"Gevaarlijke gek!" (1)

Door: Lione Kolsteren

Geplaatst op Oct 27, 2011

“Gevaarlijke gek!” De man die ik dit toeschreeuw reageert niet. Ik draai me meteen om naar Lione, die achter me staat.
“Hij had wel een kilo cocaïne in mijn tas kunnen stoppen. De randdebiel.”
Mijn boze woorden galmen hard door de aankomsthal van het vliegveld, die op dit tijdstip van de nacht leeg en stil is. Tja, een welluidende stem, wat doe je er aan? Zulke uitbarstingen zijn bij mij zeldzaam, en als ze optreden dan is het meestal op een vliegveld. Indiase vliegvelden maken daarbij als vanzelfsprekend de meeste kans, maar nu dus ook hier. Meestal barst Lione bij zo’n uitbarsting in een lachstuip uit, maar nu is ze het, zonder dat ze iets zegt, roerend met me eens.

Groepsreizen. Het heeft zijn voordelen en zijn nadelen. Voordeel: lekker makkelijk, niets hoeven regelen, de route staat vast: je weet wat je te zien krijgt. Nadelen: de route staat vast, je weet dat je geheid wat gaat missen. Het grootste nadeel: de kans dat één of meerdere groepsgenoten niet sporen.

Op deze rondreis is het weer raak. Van meet af aan hadden we deze vreemde vogel al in de peiling. Vogels moet ik zeggen, want ook zijn vriendin moet het pad al lang geleden zijn kwijtgeraakt. We hadden een kleine en ontzettend gezellige groep, eerlijk is eerlijk. Maar deze twee waren ons op Schiphol al opgevallen. “Mijn hemel, wat moet dat worden” zeiden we nog tegen elkaar.

Meneer zei nooit iets, was teruggetrokken, en rommelde voortdurend met de vele tasjes, zakjes en riemen die hij op en rond zijn lichaam droeg. Niets was aan het toeval overgelaten. Van alles had hij meegenomen: pincetten, vijlen, zakmessen, kleine en grote mesjes, kleine en grote schaartjes, kompassen, hoogtemeters, drukmeters, temperatuurmeters, loepen, verrekijkers in alle soorten en maten, en ga zo maar door. Een complete outdoorwinkel. En dat alles wisselde voortdurend van plaats. Een dagtaak, en daar wijdde hij zich dan ook vol overgave aan.

Tijdens een boottocht over de Amazone is het douchetijd. De boot heeft een kleine douche en de hele groep wil zich opfrissen. Overal staan tassen op de grond in de kleine ruimte. Iedereen is vuil goed aan het wegstoppen, de verzorgingsproducten en handdoeken aan het verzamelen, schone kleren aan het opzoeken. Meneer Outdoorwinkel komt de douche uit met een vuile natte handdoek en onderbroek in zijn hand. (???). Hij zoekt zijn schone ondergoed en rommelt in zijn tas. Dan belandt met een smak zijn vuile onderbroek in mijn tas, op mijn schone kleren. “Waar is dat goed voor?” vraag ik. Geen antwoord. Hij rommelt stug door. “Ik vraag je iets, ik verwacht een antwoord!” roep ik, nu iets bozer. Even later volgt het antwoord: “ Ik moet het toch ergens laten!”. Dat bedoel ik, een beetje vreemd zijn mag natuurlijk altijd, maar antisociaal, dat gaat me te ver.

Terug naar Manaus. We zijn van Recife naar Manaus gevlogen. Een lange vlucht, met zeven tussenstops en even zovele gore kleffe broodjes kaas uit de magnetron. Het is drie uur ’s nachts, als de tassen van de bagageband afrollen. En het is bloedheet. Wij ontfermen ons over onze tas. Lione maakt het ritsje aan de zijkant van de tas open. Zij heeft daar haar nieuwe geheugenkaartje opgeborgen. Verbijsterd zegt ze dat het kaartje weg is. Gestolen?

Lang de tijd om ons dit af te vragen hebben we niet. Want op hetzelfde moment stort meneer Outdoorwinkel zich vanuit het niets boven op onze tas en begint verwoed achter de rits te graaien. Verbijsterd kijken we toe, maar voordat we er iets van kunnen zeggen, komt uit onze tas niet alleen zijn hand maar ook een mes tevoorschijn. Het blijkt dat hij deze bij vertrek in Recife nog even snel in onze tas had verstopt. Hij was er te laat achter gekomen dat hij het mes nog bij zich had, in plaats van veilig weggeborgen, en dat mes zou nooit langs de controle komen. Dus dan stop je die gewoon bij iemand anders in de tas, zonder medeweten van de eigenaar.

Mijn eerste gedachte was dan ook, dat hij er wel van alles in had kunnen stoppen. En met coke gesnapt worden en er ook nog voor opdraaien, dan ben je er pas echt goed ingeluisd.

Mijn uitvalletje komt aan. De reisleider schrikt even en stelt dan voor om aangifte te doen van de gestolen geheugenkaart bij het politiebureau. Voor de verzekering in Nederland. Die dingen kostten in die tijd tegen de 100 gulden. We hadden een reis van een maand voor de boeg, en een nieuw kaartje zou hier misschien nog wel meer kosten. Alle reden om te proberen dit te verhalen op de verzekering dus. Op naar de politiepost…….

Klik hier voor het vervolg.