Mijn autoroute
Uyuni
Bolivia
JasperSneep
Mijn autoroute
Het begon ooit bij het kijken van Peking Express. We waren allebei gefascineerd door het immense witte landschap waar men over heen moest lopen. Uiteindelijk de reis Chili, Bolivia & Argentinie geboekt. Alles was helemaal mooi en prachtig, maar ons hoogtepunt was zeker wel de jeep-tocht van 4 dagen door de uithoeken vd Atacama-woestijn en later Bolivia in op weg naar Salar de Uyuni. Onze groep was heel gezellig en onderling klikte het heel goed, op 2 na.. En ja hoor, bij het opdelen vd jeeps moest je met z'n 4 in 1 jeep en wat bleek: wij mochten met hen. Slik! Het was ons al snel duidelijk dat het geen feestnummers waren. Hij zat bij iedereen het eten van het bord te kijken of er nog wat te halen viel en zij bemoeide zich met alles van hem en de wereldberoemde oneliner (althans bij ons dan) tijdens een etentje in een lokaal restaurant komt van haar: "Eet nou eerst het warm op en daarna koud" ;-)
De tocht zelf was absoluut een hoogtepunt in alle opzichten. Wow, wat veranderde het landschap vaak, dan grillig, dan weer immens wijds en weer 5 minuten later vulkanisch. Zodra we op dag 3 eenmaal met onze jeep het witte oogverblindende landschap op reden, waren we verkocht. De felblauwe lucht maakte het witte zout nog aantrekkelijker. Het leek net of we over ijs reden en elke keer als je tussendoor uitstapt wil je automatisch voorzichtig doen, omdat je bang bent dat je "het ijs" breekt ;-) Een zonnebril was absolute must. Elke vorm van diepte op de zoutvlakte was compleet weg. Iets wat voor het oog dichtbij leek, was vaak vele honderden kilometers weg.
Onze chauffeur sprak alleen Spaans, dus met wat handen en voeten werk konden we nog wel iets ervan maken. Achterin de auto zat nog een lief klein vrouwtje, die vanaf 's morgens heel vroeg tot aan de lunch met een met veel doeken ingewikkelde pan onze overheerlijke lunch (bijna alles was met quinoa) warm hield. Ze was voor dag en dauw al voor ons bezig geweest, dat gaf mij een heel bijzonder en speciaal gevoel.
Fascinerend bedacht ik me dat wij met al onze moderne tomtoms hier al compleet de weg kwijt waren geweest. Onze chauffeur wees ondertussen naar mooie plaatjes en was een ware volwaardige reisgids geworden, ook al verstonden we er maar weinig van. De radio stond hard aan met vrolijke Boliviaanse muziek, we hadden allebei de ultieme drive-experience te pakken. Hij reed vrij hard over het knisperende zout met zijn karakteristieke honingraat-achtige vormen zonder te bedenken, waar moet ik heen. Later werd me duidelijk dat hij coordineert tussen 2 "versteend koraal-eilanden" en uiteraard zijn jarenlange rij-ervaring. Natuurlijk zijn er geen tankstations te vinden, maar hier werd ook inventief mee omgegaan. De benzine lag in jerrycans op het dak, even de slang erin steken, daarna met de mond er beweging in krijgen en tada.. de tank kon gevuld worden.
De hele rit had een hoog "oohhww en ahhww" gehalte. Wat was het mooi! Helaas waren onze 2 mede-reizigers een andere mening bedeeld: terwijl wij verrukt aan het oh'en en ah'en waren lag de mannelijke helft van het feestnummer te slapen en de vrouwelijke helft zat voorin met een blik van "zijn we al bij het hotel" en hield ondertussen met haar hand de greep boven de deur stevig vast. Geen foto, niets!
Foto's
