PUERTO WILLAMS, NOG VERDER DAN HET EINDE VAN DE WERELD

Door: KH1981

Geplaatst op Jul 4, 2013

Algemeen wordt Ushuaia als het einde van de wereld beschouwd. Voor sommigen is het misschien het eindpunt van een lange fietsreis van Alaska naar Argentinië, voor zij die genoeg geld hebben, kan Ushuaia het begin zijn van een boottocht naar Antarctica, maar voor veel backpackers is het gewoon het zoveelste afvinkpunt op hun lijst. Vrijwel niemand overweegt de oversteek te maken naar de Chileense kant van het Beagle Channel, naar een dorp dat nog zuidelijker ligt: Puerto Williams op Isla Navarino. Met veel minder bezoekers en een ongerepte, indrukwekkende natuur geeft dit eiland het echte einde-van-de-wereld gevoel...

Deuren worden hier niet op slot gedaan, je kan hier zo maar je rugzak op straat laten staan en iedereen kent hier iedereen. De kleine haven ligt vol kleurrijk geschilderde boten en de houten huisjes zijn klein maar heel gezellig. Puerto Williams is een plaatje. Nee, het is mooier dan een plaatje want het is echt. Ik voelde me meteen thuis toen we van Cecilia, de gastvrouw van hospedaje El Padrino een warme aankomstknuffel kregen. Hoewel het twee uur ’s nachts was toen we van de boot stapten, stond ze ons toch enthousiast op te wachten. Cecilia is een prachtige vrouw met een volumineus lichaam, lieve bruine ogen en een eeuwig aanstekelijke lach. Ze regelt alles, kan met iedereen moeiteloos een praatje maken en zorgt altijd voor een ontspannen sfeertje; een echte moederkloek dus.
Wij waren afgezakt naar dit schattige havendorpje voor onze laatste trekking, de Dientes de Navarino. Het werd een vierdaags avontuur over besneeuwde passen, ijzige richels, door moerassig bevergebied en bossen. Zonder de GPS en de uitgebreide wandelbeschrijving zou het wel erg moeilijk geweest zijn de tocht tot een goed einde te brengen. We stonden geregeld tot onze enkels in de modder, de bewegwijzering liet ons serieus in de steek en voor het aangename weer moesten we hier ook al niet zijn. Toch was er tijdens de trektocht altijd heel wat ambiance. De knetterende kampvuren waar we rond kookten maakten de avonden uiterst gezellig en de omgeving voelde desolaat maar heel veilig aan. Hier ben je echt alleen! Daarbovenop waren de uitzichten fenomenaal. Op de hoogste pas konden we zelfs door de laaghangende regenwolken een glimp werpen op de mythische Kaap Hoorn.
Terug aangekomen bij Cecilia besloot ze een feestje te geven en verrukkelijke gegratineerde koningskrab voor ons klaar te maken, een specialiteit van de regio en het huis. Er werd veel gegeten, gedronken en nog meer gepraat en gelachen. Deze onvergetelijke avond was de ideale manier om afscheid te nemen van Cecilia, haar charmante gasthuis en het betoverend mooie Puerto Williams. Het was tijd om terug te keren naar de wereld, naar Ushuaia.

De volgende dag staken we met een bootje het Beagle Channel over naar deze beroemde Argentijnse stad. Ik had al vaker ondervonden dat iets dat in de not-to-miss-lijst staat van een reisgids mij helemaal niet bevalt en spijtig genoeg kon Ushuaia deze verwachting inlossen: druk, massa’s auto’s, nog meer toeristen, betonnen gebouwen, luxueuze winkels met merkkledij en vreselijk lelijke souvenirs. Ik heb daar heel veel reizigers zien rondlopen met een T-shirt met de opdruk“El fin del mundo”. “Nee, mis!” dacht ik dan.
Heel regelmatig denk ik nog terug aan dat kleurrijke gemoedelijke dorpje met de vriendelijke inwoners en de fantastische groene omgeving. Voor mij was Puerto Williams helemaal het einde!