Hoog huwelijksaanzoek

Door: Nicole Franken

Geplaatst op Sep 24, 2011

Quito. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit een prachtige stad is. Veel pleinen met monumenten, markten, musea, kerken, kathedralen, paleizen en andere imposante koloniale gebouwen. De stad ligt in een dal omgeven door bergen en de nog steeds actieve vulkaan Pichincha. Ondanks dat Quito meer dan 1.2 miljoen inwoners telt, wentelen we ons in een enorme rust en deinen we mee op het ritme van het dagelijks leven.

De hoofdstad ligt op 2800 meter hoogte, waardoor het aangenaam vertoeven is. Een strak blauwe lucht met een heerlijk briesje. 's Middags zo nu en dan een tropische regenbui en soms zelfs met hagel. Eenmaal droog, genieten we van een felle regenboog. De grootmoeder van Martin vertelde hem vroeger, dat er een regenboog verschijnt als er iets bijzonders is gebeurd of staat te gebeuren...

Anders dan grote steden als San Jose of Mexico City, is Quito relaxed. We genieten van het heerlijke eten in de vele restaurantjes en de opzwepende muziek. Er zijn veel straatventers en ook schoenpoetsers ontbreken niet in het straatbeeld. Op een pleintje voor de San Diego kerk in old-town kun je rustig een dag vertoeven, zonder je te vervelen.

Otavalo. De authentieke Indianenmarkt Otavalo dateert uit de Pre-Inca tijd. Er is een overdaad aan handel en het afdingen is ieders tweede natuur. Er zijn prachtige sieraden te koop en ook de warme truien en jassen vinden gretig aftrek. We slagen erin een handgemaakt schaakspel op de kop te tikken. De schaakstukken bestaan uit Indianen en Spanjaarden, een cultureel erfgoed uit de vroegere bezetting. We vragen ons af of we het spel wel heel thuis zullen krijgen... we hebben alleen onze backpacks voor bagage.

Ook de dierenmarkt is anders dan thuis. Vanaf een kerkje op een heuvel hebben we goed zicht over het reilen en zeilen. En we zijn licht aangeslagen als we zien hoe een aantal volwassen mannen een varken een auto in probeert te krijgen, wat een enorm gegil van het varken als resultaat heeft. Met een gehuurde jeep en een lokale gids maken we een tocht rondom het San Pablo meer en bezoeken we enkele Incadorpjes, een mooie waterval en genieten we van het uitzicht op de imposante berg Imabura.

Cotopaxi. Door het grote aanbod reisbureaus in Quito, met gekleurde vitrines vol geweldige foto's, raken we geintrigeerd door een imposante vulkaan. De Cotopaxi in het Parque Nacional Cotopaxi is met haar 5.897 meter de op een na hoogste actieve vulkaan van Ecuador en we besluiten deze vulkaan te trotseren. Om te trainen ploeteren we in processietempo steil omhoog door de ijle lucht naar de top van de vulkaan Ruminahui op 4.800 meter. Een absoluut indrukwekkend landschap met een werkelijk schitterend uitzicht op de Cotopaxi. De adrenaline stroomt door ons lijf! Eenmaal terug in het basiskamp worden we vreselijk ziek. Het lukt ons niet om te eten. We stellen onze gids Marco licht teleur, want hij heeft z'n best gedaan op zijn zelfgemaakte aardappelpastasoep. Met onze kleding nog aan en allebei een halve strip aspirines kruipen we de tent in.

's Nachts vervloeken we de hoogte, geven we over en trekt de kou als een scheermes onze botten binnen. We zijn het al gauw eens dat 4.800 meter een mooie hoogte is en beloven elkaar plechtig dat we onder geen beding de volgende ochtend de Cotopaxi gaan beklimmen. Die slaan we over! De volgende dag, als we om 08:00 uur opstaan, zijn we die afspraak allang vergeten. We pakken onze backpacks in en staan te popelen om de Cotopaxi te trotseren. De summit halen we helaas niet, want we worden weer ziek. Wel bereiken we een ander hoogtepunt. In de wolken gehulde gletsjer op 5.000 meter, een kleine 20 meter na de refuge, vraagt Martin of ik met hem wil trouwen. Dan trekken de wolken weg, doemt de immense gletsjer in totaliteit op en verschijnt een heldere regenboog.