"Gevaarlijke gek!" (2)

Door: Lione Kolsteren

Geplaatst op Oct 27, 2011

’s Nachts om kwart over drie in een Braziliaans politiebureau. Je verwacht een bureau in ruste, waar een klein lampje achter de gesloten deur brandt en waar na lang kloppen morrend wordt open gedaan. Maar niets van dit. Het doet me eerder denken aan het bureau uit de Amerikaanse TV-serie Hill Street blues: een pandemonium, rechercheurs schelden elkaar uit, politieman komt langs en stoot een kop koffie uit de hand van iemand anders, duistere types met bebloede koppen worden binnen gebracht en schreeuwen dat het een lieve lust is. Het is hier in ieder geval spitsuur. Maar tot onze verbazing zijn we vrijwel meteen aan de beurt en is het formulier voor de verzekering snel ingevuld.

De laatste dag van de reis. We zitten op een terras met onze reisleider. We spreken onze waardering uit voor de rondreis die we er nu bijna hebben opzitten. Vooral over de accommodaties. Die waren geweldig en comfortabel. Veel luxer dan we verwacht hadden. En vooral…veel luxer dan de kamers van onze groepsgenoten die we zo af en toe zagen. Ze werden eigenlijk steeds beter. Met terras, met hangmat. Het kon niet op. We vertelden hem dat we het bijna een beetje genant begonnen te vinden.

En dan doet hij een bekentenis. Hij is geschrokken van mijn uitval in Manaus. ‘Dat is geen gemakkelijk heerschap, daar gaan we last mee krijgen’ heeft hij gedacht. Het was zijn eerste grote rondreis. Hij had zich nauwelijks kunnen voorbereiden, want hij was op het laatste moment ingezet voor deze dertig-daagse reis. Veel ervaring had hij dus nog niet.

Maar wat hij wel wist: na gemiddeld twee weken zijn de groepsleden elkaar zo zat, dat er koppen ingeslagen gaan worden. En ja, met zo’n opvliegend type er bij, kon de vlam wel eens heel snel in de pan slaan. Hij had besloten geen enkel risico te nemen. Deze meneer moest hij rustig en tevreden zien te houden. Bij het verdelen van de sleutels heeft hij telkens naar de beste kamer gevraagd. Uit ‘voorzorg’. Die sleutel was voor de nummers 8 en 9 op zijn lijstje: de familie Kolsteren.

We hebben het op andere reizen maar nooit meer uitgeprobeerd. En ik raad het ook niemand anders aan. Zoiets ‘lukt’ maar één keer.