Als je veel reist wordt je na verloop van tijd verwend. Ik kan nog steeds ontzettend genieten van elk nieuw land met haar eigen unieke landschappen, flora en fauna, mensen, hun gewoontes, eten, drinken, architectuur... Maar toch.

Zo heb ik een zonsopkomst gezien in India. Met uitzicht op de Mount Everest. Een onbeschrijfelijke, fantastische ervaring. En ja, daarvan raak je verwend.

Eén van die ervaringen die in dit rijtje van je-moet-niet-alles-hiermee-willen-vergelijken ervaringen past is de vierdaagse tour die ik met mijn familie rond de zoutmeren in Bolivia heb gemaakt. Zowel de Salar de Uyuni zelf als het eindeloze gebergte en de lagunes er om heen zijn prachtig. Echt prachtig en heel surreëel.

Het gebergte en haar lagunes zijn gekleurd in de meest bijzondere, soms bijna onnatuurlijke kleuren en combinaties. Rotsstructuren in het woestijnachtige landschap kunnen niet anders dan weggelopen zijn uit de schilderijen van Salvador Dalí. En de stilte. Het is zo’n bizar, zo’n ongelofelijk landschap. Een landschap dat door zijn eigenlijke eindeloosheid, en op het eerste gezicht misschien eentonigheid, in staat is om al z’n nuances tot in het kleinste detail te laten beleven. Na elke berg wacht je een nieuw landschap.

Verder weg van de bewoonde wereld heb ik me nog niet vaak gewaand. Een bijzonder stukje aarde, dat met een beetje verbeelding tot een andere planeet zou kunnen behoren. Een onvergetelijke ervaring, en één van die paar unieke momenten, die je eigenlijk niet als maatstaf zou moeten willen gebruiken.