Een alternatieve route naar Mompós deel twee
Colombia
Zuid Amerika
MathuBloom
Een alternatieve route naar Mompós deel twee
Daar is het dan ...... Waar? Nou, zo’n dorpje met ±600 inwoners, families met 15 kinderen, dat nu zo’n 50 jaar bestaat omdat toentertijd een petroleum plantage voor werk zorgde. Dat heeft ‘ie maar twintig jaar gedaan waarna deze mensen zijn achter gebleven en in een voortzetting van Los Pozos Ariba en Los Pozos Abajo (boven en onder) zijn gerold. Heel vredig, eenvoudig, met af en toe een aanvulling van de cola, bier en suiker (met de schooltaxi) en heel veel muggen in de zware hitte.
Dol komisch hoe die mensen staan te gapen en daarna dol enthousiast aan een hoffelijk ontvangst beginnen: die plastic stoelen, Costañitas (Colombiaans biertje), de tv en vragende blije mensen. Hairo, de man die had geregeld dat zijn vriend (de eigenaar van de boot) me gratis mee nam sprak lekker duidelijk Spaans en hij vertelt me dat hij die ochtend zag dat ik graag wilde verkennen i.p.v. snel ergens komen.
Zijn finca (boerderij) was de volgende halte. Hier wonen familieleden en een of twee krachten on-and-off en zijn ze nu met een voorbereiding bezig om hun honderd koeien op het droge te brengen want het is regen seizoen en de weilanden staan twee maanden onder water. Hij heeft 78 hectare waarvan een groot stuk bos om als reservaat te bewaren.
Hairo wilde graag parachute springen en ook nu terwijl ik dit verhaal weer beleef zou ik dit zo graag voor hem willen regelen.
Tijden dit verhaal is daar echter geen mogelijkheid toe. We zitten ergens ver weg op een stukje aarde waar alleen maar bootjes, off road motors, paarden en mensen te voet kunnen komen en waar de kinderen nog nooit witte, blonde meisjes hebben gezien, al helemaal geen raar pratende blonde meisjes die met vuur slingeren.
Dat is toch wel een verrassing voor iedereen, dat poi spinnen, blijft altijd een hit. De kinderen zijn nu niet meer bij me weg te slaan en na handje-klap komen we in een cirkel vanwaaruit we zakdoekje-leggen en ik ze dan ook nog schipper-mag-ik-over-varen leer. Een hele opgave zonder taal met twintig wilde kinderen, vier Costañitas en duizenden muggen, hijg.
Oo, de sirene is af gegaan. We worden ’s morgens wakker en krijgen heel Abajo over ons heen als we een rondje met de motor maken. Die willen het poi-spinnen ook zien. Nou, dan blijf ik toch nog een avondje. Niks leukers dan het ontdekken van nieuwe vruchten, het soezen in een hangmat, paardrijden om kaas te halen, het oefenen van mijn Spaans en het dood slaan van muggen terwijl je wacht tot de zon weer onder gaat en het wat aangenamer word.
Al om zeven uur staan de kinderen om het huis heen te piepen of we klaar zijn met eten. Als we aan komen in Abajo staan de plastic stoelen al klaar. Djeez, zo’n honderd mensen en kinderen zijn verzameld op dit zandveldje tussen de lemen huizen en wachten vrolijk af wat er te zien gaat zijn. Mijn poi’s weken in de benzine en ik hoor opeens een luid gekraak achter me. Oja, de boxen zijn ook naar buiten gesleept, boxen van twee meter wel te verstaan waar snoeiharde techno muziek uit komt! Hilarisch.
Nou, ik geef het beste showtje weg die ik in me heb, krijg een daverend applaus, leer nog meer kinderen zakdoekje-leggen en moet daarna de chompeta dansen (zo’n beetje staand seksen), zelfs kindjes van zes!!!!! hebben betere bed-moves dan mij.
Het is zo gezellig met al die mensen die nu over gaan in een spontaan feestje. Dan vergeet je toch wel dat je daar eigenlijk heel anders bent qua uiterlijk, want qua innerlijk zijn we toch zo hetzelfde: ‘lekker plezier maken terwijl we elkaar leren kennen’.
De reis verder naar Mompós is nog een hele onderneming. Hairo heeft alles geregeld en we laden onze tassen op een ezel. Wijzelf berijden paardjes met een korte tred. Een goed uur soppen ze opgewekt over een modderig smal pad dat parallel aan de Rio Magdalena loopt en als we wat meer landinwaarts moeten is daar zomaar opeens een mannetje in een uitgekerfde kano die ons over de ondergelopen weilanden glijdt. Hier neem ik gehaast afscheid van mijn geweldige redder-van-het-ondernemende-pad Hairo, want een gast met motor staat voor me klaar en brengt me twee uur lang verder over deukende weggetjes en door steeds groter wordende dorpjes.
Ik bereik Mompós die avond met een nog vollere rugzak, maar hij is nog steeds leeg genoeg voor een volgende ontmoeting......
Foto's
