SNOEPJESLAND

Door: Gerholdt

Geplaatst op Apr 13, 2010

Brazillie kent heel veel Bonbonneries, snoepjeswinkels met allerlei zuurtjes, kauwgum & lolly’s. Van de mierzoete geur wordt ik al helemaal weeig. Koop een flinke zak snoepjes voor grootverbruik, want ze komen overal van pas. In de bus, op de boot, op publieke wachtplaatsen etc. Er is altijd wel iemand die je een snoepje aanbiedt, en weigeren is onbeleefd heb ik gemerkt, want dan wordt het snoepje je wel in de hand gedrukt. En wanneer er te weinig wisseldgeld is om je terug te betalen, dan krijg je het bedrag gewoon in snoepjes terug..

Voor het paasweekend heb ik, voor een low budget vakantie, een decadente omweg gemaakt naar Natal om een paasontbijtje te delen met Bianca. Bianca stuurt mij altijd “liefs uit London”(lees: Bløf), dus het was zeer bijzonder om haar in Brazillie te ontmoeten.

Natal is voor mij “not the place to be”, net als Zandvoort of Lloret. Veel strand, strandactiviteiten en de Braziliaanse schonen die wij van TV kennen, vind je hier net zo gemakkelijk als de bekende speld in de hooiberg.

Met de Guanabara “vrieskiest”, zo noem ik de nachtbussen hier, de airco kent maar één stand, uit of -10°, dik ingepakt in trui & wollensokken, ben ik terug gegaan naar Belem waar ik drie dagen moest wachten op de boot naar Macapa. Het handige van de boot was dat als je je ticket betaald had, je ook op de boot mocht slapen in je hangmat. Dat scheelde toch maar weer duurdere hotelovernachtingen. En als ervaren hangmatslaper, had ik met dat voordeeltje geen moeite.

Mijn mede passagier, Renata moest voor haar werk als Biologe ook naar Macapa. Door haar ouders liet zij ons afzetten bij de boot, ergens in een achteraf haven die ik zelf met veel moeite had gevonden en waar je ‘snachts liever niet in je ééntje over straat loopt. De twee dagen in Belem heeft Renata mij rondgeleid door Belem, het park, de dierentuin, Veso Paso, het oude haventerrein wat omgetoverd is tot restaurantplein en het oude Fort van Belem. Toch wel handig zo’n Portugees sprekende dame die de weg kent. Ik heb meer gezien van Belem, efficienter van mijn tijd genoten en ik ben nergens afgezet.

Macapa, eindelijk weer in het dorpse Braziliaanse leven, want de grote steden mijd ik liever. Hier zie en proef ik het echte leven van Brazillie en leer ik de echte Braziliaan kennen. Waar ik op de bus wacht om naar het centrum te gaan stoppen voorbij rijdende auto’s die mij tegen betaling mee willen nemen. Mijn voordeel, ik hoef niet te wachten op de stadsbus die onregelmatig rijdt, en zijn voordeel, hij moet toch die kant op, dus elke passagier die hij meeneemt betaald zijn benzine. Magnifiek system/broodroof van de taxi-chauffeurs. In een volgepropte auto, iedereen gaat gewoon op elkaars schoot zitten, storte ik mij in deze culturele reiservaring en maakte ik letterlijk & figuurlijk/lijfelijk beter contact met de locale bevolking.

In Oiapoque, hoe kleiner de dorpen, hoe gekker/langer de namen maakte ik de rivier oversteek van Brazillie naar Frans Guayana. Spreek ik eindelijk een beetje ABP = Algemeen Beschaafd Portugees, moet ik mijn school Frans weer ophalen, Op de boot begin ik alvast te oefenen, Je suis, je serche…, bon jour, voulez vou kousjee…….., nou ben benieuwd of dat gaat lukken