Sprakeloos op de Torres del Paine

Door: YLogt

Geplaatst op Nov 27, 2019

Ik voel me een berggeit. Vechtend staande houdend op het ijs, zoekend naar de juiste plaats om mijn stokken in de grond te prikken. Ik ben op het zuidelijkste puntje van Patagonië, Chili, één van de schaarst bewoonde plekken ter wereld. 

Miljoenen jaren geleden zijn hier bergen, gletsjers, meren en rivieren ontstaan. Ik ga deze elementen trotseren. Wat ik dapper de vorige avond had voorgenomen, de Torres del Paine als eerste van het seizoen beklimmen, lijkt ’s nachts onmogelijk bij het horen van vreselijk onweer. Doe ik dit uit vrije wil? Is dit vakantie? Het openen van de gordijnen geeft me zelfvertrouwen; de zon! 

Aan de voet van de berg kijk ik omhoog; oef .. ga ik die beklimmen? Puffend met rood bezweet gezicht bereik ik de eerste stop. Dan volgen heuvelachtige bossen waar ik ‘jumping jacks’ speel over de rivieren. Net als ik denk ik ben er, is er een volgende uitdaging. Morenen! Gletsjerresten van klei, zilt, zand, gravel en stenen. Eerst nog zichtbaar maar al gauw bedekt met sneeuw en ijs. Op handen en voeten bereik ik de top. WAUW!!!! Torres del Paine aan de voet van een klein ijsmeer. Je hoort sneeuw en ijs naar beneden kletteren. Ik ben sprakeloos, niet van de klim maar van de overweldigende schoonheid. Veel tijd is er niet. Ik moet naar beneden vóór zonsondergang. Afdalen blijkt zwaarder dan klimmen. Ik slip en val soms. Mijn spieren roepen NEE maar het kan me niet schelen. Aan de voet van de berg wacht champagne! 

Foto's

Ijsmeer

YLogt