Verrassend Colombia
Cartagena
Colombia
Gerholdt
Verrassend Colombia
Colombia verrast mij op vele manieren, het is er Brrrr verschikkelijk koud, het is modern, en het heeft een prachtig landschap. De hulpvaardige mentaliteit van de mensen, de zorg voor elkaar en de vriendelijkheid spreken mij enorm aan.
Als ik in het internetcafe mijn homepage aan het bijwerken ben hoor ik verlegen vragend mijn naam roepen. Aha, Kristel, mijn chatvriendin uit Aruba. Na vele chatsessies en elkaar 1x te hebben gezien, eigenlijk een blind date om de komende dagen met elkaar vakantie te vieren. ´S avonds bij de Sushi & Sake, dat is weer eens andere koek dan de backpackersmaaltijden van de afgelopen periode, bespreken we onze reisplannen. Zaterdag gaan we samen op pad en maandag morgen raken we elkaar in het bos bij Salento kwijt......... Als we elkaar aan het eind van de dag weer vinden bij de Tapa´s & Vino Tinto, lijkt het ons beter ieder zijn eigen vakantiepad te bewandelen.
Rondom Bogota bezoek ik het Goudmuseum, Guatavita, het meer waar de Idianen gouden-offers gebracht hebben en verrek ik vooral van de kou. Het is lang geleden dat ik in dikke truien & regenjas met mijn nek verscholen in mijn kraag over straat loop te struinen. Ik weet het zeker, dit weer is niks meer voor mij. Ik krijg een diep verlangen naar mijn huisje aan de Kaya Oro op het warme Bonaire. Alhoewel, dit gevoel volgens mij ook gevoed wordt door alle berichtjes van personen die mij er aan herinneren dat mijn reis bijna aan z´n eind komt en dat ik vooral moet genieten van de laatste weekjes. Jaaah, ik weet het, maar laat mij toch lekker in de waan dat dit nog eeuwig mag duren. Ik val wel van de 1 op de andere dag in de realiteit.
Mijn dagen beginnen met koffie, een locaal ontbijtje en een WK-ochtendwedstrijd tussen 6.00 uur uur 9.00 uur. Dat is perfect geregeld door het tijdverschil. En zo blijft er nog een hele dag over om active excursies te ondernemen. In de Cocoro Vallei maak ik een regenachtige bergwandeling naar 3170 meter in de verwachting een verdiende grote kom hete Colombiaanse soep te nuttigen. Aan de top gekomen blijkt het restaurant anex hotel nog in aanbouw te zijn. Mijn beteuterd, teleurgestelde gezicht spreekt boekdelen en uit medelijden bieden de bouwvakkers mij een lekkerre kop warme thee aan. Mijn bovenbeenspieren voelen aan als brandhout die bij elke stap kunnen knakken. De ibrufintip van de Roraima gids biedt uitkomst, weg gespoeld met een flinke slok Colombiaanse rum.
Als ik in Medellin kom wijst de temperatuurmeter eindelijk weer 22graden aan, ook ´s avonds. Heerlijk......., de leefbaarheid, levenstandaard en uitgaanscultuur is hier vergelijkbaar met Amsterdam of elke andere grote wereldstad. Ik kies voor een gezonde Thaise groentenwokschotel en een terrasje aan de Plaza Bolivar. In de kabelbaan die uitzicht geeft op de sloppewijken van Medellin ben ik voor de plaatselijke schooljeugd de bezienswaardigheid waar ze graag mee op de foto willen. Allerlei vragen krijg ik op mij afgevuurd. Welke taal we in Nederland spreken, of ik iets in het Nederlands wil zeggen wat opgenomen wordt op een mobiele telefoon, hoe ons geld eruit ziet en hoeveel pesos het waard is, wat ik van Colombia vind en uit eindelijk het advies om met die mooie camera van mij niet te gaan wandelen daar waar de kabelbaan bovenin de bergen eindigd. Zonder twijfelen neem ik dit advies van deze jonge jongens aan! Op de terugweg vertellen ze mij hoe gevaarlijk het daar is en dat er alleen maar boeven rondlopen. Ik geef hen nog het ¨vaderlijke¨ advies dat ze hun school goed af moeten maken, en dat ze dan net als ik kunnen gaan reizen. Met een duidelijke ¨Claro¨ en handgeklap wordt mijn advies beantwoord. Ik denk bij mijzelf, ¨hoe komt het toch dat jongens van deze leeftijd op straat zo aardig zijn, en als je ze in de klas hebt, lijken ze onhandelbaar¨. Waar ligt dat toch aan: de leraarkracht of de schoolomgeving?
In de middag laat ik mij inspireren ¨hoe wordt ik rijk¨ door de Pablo Escobar city tour. Mede door alle verhalen die ik hierover heb gelezen en heb gezien tijdens de journaals, had ik een totaal ander beeld van Colombia. In de avond-uren neem ik met een bijzonder, onbeschrijvelijk gevoel de nachtbus naar Cartagena. Waar ik een volle dag verblijf, een stedewandeling doe langs de mooie gebouwen en ´s avonds geniet van de Salsa dansenden Colombianen. Prachtig & Vrolijk volk.
Foto's
