Het is nog onder het vriespunt als we in de ochtendschemer de jeep instappen. Na een koude nacht in een zouthotel op bijna 4000 meter hoogte op de Boliviaanse Altiplano rijden we vandaag verder richting de grens met Chili. Het zonlicht onthult het desolate en kleurrijke landschap waar we door heen rijden. Onze locale gids en chauffeur Carloz stuurt behendig over de onverharde paden. Hij kent hier duidelijk de weg. Met mijn beperkte Spaans probeer ik hem te vragen waar hij hier het meest van geniet. Uit het ratelende Spaanse antwoord maak ik op: “bergmeertje … flamingo’s … hahaha … niet op het programma … detour … of we dat willen?” Of mijn vraag helemaal goed overgekomen is betwijfel ik, maar gezien zijn ogen glimmen van plezier stem ik meteen in met de detour. Ruim een uur later slaan we abrupt rechtsaf een nauwelijks zichtbaar pad op en hobbelen we een heuvel over. Aan de andere kant ontvouwt zich een schitterend meertje met flamingo’s. Door de nachtvorst is het oppervlak nog grotendeels bevroren en paraderen de flamingo’s op het ijs. Ik vraag Carloz waarom hij zo’n grote grijns op zijn gezicht heeft. Lachend wijst hij naar het meertje, “kijk, flamingo’s die door het ijs zakken!” Het is inderdaad een hilarisch schouwspel waarbij regelmatig ielige flamingopoten door het dunne ijslaagje heen verdwijnen. Carloz weet nog te melden dat ze dit expres doen om zo sneller bij hun algen ontbijtje te kunnen zijn…

Voor deze foto ben ik een stukje om de Laguna Cañapa heen gelopen, om deze van de groep afgezonderde flamingo in een stukje ijsvrij water te portretteren tegen de dramatische achtergrond van de 5900 meter hoge Callejón Cañapa vulkaan. Het was onderweg tijdens een driedaagse tour met een 4x4 jeep van Unuyi in Bolivia naar San Pedro de Atacama in Chili. Naast het bekende Salar de Uyuni voert deze trip door het schitterende hoogland van de Boliviaanse Altiplano en zijn we daar amper nog andere toeristen tegengekomen.