Over de Amazone

Door: Lione Kolsteren

Geplaatst op Apr 15, 2009

Manaus, een megastad in het hartje van het Amzazonegebied. Vanaf Recife is het 7 uur vliegen, met 7 tussenstops. Vaak om maar een paar passagiers in- of uit te laden. Maar het vliegtuig is hier wat bij ons de trein is. Midden in de nacht komen we op het vliegveld aan en de klamme drukkende hitte slaat je meteen tegemoet. Veel zien we nog niet van Manaus. Als we de volgende ochtend wakker worden zitten we meteen in de levendigheid van deze enorme stad. Het verkeer staat vast, getoeter overal en omdat we vlakbij de rivier zitten is er veel havenactiviteit: kranen, boten en files is ons uitzicht bij het ontwaken.
Ooit was Manaus een onbeduidend plaatsje, ver weg van de bewoonde wereld, ver weg verstopt in die ondoordringbare Amazonejungle. De huidige wereldstad ligt tussen nu nog steeds tussen het Amazonegroen, fors uitgebreid en woonplaats van 3 miljoen mensen. Maar waar de stad ophoudt begint ook meteen het groen van de jungle weer. Manaus is dus een drukke stad, met een levendige haven aan de Amazonerivier. Het is de hoofdstad van de deelstaat Amazonas, en groeide rond 1880 enorm door de rubber. Vanaf 1915, toen de Engelsen rubber introduceerden in Maleisie, was het gedaan met de rubber rijkdom van Manaus: het verval trad snel in. Om de stad weer een duwtje in de goede richting te geven werd een belastingvrije zone voor Manaus ingesteld en de economie trok weer aan. In feite is Manaus een boomtown met ook veel armoede. Een van de fraaie voorbeelden dat de rijkdom rond 1900 niet op kon, was de bouw van het erg mooie Teatro Amazonas in 1896. Men wilde de wereld de de loef afsteken; het operacentrum dat werd gebouwd zou qua weelde en rijkdom zijn weerga niet kennen! De hele wereld zou in verbazing moeten zien hoe rijk Manaus, toen een stadje met 15.000 inwoners, wel niet was. Grote operasterren werden gestrikt voor een optreden, maar weinigen durfden de reis naar dit Amazone-oord aan, omdat het een lange en moeizame reis was, het gebied gevaarlijk en vol met ziekten. De opzet is dus niet gelukt, maar het Operagebouw is vandaag de dag nog steeds te bewonderen. We wandelen nog wat verder door de stad, waarbij we ook voor het eerst de sloppenwijken zien, armoedige onderkomens aan een vuil en goor riviertje. De ziekten hangen hier in de lucht. Dan nog wat rondlopen door het havengebied, en door het enorme voedsel distributiecentrum van de stad. Een levendig gebeuren, waar alle mogelijke etenswaren uitgestald liggen.
Aan het einde van de middag schepen we dan in op onze boot, die ons daar zal brengen waar we voor gekomen zijn. Drie dagen door het ongerepte Amazonegebied varen.
Amazon Way Tours is de organisator van deze trip en wij kunnen het absoluut aanraden. Met een 6 koppige bemanning vaar je vanaf Manaus met een kleine dubbeldeksboot drie dagen over de Amazone. De bemanning is uiterst vriendelijk en geven geweldige service. Men doet er werkelijk alles aan om dit tot een onvergetelijke ervaring te maken. Het is drie dagen relaxen, verwend worden en vooral het prachtige groene gebied aan weerszijden van de Amazone-rivier op je te laten inwerken. We varen eerst langs de Encontro das Aguas, vrij vertaald: waar de wateren (twee rivieren) elkaar ontmoeten. De Rio Solimoes en de Rio Negro stromen, voordat ze samen overgaan in de Amazone, kilometers naast elkaar en behouden daarbij ieder hun eigen kleur. Je ziet als het ware een rivier met twee kleuren, scherp gescheiden van elkaar. Het schijnt te maken te hebben met een verschil in soortelijke gewicht, de samenstelling van het water en de zuurgraad. Dan gaat het verder van de bewoonde wereld af. Steeds stiller en groener wordt het. Na zo’n 70 kilometer leggen we aan. Een perfecte stille plek. De natuur is overweldigend. We hebben een weids uitzicht over de kilometers brede rivier. ’s Avonds varen we de zijriviertjes op met een fluisterboot, op zoek naar dieren. Dat valt een beetje tegen, want we zien niet veel. Een van de bemanningsleden springt overboord het duister in en klimt weer terug met een kaaimannetje in zijn handen, dat is het enige. De zonsondergangen die we hier zien zijn bijzonder fraai. En dan moet er na de nodige caipirinha’s (soort rietsuikerlikeur, o wat lekker, maar wat sterk is dat spul) geslapen worden. Vijftien hangmatten op korte afstand van elkaar op het bovendek. Ik kan de slaap niet vatten, het is echt wennen om in een hangmat te slapen. Om een uur of 3 loop ik over de boot. De bemanning beneden ligt in hun hangmatten in diepe slaap. Ik kijk het duister in en hoor de rivier zachtjes klotsen. Verder is het volkomen stil. Ik zit uren op het dek te turen, de duisternis in starend en het eerste streepje licht maakt de rivier eindelijk weer zichtbaar. De zonsopkomst is fraai en in mijn eentje geniet ik volop. Dan worden ook de anderen wakker. Tijdens het ontbijt spotten we de roze rivierdolfijn. Dat is geluk hebben! Net als hij boven het water uitspringt weet Lione op het juiste moment af te drukken!!
We varen met kleine boten een paar keer over kleine kreekjes door het oerwoud. We maken jungle wandelingen, waarbij een geweldige uitleg wordt gegeven over wat de natuur te bieden heeft om te overleven. Het valt nog niet mee om je een weg door het oerwoud te banen en hitte is zo klam, dat je onophoudelijk transpireert. We bezoeken een indianendorp langs de rivier, een schooltje daar. En verder zwemmen in de rivier, nee hier zitten geen piranhas of andere gevaarlijke beesten. We leggen aan op prachtige stranden, een barbecue op het strand en dan lekker dansen. In zo’n serene omgeving lijkt dat vreemd, maar dit vrijheidsgevoel is een aparte ervaring. Het eten is perfect!
Dan varen we na drie dagen weer terug naar Manaus. Ons vliegtuig zal pas na middernacht vertrekken zodat we, om de tijd te verdrijven, op een terras plaatsnemen. Binnen de korste keren wordt er een wervelende show opgevoerd: het lijkt wel carnaval, fraaie costuums, opzwepende dansen. Geen toerist te zien, dus daar doen ze het niet voor. Het is gewoon heel normaal, je gaat uit, drinkt wat op een terras en er wordt gedanst. Niets saaie boel hier. Dan vliegen we naar Cuiaba, een grote stad aan de noordkant van de Pantanal, ons volgende reisdoel.
We maken een tussenlanding in Brasilia en krijgen dan te horen dan het volgende vliegtuig naar Cuiaba pas over zes uur vertrekt. Dit is een leuk extra’tje, we kunnen een bezoekje brengen aan de hoofdstad van het land. Niet gepland, maar toch mooi meegenomen! Deze stad deed destijds de wereld verbazen, niet alleen vanwege de opvallende moderne architectuur, maar vooral omdat deze grote stad in 4 jaar tijd werd gebouwd tussen 1956 en 1960. Nu is het een stad van 3 mln inwoners. Zoals gezegd opvallende futuristische architectuur, waarvoor grotendeels Oscar Niemeyer tekende. Het moest een soort stad van de toekomst worden, die nu 50 jaar later zeker nog supermodern te noemen is en heel anders dan andere Braziliaanse miljoensteden. Hoewel we niet hebben geslapen, de stad ontwaakt, hebben we erg veel plezier in. We bezoeken o.a. het regeringscentrum en rijden verder door deze ruim opgezette stad, die vanuit de lucht gezien de vorm van een vliegtuig heeft. In het centrale deel (waar bij het vliegtuig de motoren zitten) vind je de regeringsgebouwen. Daaromheen veel woonwijken met flatgebouwen, netjes geordend, en met veel ruimte en groen er bij. We wandelen door zo’n wijk en bekijken een woning van binnen. We bezoeken de kathedraal, die is gebouwd in vorm van doornenkroon, en die zich deels onder de grond bevindt. Binnen is door de blauwe ramen, het is een en al glaswerk!, alles blauw van kleur. Het is hier adembenemend mooi. Brasilia wordt niet veel bezocht omdat Brazilie veel hoogtepunten heeft en dit wat van de gebaande paden af ligt, maar we kunnen het absoluut aanraden.