Het hondje
Atacama
Chili
Marcvankessel
Het hondje
Het is 6 AM als de wekker gaat in ons huisje in San Pedro de Atacama.
Murielle draait zich nog maar een keer om, maar ik sta in no-time onder de douche. Ik ga naar Valle de la Luna, oftewel de maanvallei, een prachtig landschap dat op een half uur rijden ligt.
Dat landschap bestaat uit zand- en rotsformaties dat als gevolg van erosie hele bijzondere vormen heeft aangenomen en bovendien, vanwege de verschillende sedimentlagen, bestaat uit verschillende kleuren. Kleuren die ook nog eens versterkt worden bij een ondergaande of opkomende zon.
Het is vanuit San Pedro de populairste excursie gedurende sunset. En inderdaad, de zon er zien onder gaan is prachtig. Maar ik heb al gezien dat het tijdens zonsopkomst nog mooier moet zijn, omdat dan de formaties beter tot hun recht komen (geen tegenlicht).
Drie kwartier later sta ik aan de ingang.
"Gate closed" staat er met grote letters, met daarnaast de openingsuren "08:00 - 21:00"
Dat is balen !! Moet ik nog een uur wachten en is bovendien mijn kans verkeken om de zon hier op te zien komen.
Totdat ik een stem vanuit het hokje hoor.
"Buenos dias" klinkt het vriendelijk. En een alleraardigste ranger besluit mij, na het betalen van de entree (CLP 2000), gewoon door te laten. Hij geeft bovendien nog een aantal tips waar de zonsopkomst het mooist is.
Wat een machtige ervaring.
Ik rijd helemaal in mijn eentje door en langs de prachtige formaties. Geen last van andere hinderlijke toeristen. Wat een genot.
Als ik op een gegeven moment met statief een bepaalde panorama op de foto zet, schrik ik me een ongeluk.
Staat ineens een hond, zo uit het niets, naast me.
Hij blijkt erg aanhankelijk en wijkt niet van mijn zijde. En eerlijk is eerlijk, het is een scheetje.
En wanneer ik met de auto een stuk verder rij naar een ander punt rent hij er gewoon achter aan. En weer staat hij naast me.
Als laatste besluit ik de duin te beklimmen. Het is het hoogste punt van het park en vanuit daar heb je een grandioos overzicht. Na 20 minuten sta ik op de top. Buiten adem.
Mijn harige vriend niet. Die is gewoon mee naar boven gelopen alsof hij het dagelijks doet.
En boven op de top poseert hij als een gewillig model. Ik begin hem steeds leuker te vinden.
Eenmaal beneden sta ik in dubio.
Wat moet ik doen?
Hier in het park is werkelijk niets. En dat geldt eigenlijk voor het gehele gebied in een straal van 15 km.
Als ik de deur van mijn auto open doe en hem een blik geef van 'it's up to you' hoeft ie niet lang na te denken. Binnen een seconden springt hij in de auto, en van de voorstoel rechtstreeks naar de achterbank.
Heerlijk uitgerust gaat hij op de achterbank liggen. Ogen toe. Alsof hij me met zijn hele leven vertrouwd.
Op dat moment weet ik, hier ga ik spijt van krijgen.
Voor de zekerheid stop ik nog even bij ingang om te vragen of de vriendelijke man deze hond kent. Want misschien hoort hij gewoon bij een van de rangers. Maar het antwoord is nee.
Wanneer ik in San Pedro bij ons huisje aan kom, zit Murielle al buiten met koffie.
Kom eens kijken, roep ik.
Ze denkt eerst dat er iets met de auto aan de hand is, maar wanneer ik naar de achterbank wijs, wordt het voor haar duidelijk.
Ook zij is meteen verliefd en ik vertel haar het verhaal.
En wat nu, zegt ze. Dat zien we straks wel, antwoord ik. We gaan eerst het hondje eten en drinken geven.
Gelukkig hebben we een ontbijtbuffet, en daar snappen ze er niets van. We hebben ieder maar twee boterhammen op ons bord, maar wel met 500 gram kipfilet.
Het hondje laat het zich heerlijk smaken.
Ook houden we een diep bord achter, dat we als drinkbak gebruiken.
De volgende 2 dagen zijn we hele dagen op pad en telkens weer als we 's-avonds thuis komen is hij daar. Wat hij overdag doet weet ik niet, maar 's-avonds ligt ie bij ons huisje.
De kipfilet bij het ontbijt is inmiddels op rantsoen.
We bespreken hoe kut het de volgende ochtend zal zijn als we afscheid moeten nemen. Maar we zijn het er beide over eens dat hij het hier, in San Pedro, beter heeft dan in het gortdroge Valle de la Luna.
Bovendien stikt het er in San Pedro van de zwerfhonden, die over het algemeen door de toeristen liefdevol behandeld worden. Het zijn stuk voor stuk opportunistische toneelspelers. Ze krijgen altijd wel iets toegespeeld.
De volgende dag is het zover.
Het hondje, niet wetend dat dit het afscheid is, kwispelt hevig als we 's-morgens de deur open doen.
We geven hem nog een keer een mega ontbijt en als laatst een lieve ferme knuffel.
Met pijn in ons hart nemen we afscheid...
Foto's
