Back from Torres Del Paine

Door: Nans

Geplaatst op Feb 15, 2009

Vooral het laatste woord kan je uitspreken als een zeer pijnlijke bedoening.
Dit neemt echter niet weg, dat ondanks het feit dat het de tweede keer was op het prachtige natuurpark, de trekking die we de 'W' of 'double v' noemen voor mij het toppunt van de reis was.

Volgens mijn persoonlijk inbeeldingsvermogen wordt hier zelfs de wind gemaakt. Tussen de ruwe bergen staat vast ergens een enorme windmachine opgesteld.
De gewone continue wind komt hier reeds aan een 80 km per uur en dan hebben we het nog niet over de enorme windstoten tot soms 220 km per uur, die je dwingen op je knieen te gaan als je niet in een of andere afgrond wil geblazen worden.
Je hoort de wind als gek komen aanrazen van enkele kilometers ver, de hele dag maar ook de hele nacht beukt de wind op de tent.

De eerste dag namen we de catamarán naar lago Pehoe.
Daar trokken we meteen verder naar gletsjer Grey,
Plots leken de hoogteverschillen die op de kaart onbelangrijk waren, in de realiteit stevige kuitenbijters, en de rugzak leek ook steeds zwaarder te worden naargelang de dag vorderde.
6 uur met pak en zak door de bergen , het is geen pretje.
We sliepen bovenaan de gletsjer en kregen net de tent droog opgezet vooraleer de eerste regenbui zich aandiende.
Na een eerste gevriesdroogde maaltijd uit een pakje kropen we omstreeks 20u uitgeput de slaapzak in.
De volgende morgen braken we de tent weer af en alles terug ingepakt, begon het te regenen zonder einde voor 24 uur.
Alles was nat : kleren nat, schoenen nat, rugzak nat.
Maar we moesten verder naar campamiento Italiano.
Daar aangekomen zetten we, kapot van het wandelen, in de gietende regen onze tent op.

Ik heb twee gouden regels.
Ten eerste natte schoenen is een reden om te stoppen.
En ten tweede een natte slaapzak is dodelijk.
En het onvermijdelijke was gebeurd.
Beiden gouden regels waren verbroken.
Mijn slaapzak was door en door nat ook al zei het opschrift van de compressiezak dat die zak waterdicht is.

De hele nacht liggen bibberen van de koude, Jo had hier iets minder last van, die sliep al seen roosje.
Na enige tijd werden enkele delen van de slaapzak wel weer iets droger maar benen uitstrekken was geen optie.
Als ik dan al even in slaap viel werd ik weer wakker van de verkrampte spieren of slapende benen.
Er was op dat moment maar een mogelijkheid en dat was terugkeren naar het meer en de boot terugnemen naar vertrekpunt.

Jo was zwaar ontgoocheld (=understatement) maar nog een nacht in een natte slaapzak was voor mij geen optie.
Met een domper op de stemming werd de tent afgebroken maar we waren niet echt snel om te vertrekken.
In tussentijd hadden we de slaapzakken te drogen gehangen en langzaam maar zeker droogde het ergste vocht uit de slaapzakken.

De super sympathieke Nederlanders die naast ons kamperen waren echter slimmer geweest (straf he) en hadden een heel rolletje vuilzakken meegenomen en zaten er bovendien niet voor verlegen om er twee te lenen zodat ,ook al zou de regen ons weer belagen, onze slaapzakken zouden niet terug nat worden,
Change of plans dus na veel nadenken… we gingen toch verder. (Jo super enthousiast)
Het regende niet en een redelijk korte tocht bracht ons tot Los Cuernos op kerstavond, waar we in een berghut onze kerstmaaltijd tot ons namen.

Een Pisco Sour als apero, sushi, ceviche, lamsvlees, gegratineerde aardappelen, vers fruit en een lekker wijntje en bovenal in zeer goed gezelschap.
Een kerst om nooit te vergeten met zicht op de meren, de bergen, en het was zoning zodat het laatste restje nat uit onze slaapzakken verdampte.

Na een heerlijk nacht in een zalig warme slaapzak, trokken we de volgende morgen naar
Campamiento Los torres. Ookal was het een heerlijke dag, enkele uren later kwam de wind opzetten
We hadden een stormtent mee, maar die was waarschijnlijk maar berekend op een Europese storm, want ze heeft het niet gehouden in het winderige Patagonie.

We zijn dus nog eens extra vroeg opgestaan omdat de metalen beugels van de tent afgescheurd waren van de tent, en tegen ons hoofd naar beneden sloeg.
Ontbijt werd er genomen in de Refugio in plaats van in de tent .
Ondertussen zaten de Torres al dik in de wolken en de regen.
En kwamen de eerste mensen al terug naar beneden van campamiento Chileno : kletsnat en ontgoocheld want ze hadden geen Torres gezien.

We kwamen na 5 dagen terug naar Puerto Natales voor heerlijke Centolla (de echte Kingkrab), heerlijk verse zalm, lekkere wijntjes, zeevruchten en nog veel meer lekkers.