Karma is a BITCH
Atacama
Chili
Marcvankessel
Karma is a BITCH
Dat ziet er ook wel heel erg mooi uit, zegt Murielle terwijl ze naar een bord wijst bij een tour-operator in San Pedro de Atacama.
"Whole day tour Salar de US$ 99", staat er. Met daaronder een aantal aantrekkelijk foto’s van een prachtige lagune.
Tijdens de voorbereiding van de reis had ik er al over gelezen.
Salar de Tara, een grote zoutvlakte/lagune op 4400 meter hoogte bij het drielandenpunten van Chili, Argentinië en Bolivia.
Het werd omschreven als de hidden gem van de Atacama. Maar ik had er verder niets meer mee gedaan.
Volgens de LP was de laatste 20 km namelijk off-track en stond er "You’ll need an experienced guide who knows all the dirt tracks in this area”
Zullen we morgen toch een poging wagen, vraag ik. We hebben tenslotte een 4WD.
En de 140km lange rit er naar toe zal bovendien ook de moeite zijn. Het gebied is te vergelijken met de Altiplano in Bolivia dat er aan grenst.
De volgende ochtend gaan we op pad. Onderweg stoppen we wel 10 keer; Lagune hier, lagune daar, flamingo hier en flamingo daar, en na zo’n 3 uur bereiken we de bijzondere rotsformaties waar het gebied rondom Salar de Tara bekend om staat.
Even verder zien we een lagune liggen. Langs de goed geasfalteerde weg die naar de grens van Argentinië loopt.
'Salar de Tara' staat er op een bord.
Huh?
Ligt de lagune nu pal naast de geasfalteerde weg? Nee dat kan niet. Deze lagune is mooi, maar niet zo mooi zoals ik hem op het bord bij de tour-operator zag.
De meegenomen gedetailleerde map biedt uitkomst. Dit gebied heeft 3 lagunes die met elkaar verbonden zijn en het gehele gebied heet Tara.
Dan moeten we deze hebben, zeg ik terwijl ik een lagune aan wijs die het verst van de weg af ligt. Maar hoe komen we daar? Ik zie geen enkele bereidbare track liggen.
Zouden we dan toch inderdaad een experienced guide nodig hebben?
We besluiten een stukje terug te rijden totdat we ineens een Dodge-Van met opschrift ‘Flamingo-tours’ zien die voor ons het ruwe terrein op draait.
Laten we even kijken wat ie doet. En inderdaad, na een paar minuten is ie uit het zicht verdwenen.
Nou, dan moeten we dus die richting op, zeg ik terwijl ik de 4WD ook het terrein op stuur. Alhoewel er geen enkele zichtbare track is, is het goed te rijden. Het is één grote sintelbaan. Een harde ondergrond met veel grint,gravel en ander gruis en gelukkig weinig kuilen.
Ik voel me weer even 18 jaar als ik op een moment een bocht te hard, en dus driftend, neem . Murielle vind het allemaal niets maar die is mijn puberaal gedrag inmiddels wel gewend.
Ik moet sowieso de vaart er in houden, want ik heb de Dodge nog steeds niet in mijn zicht.
Wel zie ik in de verte een aantal stofwolken.
Op hoop van zegen rijden we die kant op. Er lijkt geen eind aan te komen.
Totdat we opeens op een plateau staan en uitkijken over de zoutvlakte, waar nu water op ligt, met daarop wel duizenden flamingo’s.
Wauw!! Dit is het! We zijn er!
Inmiddels zie ik de Dodge ook weer. Die is via een pad naar beneden gereden en staat nu aan de oever van de lagune.
Vijf minuten later staan wij er ook. De chauffeur /guide van Flamingo Tours complimenteert ons met het feit dat we hier op eigen houtje naar toe zijn gereden. In gebrekkig Nederlands nog wel. Hij blijkt een aantal jaren in Utrecht te hebben gewoon / gestudeerd.
We genieten in volle teugen van het landschap en verkennen de omgeving vervolgens al wandelend.
Als we na een dik uur het zelfde stuk weer terug rijden vind Murielle het opeens stinken in de auto. En inderdaad, ik ruik het ook. Maar aangezien het maar even duurt maken we er ons ook niet druk om.
Totdat we even later stoppen voor een sigaret (ja ja, ik weet het) en we het ineens weer ruiken.
Dacht ik eerst nog dat het met de buitenlucht te maken had, nu bekruipt me het gevoel dat het met de auto te maken heeft.
En ja hoor.
Onder de auto liggen druppels olie.
Kut !
Gelukkig niet afkomstig vanuit het motorblok, maar vanuit de schokbreker.
We hebben een lekke schokbreker, zeg ik. En wat nu, vraagt Murielle met een bezorgde blik in haar ogen.
Helemaal niks. Met een kapotte schokbreker kun je gewoon rijden hoor. De vering wordt alleen minder gedemd.
En inderdaad gaat de terugweg naar San Pedro zonder problemen.We merken geen enkel verschil.
Maar ja, wat nu?
Een kapotte schokbreker, inclusief het monteren, is niet goedkoop. In Nederland kost dit € 400 - 500 en in Chili zal het niet veel goedkoper zijn.
Als ik nu een deuk of krassen had gereden dan was het duidelijk geweest. Mijn schuld.
Maar met een kapotte schokbreker bij een auto die 3 jaar oud is en waar 21.000km op de teller staat ligt het toch even iets anders, vind ik.
Die schokbreker heeft al 3 jaar en 21.000km lang opdonders gehad en nu toevallig bij mij zegt ie ‘bam’. Maar om daar over te gaan discusseren, met mijn gebrekkige Spaans, zie ik niet zitten.
We besluiten het niet zelf te melden en af te wachten of Europcar het bij de controle op merkt.
De volgende dag leveren we de auto in in Calama.
Een saai mijnwerkersstadje, 100 km ten zuiden van San Pedro. Vanaf hier zullen we de nachtbus naar Arica, in het noorden van Chili, nemen.
De auto wordt gecontroleerd zoals een auto altijd wordt gecontroleerd. Men loopt er een rondje om heen en bekijkt of er geen nieuwe deuken of krassen op zitten.
Dat is niet het geval en op de retourbon wordt een krabbel gezet.
Blij zitten we in de taxi die ons naar de busterminal brengt.
Dat scheelt toch weer € 400, zeg ik.
Een leuke meevaller.
Een uur later zou mijn cameratas met complete inhoud gestolen worden.
Foto's
