Wat is nu 200 meter wandelen? Niets toch!
Cotopaxi NP
Ecuador
Vulture1960
Wat is nu 200 meter wandelen? Niets toch!
We brengen vandaag een bezoek aan Parque nacional Cotopaxi. We gaan een wandeling maken van iets meer als 200 meter. Wel op hoogte, namelijk van 4650 meter tot 4865 meter hoog! Maar zeg nu zelf 200 meter dat kan toch iedereen is mijn onnozele gedachte. Als advies krijgen we veel water drinken en goed eten. Onderweg in een wegrestaurant, waar we een lekker bakkie drinken, kopen we als lunchpakket een broodje! Om aan de hoogte te wennen maken we eerst een wandeling bij Laguna de Limpiopunga! Dit is op bijna 3900 meter hoogte. Natuurlijk vergezeld van een verplichte gids! We maken daar een mooi moment mee! Een plaatselijke jongen vraagt daar geheel onverwacht zijn vriendin ten huwelijk ten overstaan van hun vrienden. Ze zegt JA. Beiden stralen ze en zien ze er gelukkig uit.
Vooralsnog hebben we pech en is de besneeuwde top van de Cotopaci , de hoogste actieve vulkaan ter wereld (5897 meter hoog) , helaas niet zichtbaar. We verorberen onze lunch met het uitzicht op het mooie meer. Er waait een fris windje, maar de zon schijnt. We vervolgen onze tocht met de bus We rijden nu naar de parkeerplaats op 4650 meter hoogte. Eindelijk is het zover de nevel rond de top van de imposante berg verdwijnt. We maken een korte stop en alle camera's klikken . Opeens verschijnt er een vos op de weg! Weer stopt de bus en weer hoor je alleen maar camera's klikken. Enkelen, waaronder ik stappen uit de bus. Om de vos op de plaat te krijgen met de imposante vulkaan op de achtergrond. De vos heeft er echter niet veel zin in en sluipt weg! Maar ik geef niet op, ik nader hem tot op 3 meter. We kijken elkaar in de ogen. Toch wel een indrukwekkend beest. Dat zal hij wel ook wel van mij denken :) . Ik schiet de gewenste plaat.
De dag wordt steeds mooier! We vervolgen onze weg en bereiken de parkeerplaats. Hier gaat onze weg te voet verder. Maar eerst genieten we van het mooie uitzicht van het prachtige landschap. Het is geen mooi pad naar boven , maar het is klimmen door de stof en het vulkaangruis. Ik besef dat het een zware tocht wordt voor mij want ik loop gewoon op mijn sandalen. Ook hebben wij wind tegen. De windstopper gaat al snel dicht, en de capuchon op en de Buff voor mijn mond en ogen! Mijn hete adem van al de inspanning verwarmd mijn gezicht. Onder leiding van onze gids beginnen we met met zijn 13en aan de klim. Onze gids verteld dat als we ons duizelig en licht voelen, we moeten stoppen met klimmen en terug moeten wandelen naar de parkeerplek. Stapje voor stapje beginnen we aan de klim. We nemen stapjes van 20 tot 30 centimeter, en we laten al snel ons Nederlandse tempo van snel wandelen vallen. Dat houd je nog geen 5 meter vol, je bent dan gelijk buiten adem. Het valt ontzettend tegen. Mijn schoenen lopen al snel vol met zand en gruis. De eersten in de groep vallen af en lopen terug. Ik wil echter niet opgeven en ploeter voort! Het is een zware klim.! Als we op de helft zijn. Stop ik om mijn schoenen te legen. Maar na 1 minuut zitten ze al weer vol met steentjes en gruis. Van de 13 zijn we nog met zijn 4en over. Ik loop als laatste. Nu ik de helft er al op heb zitten wil ik niet opgeven. Het is mooi om te zien maar ook frustrerend, dat de Ecuadoraanse mensen zonder enige moeite omhoog te blijken kunnen wandelen. Zij zijn toch een stuk beter gewend aan deze hoogte dan wij Laaglanders. Ik ga door ondanks dat mijn voeten behoorlijk pijn doen. Ik bereik als laatste van ons groepje het punt op 4865 meter hoogte. Ik voel mij euforisch! Ik heb het toch gehaald! Ik voel mij wel licht in het hoofd en in mijn benen, en moet even gaan zitten om op adem bij te komen! Na bijgekomen te zijn is het genieten van het uitzicht en foto's maken om mijn prestatie vast te leggen. Ben trots op mijzelf en het was een fantastische dag! Al met al heb ik een uur gedaan over die 200 meter waar ik eigenlijk van dacht dat doe ik even. Dat denk ik nu niet meer, Ik sta nu letterlijk en figuurlijk weer met beide benen op de grond :)
Foto's
