een bijzondere vriendschap

Door: Twalia

Geplaatst op Jan 4, 2012

Het is de derde dag van onze wereldreis. Na twee dagen bijkomen van een paar laatste hectische weken, zijn we er klaar voor om ‘echt’ te starten met onze reis. Vandaag geen luieren op het strand van Natal, maar zand happen in het duinenlandschap van Genipabau. We hebben een excursie geboekt waarbij we een dag lang zullen rondrijden met een buggy door dit gebied. Als we opgehaald worden, zit er een al een Braziliaans koppel in de buggy. Met hen en onze gids zullen we de dag doorbrengen. Ons Portugees is belabberd, veel verder dan een begroeting komen we niet. Onze gids spreekt alleen een paar losse woorden Engels en het Braziliaans koppel kan al helemaal geen Engels. Al snel zitten het koppel en onze gids gezellig te babbelen, terwijl wij ons maar richten op het landschap. Het is absoluut geen straf, maar toch. We proberen altijd contact te leggen met de inwoners van een land, omdat deze ontmoetingen zo interessant zijn en bijdragen aan de beleving van een land. Tijdens de lunch wagen we dus nog maar eens een poging. Dit keer met een combinatie van woorden raden en hints. Het kost wat inspanningen, maar uiteindelijk hebben we een soort van gesprek met Ademir en Roniele, het Braziliaanse koppel dat hier in Natal op vakantie is. We vertellen hen over onze reisplannen door Brazilië. Onze volgende bestemming is Praia da Pipa, een klein dorpje aan de kust waar we willen proberen dolfijnen te gaan zien. Vanaf het strand van het plaatsje kan je tijdens laagtij wandelen naar een nabijgelegen baai waar bijna dagelijks een groep dolfijnen samenkomt. Terwijl we richting de baai lopen, horen we plotseling iemand “Lia” roepen. Tot onze verbazing zijn het Ademir en Roniele die door ons verhaal hebben besloten ook een stop te maken in Pipa voor ze weer naar huis rijden. Dit keer zijn we goed voorbereid. Met ons woordenboek en point- it-boekje zijn we met z’n allen in staat een gesprek te voeren. Als we afscheid nemen, wisselen we email gegevens uit en worden we gevraagd om bij hen langs te komen. Ze wonen in Belo Horizonte, een grote stad die normaal gesproken niet op menigeen zijn reisprogramma staat. Toch zullen wij op deze stad vliegen als we richting het koloniale centrum van Brazilië willen gaan. En zo stappen we enkele weken later uit bij een groot hotel aan een drukke weg door Belo Horizonte. We hebben van het Braziliaanse koppel instructies gekregen welke bus we moeten nemen vanaf het vliegveld en waar we afgezet moeten worden. Zelf hebben we totaal geen idee waar we zitten en we krijgen het dan ook een beetje benauwd als we niemand bij de halte zien staan. Het wordt een half uur in onzekerheid zitten voordat we hun gezichten de hoek om zien komen. Ze nemen ons mee naar hun piepkleine appartement waar we de komende drie dagen door zullen brengen. Wij krijgen hun slaapkamer, terwijl zij de slaapbank nemen. Het is bijzonder om te zien hoe gastvrij deze mensen zijn, zeker als je bedenkt dat wij een soort vreemden zijn voor hen. Dat is misschien ook wel een groot verschil tussen onze culturen. Terwijl wij hen nog zien als ‘vreemden’ of hooguit ‘kennissen’, zien zij ons als vrienden. Het worden drie bijzondere dagen waarin we mooie handen-en-voeten gesprekken hebben en mee worden genomen in hun dagelijks leven. Na deze dagen behoren hun ook tot onze vrienden en valt het afscheid zwaar. We zouden hen graag ook een stukje van Nederland laten zien zoals zij dat met ons hebben gedaan, maar we weten dat dit voor hen niet mogelijk is. Wie weet, gaan wij ooit nog eens terug naar Brazilie, maar tot die tijd zullen we het moeten doen met email en foto’s.