WOW!

Door: Globetrotteramsterdam

Geplaatst op Feb 13, 2009

Nog nooit
was een landschap
zo mooi
zo mooi
Hoogvlaktes
Zoutmeren
Flamingos
Omgeven
door de toppen
van de Andes

De busrit van Salta naar San Pedro de Atacama was als een film van 10 uur met alleen maar hoogtepunten (incl. de 4600 m.) De hoogte tijdens de rit voelde je zeker maar het landschap maakte alles goed.
San Pedro is een stadje omringt door vulkanen. Bevolkt door toeristen. Volledig ingesteld op toeristen. De sfeer is daar echter niet minder om. Gemoedelijk. Gezellig. En de bevolking is daar gewoon onderdeel van. Leeft verder alsof er geen toeristen bestaan, of juist dankzij het bestaan van die toeristen. Het hostel waar ik verblijf ligt buiten het stadje zelf, maar dat is het enige nadeel. Mijn kamer ligt als enige aan de achterkant en dat betekent eigenijk dat ik een prive terras heb. Tegen de deurpost aangeleund, uitkijkend over de velden, de vulkaan. Met een flesje wijn naast me geniet ik volop van het uitzicht en realiseer me dat dit in San Pedro zelf nooit had gekund.

Gisteren San Pedro verkend. Op een terrasje uitkijkend over het plein waar het leven gewoon doorgaat. De man die rustig zijn krantje leest en kinderen die spelen en samen een bakje frites delen. De verkoopster van sieraden en de toerist die op een bankje in slaap gevallen is net als de honden die een plekje in de schaduw hebben. Zo af en toe snuffelend aan een ander ehond, wat blaffen en dan weer verder gaan waar ze mee bezig waren. Slapen, suffen. Dorpelingen die langs lopen met bloemen om de graven te versieren en een gitarist die een aardig deuntje speelt.

Vandaag ook een excursie. Ook hier een Valle de la Luna, maar dit was ook echt een Valle de la Luna. De maan is net vol geweest en scheen volop, en hoeveel mooier kan Valle de la Luna zijn na een zonsondergang die de omgeving in pastelkleuren zet en alleen de maan haar licht nog laat schijnen. Dit is echt Valle de la Luna.

De maan,
net niet meer vol
hoger klimmend aan de hemel.
De zon,
net afgenomen in kracht
wegzakkend achter de zandduinen.
Samen de zon en maan
een schitterend schouwspel
kleuren het landschap als pastel
om daarna alleen nog
door de maan
verlicht te worden.

De natuur in Chile pakt me op de een of andere manier meer dan die in Argentinie. De vlaktes met zout, de zandduinen, het gekraak van het zout dat langzaam aan weer krimpt door het invallen van de avond. Ik weet opnieuw wat ik vorig jaar al wist. Chili pakt me meer dan Argentinie. Ik wist het al toen ik met de bus vertrok uit Salta. Ik wist het al toen ik maar naar buiten moest blijven kijken. Ik wist het al toen het eerste wat ik in San Pedro zag opnieuw een vulkaan was. Ik wist het al toen ik op mijn priveterrasje aan het genieten was.
Chili voelde als thuiskomen. Was thuiskomen. Veel meer dan Argentinie. In Chili aankomen voelde als het terugvinden van een langvergeten vriendschap...