Overdrijven is ook een kunst

Door: Daisypanis

Geplaatst op Oct 27, 2013

Overdrijven is ook een kunst

Voor maar liefst 72 uur naar Rio. Meteen denk ik weer aan het liedje, Rioooooooo…… Rio de Janeiro in Brazilie. Mijn vriendin S. moet werken en ik ga gezellig mee. Wat een luxe. Het voelt als vakantie, maar eigelijk voelt het daar ook weer te kort voor. Druk met werken de dagen ervoor, maar stiekem probeer ik elk vrij moment iets te googlen of op te zoeken in de Rough Guide over Brazilië.
Als ik aan Rio de Janerio denk, denk ik aan de krottenwijken, ook wel favelas genoemd. Maar ik denk ook aan veel criminaliteit. Een tijdje geleden zag ik een programma “Scam City” op National Geographic. Het was een aflevering over Rio, waar undercover de trucjes werden gefilmd en later werden uitgelegd. Ik was dus gewaarschuwd en goed voorbereid.
Nu ben ik altijd erg voorzichtig. Voordat ik op reis ga, maak ik foto’s van mijn paspoort, pasjes en schrijf ik alle noodzakelijke gegevens op. Deze stuur ik door naar mijn eigen email account zodat ik overal ter wereld bij deze gegevens kan. Verder leg ik alles, maar dan ook echt ALLES in de kluis als deze beschikbaar is. Zo ook deze keer; zonnebrillen, ipad, sieraden, iphone, camera gingen de kluis in.
Dus wat ga je meenemen als je de stad gaat verkennen? Mijn oude camera had ik meegenomen, want zonder foto’s geen vastgelegde herinneren. Ik hecht veel waarde aan foto’s en zou het echt een ramp vinden om geen foto’s van deze reis te hebben. Twee geheugenkaartjes had ik bij me en om de dag wisselde ik deze. Mocht ik beroofd worden dan was ik tenminste niet alle foto’s kwijt. Tasje, ja die nemen we wel mee als we op pad gaan, anders komt het ook niet heel geloofwaardig over. Maar al mijn geld hierin stoppen? No way! Het grootste gedeelte van het papier geld zat verdeeld in mijn BH en die van mijn vriendin S. Een klein gedeelte zat in onze tas. Een pasje mee? Liever niet, maar op sommige momenten heb je niet veel keus want je moet toch aan cash geld komen. Met zweethanden loop ik rond, want ik voel me niet heel prettig met een bankpas in mijn tas. Ook al hebben ze niet de pincode. Met het lokale openbaar vervoer? Nee hoor, we nemen wel voor de zekerheid een taxi. Ik heb er slechte verhalen over gelezen. Better safe than sorry. ’s Avonds een paar straten lopen op weg naar dat leuke kroegje? Nee, we nemen wel een taxi ;-) En last but not least, ik neem geen telefoon mee. Nee, die blijft de hele reis in de kluis liggen en mag er alleen op de kamer even uit om te luchten.
Elk uur van de 72 ben ik alert geweest. Zelfs terwijl ik niks waardevols bij me had. Ik bleef mezelf wel voorhouden dat als het “noodlot” zou toeslaan, er niks kostbaars met emotionele waarde zou zijn (behalve eventueel mijn leren tasje van Claudio Ferrici….!!) wat weg zou zijn. Een klein drama, maar het is vervangbaar probeer ik mezelf voor te houden.
Toen ik eenmaal terug was in Nederland was ik blij dat alles soepel is verlopen. Ik ben een enorme ervaring rijker. Mijn eerste stap in Zuid-Amerika is een feit. Mijn vriend vroeg of ik voorzichtig was geweest. Ik vertelde mijn voorzorgsmaatregelen waarop ik de reactie kreeg; “overdrijven is ook een kunst Dais”.