Acht angstige uren in de Andes
Chili
Zuid Amerika
BenRTravellers
Acht angstige uren in de Andes
Het leek zo’n goed idee. De toeristenmassa bij de El Tatio-geisers vermijden. Iedere morgen rond een uur of 4 rijdt er namelijk een lange colonne 4WD’s vanuit San Pedro de Atacama naar dit geisergebied op 4200 meter hoogte in de Andes. Met ruim 80 geisers is dit het op twee na grootste geiserveld ter wereld. Als de zon opkomt is het een magisch gezicht om de geisers hun stoompluimen de lucht in te zien spuwen. Net alsof je in een gigantisch stoombad zit. Het is echter al dagen bewolkt en er is ook veel sneeuw gevallen. Uitzonderlijk, volgens de locals. Überhaupt wordt er die dag geen zon voorspeld. We besluiten dan ook om pas later in de ochtend te vertrekken.
Missie geslaagd!
Na het ontbijt slingeren we ons een weg over besneeuwde bergwegen naar El Tatio. Zoals gehoopt komen we de eerste tourgroepen tegen, die alweer op de terugweg zijn. In onze nopjes met de gekozen strategie kijken we elkaar lachend aan. Na een rit van twee uur hebben we de geiservelden nagenoeg van onszelf. Af en toe delen we het uitzicht met een grazende vicuna. Onze missie is geslaagd.
We besluiten de rit te vervolgen naar twee verlaten dorpjes, nog hoger in de Andes. Na een paar kilometer slaan we van de hoofdweg af. Een klein bergweggetje op. Eigenlijk is het meer een tractorpad. De eerste paar honderd meter bergop zijn prima te doen. Weinig sneeuw en onze 4WD doet waarvoor hij gemaakt is. Als we plots heuvelaf rijden, wordt de weg opeens een stuk minder begaanbaar. Precies het moment waarop ik me realiseer: dit had ik beter niet kunnen doen! Maar het is te laat. De auto komt tot stilstand in een dik pak sneeuw. Een paar keer voor- en achteruit maakt de situatie alleen maar erger. De auto komt steeds meer vast te zitten.
Te vroeg gejuicht
Onze eerder bejubelde strategie keert zich nu tegen ons. Een paar honderd meter onder ons bevindt zich de hoofdweg van San Pedro de Atacama naar El Tatio. Reden er enkele uren geleden nog auto’s af en aan, nu rijdt er niks. Om hulp zwaaien of toeteren heeft dus zin. Tot overmaat van ramp blijkt er hier ook geen mobiel bereik te zijn. We besluiten de sneeuw zoveel mogelijk weg te scheppen en te proberen of er beweging in de auto komt. Omdat er geen schep in de auto ligt, gebruiken we onze blote handen. Na anderhalf uur scheppen en inmiddels verdoofde handen, is de situatie uitzichtloos. Lichte paniek slaat toe. Wat zijn de opties? De nacht doorbrengen in de auto en die stationair laten draaien om warm te blijven? En dan hopen dat morgenochtend één van de tourgroepen ons opmerkt? Teruglopen naar El Tatio en dan hulp zoeken?
Beschermengel
We gaan voor optie 2. Terug naar de hoofdweg is ongeveer een kilometer, maar op 4200 meter hoogte is dat pittig. Tijdens het lopen houd ik continu de hoofdweg in de gaten. Als een wonder doemt er een auto op die richting El Tatio rijdt. Ik roep naar vrouw en dochter dat ik naar de hoofdweg ren. Die auto moet en zal ik stoppen. Volledig buiten adem en met knikkende knieën bereik ik de hoofdweg net op tijd. Breeduit met mijn armen zwaaiend weet ik de auto te stoppen. Het blijkt een gezinnetje uit Santiago, dat hier op vakantie is en zelfs nog een beetje Engels spreekt. Ze zijn op weg naar El Tatio en we mogen met z’n 3-en mee.
Het blijkt uiteindelijk nog 9 kilometer rijden te zijn. Als we hen niet waren tegengekomen hadden we dat hele stuk dus moeten lopen. Op deze hoogte had dat minstens 3 uur geduurd. Bij El Tatio aangekomen belt onze redder samen met een parkranger de politie. Het minste dat ik kan doen is als dank hun entreegeld betalen. We worden opgevangen met warme wollen dekens, koffie en koekjes. We wachten ruim 2,5 uur tot de politie er is. In de tussentijd is er geen auto meer geweest. Met een nederige oogopslag naar de hemel, bedanken we ons beschermengeltje.
De politie is je beste vriend
En dan uiteindelijk om een uur of vier verschijnt een politiejeep met 3 agenten, zoals je ze alleen uit de film kent. Breed gespierd, snor, stoere zonnebril op de neus en zwaarbewapend. Mijn vrouw en dochter worden naar het politiebureau gebracht en ik moet mee naar de auto. Eén van de agenten kijkt bedenkelijk naar mijn kleding (afritsbroek en fleecevest) en vraagt of ik niks warmers bij me heb. Zodra de dag ten einde komt daalt de temperatuur hier namelijk binnen no-time naar -15. Ik schud schuldbewust mijn hoofd, voel me een domme toerist en krijg wat politiekleding te leen. Bij de auto aangekomen wordt de ernst van de situatie hen snel duidelijk. Waar ik even het idee had dat zij de auto met één handje aan het stuur zo de sneeuw uit zouden rijden, blijkt het tegendeel waar.
Drie man sterk zijn ze uren bezig om sneeuw weg te scheppen en beweging in de auto te krijgen. Er worden verwoede pogingen gedaan om sneeuwkettingen aan te leggen, maar die vliegen er telkens af als er gas wordt gegeven. Als het al donker begint te worden slagen ze er uiteindelijk in beweging in de auto te krijgen. Eén van de agenten rijdt de auto vervolgens een kilometer in zijn achteruit naar de hoofdweg terug. Het is daarna nog een uur rijden naar het politiebureau, waar ik uiteindelijk om 19.00 uur met vrouw en dochter wordt herenigd. We vallen elkaar gelukkig in de armen. Met zeer veel dank aan het gezinnetje en de lokale politie realiseren we ons dat deze dag een stuk slechter af had kunnen lopen.
Foto's
