Verblijf in Colombia

Door: Lance

Geplaatst op Aug 19, 2012

De reis

Daar zit je dan. Opgesloten in een alluminium buis met twee vleugels en een brandbom aan boord, want meer is een vliegtuig eigenlijk niet.

Mijn knieen drukken hard tegen de stoel voor mij. O Heer, was ik maar kleiner geweest, zeg maar maatje Doria, dan zou meer beenruimte mij deelachtig zijn geworden. Maar helaas, hoewel ik ouders heb die niet groter zijn dan een meter zeventig, heb ik die lengte tijdens mijn puberteit ruimschoots overschreden en zit ik nu met de gebakken peren.

Over gebakken peren gesproken. De stewardessen van Iberia, allemaal opvallend genoeg ver voorbij het stadium van de 'young en beautiful' maken nu de maaltijden klaar. Dat kunnen we goed ruiken want de keuken is ongeveer 3 meter achter ons. Maar er dringen zich ook andere geuren aan ons op. Het zijn de geurtjes die mensen achterlaten als ze iets kwijtraken. De wc's namelijk zijn nog dichterbij dan de keuken zodat de geuren van wat er in gaat zich vermengen met die van wat er uit gaat.

Genoeg van dat geklaag, want terugkijkend op de reis verliep die verder best goed. Behalve dan de traditionele flater die ik steeds sla als ik op reis ben. Zo stond ik vanmorgen voor aanvang van de vlucht met Doria en Stephanie op Schiphol in de tax free parfumerie waar de beide dames kwijlend stonden te kijken naar de rabiaat dure geurwatertjes. 'Ik zoek iets van Dior, Jan,' zei mijn vrouw die naast me stond. 'Kijk jij eens op die bovenste plank wat er op het doosje staat.' Omdat ik op dat moment iets anders aan het bekijken was pakte ik het doosje pas zo'n twintig sconden later en las dat er op het etiket 'Je t'adore' stond. 'Je t' adooore,' zei ik met harde stem en perfecte franse tongval. 'Je t'adooore.' Toen ik opzij keek stond daar niet Doria, maar een verschrompeld oud vrouwtje die mij met verschrikte ogen aankeek. Ik glimlachte onbeholpen, kuchte en verdween.