Heb ik dat? Part 1: voorgeprogrammeerde paarden
Lake District
Chili
Kymmie
Heb ik dat? Part 1: voorgeprogrammeerde paarden
Het is nu heerlijk guur weer buiten en dus perfect de tijd om lekker warm bij de kachel een blog te schrijven. Voor de mensen die mij niet kennen, ik ben een zeer avontuurlijk persoon maar tegelijktijd ook erg lomp en onhandig soms. Ik wil graag mijn onhandige avonturen met jullie delen waarvan dit het 1e deel is.
Pucon, het outdoor slash backpackersoord van het Lake en Vulcano district. Bij uitstek het dorp waar je je adrenaline kwijt kunt. Is het niet tijdens het beklimmen van de Villarrica vulkaan dan kan dat wel tijdens het raften op een van de ijs koude bergrivieren.
Raften en de vulkaan beklimmen stonden zeker op mijn programma, maar ik besloot het de eerste dag nog even rustig aan te doen. Paardrijden leek mij een goede optie. Op zich niet zo heel avontuurlijk, maar toch (letterlijk) met je hele lichaam bezig zijn. Waar ik echter al bang voor was, bleek ook waarheid. Iedereen kreeg een voorgeprogrammeerd paard onder z'n kont geschoven. Je weet wel, zo'n paard wat al 100x dezelfde route had gelopen. En ook al zou je de teugels niet vasthouden dan ging het lieve beestje toch wel z'n weg.
Nadat alle paarden op lengte werden aangemeten gingen we op pad. Na 5 minuten begon mijn paard al last van stuiptrekkingen te krijgen. Z'n hoef zat blijkbaar niet goed. Dat is natuurlijk hartstikke pijnlijk voor zo'n dier en al snel besloot een van de gidsen terug te galopperen om een ander paard op te halen. Ik dacht, nou dat begint al lekker....
Na een korte pitstop van 5 minuutjes gingen we verder. Ik merkte al snel dat ze niet meer de tijd hadden gehad om de route bekend te stellen bij dit paard. Mijn paardrijkunsten zijn op zich redelijk en ik maakte me dan ook geen zorgen.
Het was een prachtige route door de bergen en heuvels rondom de meren van Pucon. Vlak voor de lunch daalden we af naar de rivier die beneden stroomde. Machtig mooi om te zien hoe iedereen stapje voor stapje door de rivier waadde. Onze gids had de lunch goed voorbereid. Heerlijke broodjes, flesjes drinken en een heerlijk grote meloen waar al snel niks meer van over was.
Met een goed gevulde buik vervolgden wij onze tocht. We zaten net iets over de helft en op de terugweg zouden we de kans hebben om een lekker flink stuk te galopperen. Het uitzicht was prachtig onderweg!! Dit was genieten.
Eenmaal aangekomen bij een grote open vlakte stopte de gids en begon ons streng toe te spreken. We moesten allemaal rechts aanhouden. Dat betekende de teugel naar rechts trekken voor diegene die onderweg niks hadden gedaan omdat hun paard toch wel de rest volgde. No probs! Maar, zei ze, er is echter 1 paard dat op deze vlakte absoluut niet luisterd en diegene moet dan ook z'n paard echt goed aanpakken. Kim, that's your horse.........SLIK!!! Om de een of andere onverklaarbare reden had mijn paard heel erg de neiging om op die vlakte naar links te gaan......en dat was te merken!!! Ik denk zelf dat hij daar gewoon een geheim liefje had zitten. Tja geef zo'n paard dan eens ongelijk ;-) Nee, zonder gekheid, ik heb flink moeten werken om hem achter de rest aan te zien krijgen. Ten eerste ging hij al vanzelf in galop en ten tweede..... Hij was gewoon stronteigenwijs. Ik was blij toen we de overkant van de vlakte hadden bereikt en ik er nog op zat.
Ik had het over rustig aan beginnen???? De dag erna mocht ik nog lekker nagenieten van alle spierpijn en heb die dag maar besloten om lekker te gaan chillen in een van de vulkanische hotsprings. Doe mij de volgende keer toch maar zo'n voorgeprogrammeerd paard! ;-)
Foto's
