselijk zwaar werk en duizenden gevangenen overleefden dit niet. Het kamp is in 1959 gesloten. Het is nu een historische plek.

De muur van 6 tot 25 meter hoog, enkele meters breed en 70 meter lang staat in het verder onaangetaste kurkdroge landschap, met hier en daar wat reuzencactussen en de zeer actieve vulkaan Sierra Negra op de achtergrond. De muur is een stille getuige van deze waanzin en van het gelegitimeerde geweld tegen gevangenen. Het moet een zwaar leven geweest zijn. Bewoners beweren af en toe hun geschreeuw nog te horen.....

Een plek met een onwezenlijke sfeer in deze prachtige natuur. Een plek om even stil te staan bij het grote leed dat de gevangenen (die niet altijd schuldig waren of gestraft werden voor een licht vergrijp) is aangedaan.