Een bezoek aan de Tatacoa woestijn
Colombia
Zuid Amerika
Diaryofdi
Een bezoek aan de Tatacoa woestijn
Mijn sombere humeur, passend bij een donkere winterdag, klaarde snel op toen ik even mijn ogen dicht deed en droomde over Colombia. Ik heb enorm genoten van mijn reis, bijzonder eigenlijk dat ik weinig tijd neem om stil te staan bij alle herinneringen. Goede aanleiding dus om te beginnen aan een Colombia-blog. Eén van de highlights van mijn reis was een bezoek aan de Tatacoa woestijn. Zullen we samen wegdromen?
Eerder schreef ik over de veelzijdige natuur van Colombia. Naast prachtige standen, groene heuvels en tropische jungle is er een ander opmerkelijk stukje natuur te vinden: woestijnlandschap. Niet een traditionele woestijn, maar eentje in de kleuren grijs en rood. Desierto de Tatacoa, de Colombiaanse benaming, is één van de heetste plekken van het land. Het voelt alsof je in een woestijn bent, maar eigenlijk is dat niet zo. In Tatacoa regent het gemiddeld 5 dagen per jaar en ook groeien er wat planten. De woestijn is dus officieel een tropisch droog bos.
Gek genoeg wordt Tatacoa door de meeste reizigers overgeslagen. Gelukkig geldt dat niet voor mij. Want toen ik in mijn Lonely Planet de bijzondere rode rotsformaties zag, stond de Tatacoa woestijn meteen bovenaan mijn to go-lijstje. En ik vond het er geweldig!
WAT KUN JE DOEN IN DE TATACOA WOESTIJN?
Eigenlijk is het overdag niet te doen om ook maar iets te ondernemen in de woestijn. Veel te heet! Wat de meesten doen is een plekje in de schaduw zoeken om een hangmat vast te binden. Ik ben graag eigenwijs dus regelde ik, als echte Hollander, een fiets om de grijze woestijn zelf te gaan ontdekken. De zon stond hoog aan de helderblauwe hemel en de thermometer tikte boven de 40 graden aan. Natuurlijk wilde ik niet onderdoen aan mijn gezelschap, maar ook bij hem stroomden de zweetdruppels al na een kilometer fietsen over zijn gezicht. We learned the hard way. Op een local ter paard en wat enorme roofvogels na, was er geen leven in de woestijn te bekennen. Omringd door niets anders dan prachtige rotsformaties en metershoge cactussen waan je je even weg van de bewoonde wereld. En dat gevoel, die ultieme rust in een perfecte omgeving, is priceless.
Na ruim een uur fietsen kwamen we aan bij Los Hoyos, een grijs landschap die ons deed denken aan de maan. In het midden van de hoge rotsen werden we verrast door een zwembad. Wat heerlijk om na de heftige fietstocht een frisse duik te kunnen nemen! Na je reis terug is het tijd voor je welverdiende siësta, want je moet je natuurlijk wel aanpassen aan het woestijnleven. Daarna is Cusco, de rode woestijn, een must see. Vanaf het observatorium loop je binnen een paar minuten naar Mirador el Cusco. Hoe indrukwekkend ik de grijze woestijn ook vond, het rode gedeelte laat het eigenlijk in het niet vallen. De roodgekleurde rotspartijen zijn door de wind in schitterende vormen geslepen en hebben wat weg van de Grand Canyon. Wat een magisch mooi uitkijkpunt! Dit is ook de allerbeste plek om met een zachte zomerbries te genieten van de prachtige zonsondergang.
BEWONDER DE ADEMBENEMENDE STERRENHEMEL
Naast de rust en het prachtige landschap is er nog een hele goede reden om naar Desierto de Tatacoa te reizen. Door de afgelegen ligging is het één van de beste plekken in Zuid-Amerika om de sterrenhemel te bewonderen. Iedere avond vertelt een sterrenkundige bij het observatorium over de sterren en het heelal. De uitleg is in het Spaans, maar het uitzicht op de heldere sterrenhemel zegt meer dan duizend woorden. Lucky me, ik kon duidelijk de Melkweg zien. En door een telescoop bekeken we de maan en Mars. Magisch, echt waar. Dit moét je een keer ervaren.
HOE REIS JE NAAR DE TATACOA WOESTIJN?
Zelf kon ik weinig informatie vinden hoe je hebt beste naar de Tatacoa woestijn reist. Gelukkig is het niet ingewikkeld. Vanaf Bogota pak je eerst de bus naar de stad Neiva. Deze bussen hebben fijne (lig)stoelen en zijn met televisies en soms zelfs wifi best luxe. Na 6 uur reizen stap je in Neiva over op een collectivo (minibus) die je naar Villavieja brengt. Deze reis duurt ongeveer één uur en kost 5000 pesos. Vanaf Villaveja gaat er geen openbaar vervoer naar de woestijn, maar de chauffeur van de collectivo zal niet snel weigeren als je vraagt of je in de woestijn afgezet kunt worden. Anders is er altijd wel iemand die je met de auto of brommer wilt brengen. De rit naar de woestijn duurt een kwartier en kost tussen de 15- en 20.000 pesos.
SLAPEN IN DE WOESTIJN
Er zijn in de woestijn een paar accommodaties waar je kunt overnachten. Zelf verbleef ik in Estadero Doña Lilia, naast het observatorium. Je kunt hier kiezen uit een tent, hangmat of een simpel, klein hutje. Aangezien er aardig wat slangen, schorpioenen en wilde katten in de woestijn leven, ging ik voor de laatste optie. De familie van Estadero Doña Lilia laat je meteen enorm thuis voelen in hun omgeving. De dames in de keuken bereiden alles met zoveel liefde dat het niet uitmaakt dat je moet eten wat de pot schaft. Zo at ik voor het eerst geit, de specialiteit van de regio, wat verrassend lekker bleek te zijn!
Tip: zorgt ervoor dat je telefoon en camera opgeladen zijn voor je naar de Tatacoa woestijn reist, want elektriciteit is hier schaars. Er is vast wel ergens een stopcontact die je ’s avonds een paar uur kunt gebruiken om je telefoon te laden, maar je zult niet de enige zijn.
In de woestijn zijn de avonden kort. Na je bezoek aan de sterrenwacht brandt er waarschijnlijk geen licht meer. Dus zit er maar één ding op: doorgaan met sterren kijken voor je vroeg tussen de lakens kruipt.
WAT MOET JE MEENEMEN ALS JE NAAR TATACOA REIST?
Het leven in de woestijn is primitief, je hebt ook niet veel nodig. Onderstaande spullen zijn handig:
– Dichte schoenen
– Pet/hoedje
– Bikini
– Zonnebrand
– DEET
– Powerbank voor je telefoon
– Zaklamp
– Boek
– Warme kleding voor ’s nachts
– Contant geld
– Water. Véél water.
Op www.diaryofdi.com neem ik je graag verder mee!
Foto's
