Lauca National Park, een must see in Noord Chili

Door: Jdevaan

Geplaatst op Oct 24, 2010

Dit is een deel van een reisverslag uit 2007 wat ik jullie wil laten lezen om het nog niet zo vaak bezoche Lauca National Park onder de aandacht te brengen...

Het was weer een vroege start voor deze tour. Om 6.15 uur opgestaan omdat we om 07.00 uur opgehaald zouden worden. Gelukkig wisten we gisterenavond onze hotelgastheer te overtuigen dat we toch echt wel een ontbijtje op prijs zouden stellen. De keukenprinses werd daartoe een half uur eerder uit haar bed getrommeld, zodat ze om 6.45 uur ons ontbijt stond klaar te maken.
Een beetje gejaagd werkten we onze geroosterde broodjes met smeerkaas, thee en een vruchtensapje naar binnen, om vervolgens tot 7.45 uur te wachten op ons tourbusje. Als we dat hadden geweten…!

Vanuit Arica reden we terug richting Peru, om vervolgens een afslag te nemen naar de Lluta vallei. Een groene sappige oase, waar alfalfa, maïs, aardappelen en sinaasappels verbouwd worden tussen de hoog oprijzende kale, gladde bergwanden.
Helaas was het weer nog net zo grijs en nevelig als toen we gisteren aankwamen. Toch zagen we op een aantal plaatse, hoog tegen de bergwand, groepen geoglyfen van o.a. Lama- karavanen en mensen, uit de Pre-Inca tijd.
We maakten een stop in het dorpje Poconchile. Niet alleen om ons langzaam aan de hoogte te laten wennen, maar ook voor een bezoek aan een kerkje uit 1580 met een bijbehorend kerkhof. Hierna voert de weg ons, gestaag stijgend, zigzaggend omhoog.
Onze chauffeur had veel te vertellen, helaas alleen in het Spaans. Gelukkig bestond ons reisgezelschap uit een groep aardige Zuid-Chilenen die nu een dagje vrij hadden van hun congres over Agrarische onderzoeksprojecten. Een aantal van hen, sprak Engels en gaf ons zo nu en dan een vertaling.

Naarmate we hoger kwamen werd het helderder en ineens reden we boven de wolken, in de stralende zon. Het landschap werd ruiger, nog steeds gortdroog maar wat een prachtige eenzame schoonheid!
Een stuk verder kwamen we door een sterk magnetisch gebied. Een demonstratie van de buschauffeur overtuigde…, terwijl hij de versnelling in zijn vrij gezet had, werd de bus op wonderlijke wijze, achteruit, tegen de helling op, omhoog gezogen in een vaartje van zo’n 20 km per uur. Aangezien dat de richting van Arica was, trapte de chauffeur toch maar op zijn rem.
In dit gebied groeien ook de metershoge Candelabra-cactussen. Het zijn soms honderden jaren oude exemplaren, aangezien ze maar een centimeter per jaar groeien.

Onze volgende stop was op zo’n 3000 meter hoogte, bij de ruïnes van Copaquilla. Een stil bewijs van de pre-Inca beschaving. Hier werden we verrast door een vijftal condors, waarvan twee jonge bruine exemplaren, nieuwsgierig meerdere keren laag over ons heen zweefden. Heel indrukwekkend!

Naarmate we hoger kwamen werd het landschap geleidelijk weer groener. Op deze hoogte kwamen we veel kuddes lama’s, alpaca’s en vicuna’s tegen. Ik ben gek op dieren en dus ook op lama’s en gelukkig kregen we ruimschoots de tijd om hier te fotograferen. Het werd een gevecht met de nu inmiddels scherpe zon- en schaduwvlekken om een mooie serie lamaportretten te maken.
Hier kregen we dan ook eindelijk voor het eerst vizcacha’s te zien. Zij zaten op grote rotsen zich lekker op te warmen in de zon. Deze grote andeskonijnen, die zich net als kangoeroes voortbewegen en ook een buidel hebben, zijn nogal schuw. Maar vanuit de bus kon ik ze mooi ongestoord fotograferen.

Inmiddels waren we de 4000 meter hoogte al gepasseerd en werd het landschap meer en meer gedomineerd door indrukwekkende besneeuwde vulkanen. Na een stop bij het Cotocotanimeer reden we door naar ons uiteindelijke doel: het op 4660 meter hoogte gelegen Chungarameer.
De fabelachtige schoonheid van dit meer met de weerspiegeling van de 6330 m hoge Parinacota vulkaan en de 6250 m hoge Pomerape vulkaan valt met geen pen te beschrijven… tel daarbij op een groep Vicuna’s op enkele meters afstand, de grote waterhoenen dobberend op het meer en een stuk verder een stel roze flamingo’s….

Na bijna een uur fotograferen en genieten maakten we ons op voor de terugreis, waarbij we het Aymara dorpje Parinacota (4450 m) bezochten. Bij de laatste volkstelling telde het dorp 50 huizen en slechts 15 mensen. De meeste huizen worden alleen tijdens feesten door hun eigenaren bezocht.

Onze allerlaatste stop was in Putre (3600 m) waar we rond 18.00 uur onze lunch! kregen, waarna onze chauffeur ons in het donker, 160 km bergafwaarts veilig terug naar Arica bracht.

Een vermoeiende, maar onvergetelijke tocht!