4-Daagse trekking naar Ciudad Perdida (Verloren Stad); een pittige maar prachtige tocht!
Caribische kust
Colombia
KPenders
4-Daagse trekking naar Ciudad Perdida (Verloren Stad); een pittige maar prachtige tocht!
Dag 1
We beginnen vandaag met een autorit van bijna 3 uur naar het startpunt. Het is een hobbelige rit en geeft al direct goed weer dat we de diepe jungle in rijden. Als we aankomen in een klein dorpje ontmoeten we onze groepsgenoten.
Na de lunch maken we ons op voor vertrek, lichtelijk nerveus ook wel. We hebben geen idee wat ons te wachten staat, wordt het echt zo zwaar? We vertrekken rond 14 uur en nog geen kwartier later moeten we al de eerste rivier oversteken. Niemand wil natte schoenen, dus worden deze gewisseld voor sandalen.
Een uur later begint de eerste regen te vallen, dit hadden we niet verwacht. Het gaat van kwaad tot erger. De groep valt al snel uit elkaar, de paden veranderen in heuse modderrivieren en de bliksemschichten schieten langs ons heen. We lopen inmiddels alleen en onze enige zorg is om heelhuids het eerste kamp te bereiken. Gelukkig lukt dat. Onze gidsen vertellen dat de tocht voor vandaag verder wordt gestaakt en dat we in het kamp zullen gaan overnachten. Prima wat ons betreft. We krijgen een heerlijke avondmaaltijd en liggen om 20 uur ‘horizontaal’ in ons hangmatje.
Dag 2
5.00 uur ‘s nachts. Iemand schudt aan mijn hangmat en zegt; “Buenas dias, vamos a la playa”. Goed, tijd om wakker te worden dus. We ontbijten in onze ‘pyjama’s’ (gelukkig hadden we het advies een droge set kleding voor ’s avonds/‘s nachts serieus genomen). Daarna trekken we onze natte kleding en schoenen weer aan. Dat valt even tegen maar na een kwartier onderweg te zijn merk je er niks meer van.
Het wordt een lange dag, we moeten immers het verloren deel van gisteren nog inhalen. De pas zit er dan ook goed in en dat wordt een aantal groepsleden al snel te zwaar. De groep splitst zich op in 2 delen met ieder een gids. We zullen elkaar weer ontmoeten bij een kamp waar we zullen lunchen. Het is een pittige tocht waar we flink moeten klimmen en rivieren moeten kruisen. De regenval van gisteren maakt het er niet makkelijker op; de paden hebben soms geulen van ruim een meter diep doordat het water zich hier een weg door heeft moeten banen. Hier en daar is zelfs een deel van het pad mee weggezakt in een ‘landslide’, op zoek naar alternatieve looppaden dus. We passeren wat coca-planten waaruit onze gids direct wat bladeren trekt. We moeten allemaal even proeven, prima. We bereiken ons lunchkamp en krijgen heerlijke vis met rijst voorgeschoteld. Hierna vervolgen we onze weg en lopen ongeveer 10 uur deze dag.
Vlak voor het donker wordt bereiken we het kamp. Met het tweede deel van onze groep gaat het niet goed krijgen we te horen. Ze zijn uitgeput en er moeten 3 gidsen terug om deze meiden op te gaan halen. Of wij nog even geduld hebben met eten. Geen probleem natuurlijk. We sluiten even onze ogen en na een aantal uur worden we wakker gemaakt, het eten is klaar. Gelukkig, dat betekent dat iedereen in het kamp is aangekomen. We horen dat de 3 meiden een helse tocht hebben gehad, 1 van hen wordt opgewarmd omdat ze onderkoeld lijkt te zijn. We eten en voor we het bed instappen horen we dat het met onze groepsgenoot weer een stuk beter gaat.
Dag 3
5.00 uur. “Vamos a la playa”. O ja, ik lig in de jungle. En ik ga weer een hele lange dag tegemoet. En ik zie vandaag Ciudad Perdida! Binnen no time sta ik naast mijn bed. Eerst weer ontbijten voor we in onze natte kleding stappen.
We klauteren over rotsen en kruisen een diepe rivier om vervolgens ineens bij de treden van Ciudad Perdida te staan. Oke, nu die 1200 treden nog. En die zijn zwaar. Maar de beloning is er, een mooi uitzicht over de Verloren Stad. We krijgen uitleg, maken foto’s en zijn wat verbaasd over de hoeveelheid aanwezige militairen.
Na een paar uur rondgelopen te hebben gaan we de 1200 treden weer af. We beginnen namelijk aan de terugtocht. Halverwege verlies ik mijn concentratie. Ik glij uit. Help. De gids had ons zo gewaarschuwd. Eenmaal glijden betekent dat je niet zo snel meer stopt. Dat kan ik beamen. Ik kan mezelf niet meer stoppen en vind nergens houvast met mijn handen. Ik merk dat ik begin te draaien en kom met een klap op mijn hoofd terecht. Op datzelfde moment voel ik iemands lichaam, het was mijn man die zich opzij had gegooid om mij op te kunnen vangen. Held. De gids heeft ondertussen via de walkie-talkie versterking opgeroepen en al snel staan er allerlei mannen om me heen. Na bekomen te zijn van de schrik kunnen we constateren dat ik er met schrammen en een licht gekneusde knie vanaf kom. Even afwachten hoe de val op mijn hoofd zich zou ontwikkelen maar uiteindelijk bleef het bij een beurse plek.
Na weer een dag van ongeveer 9 uur duiken we voldaan ons bed in.
Dag 4
4.30 uur. Ik word wakker van pratende mensen. Het zijn de gidsen, die tegelijkertijd ook kok zijn en nog veel meer. Ze zijn al bezig in de keuken om voor ons ontbijt te maken, wat een helden. Ik blijf nog even liggen en besef dat ik best behoorlijk pijn heb in knieën en hoofd. Om 5.00 uur schijnt het inmiddels bekende lampje in mijn gezicht en krijg ik weer een uiterst vrolijk “Buenas dias” te horen. De laatste dag. Op zich vinden we het allemaal wel fijn dat het einde in zicht is maar tegelijkertijd beseffen we ons ook dat dit waanzinnige avontuur er dan ook op zit. Het is weer een zware tocht. We moeten veel klimmen en moeten weer veel paden over waar de stromende regen zijn sporen heeft nagelaten.
We bereiken het dorpje, we hebben het gehaald! We krijgen wederom een fantastische (en ook weer gezellige) lunch.
We nemen afscheid van de groepsleden en gidsen en vervolgen ieder onze eigen reis.
Foto's
