Reizen achter een goederentrein van Chili naar Bolivia deel 2 - Uyuni, Bolivia

Door: Timo77

Geplaatst op Apr 26, 2011

Weg goederentrein!
Het is negen uur in de ochtend en we bevinden ons letterlijk in the middle of nowhere. Het 'grensgehucht' stelt weinig voor. Deze grenspost moet het doen met een verlaten rangeerterrein, wat lemen muren en welgeteld één huiskamer dat als cafeetje moet dienen. In die 'huiskamer' is er alleen wat bittere cocathee te krijgen. Gelukkig is het landschap schitterend en woest. In deze woeste Altiplano is er geen plaats voor veel planten en dieren, je ziet er enkel wat slapende honden of een dorre cactus look-a-like. In de verte staat als een puist in het landschap een grote slapende vulkaan omringt door een wolk: een typisch tekenfilmbeeld. Het is de enige wolk aan de zo mooie strakke blauwe Andes lucht. Het spoor verdwijnt letterlijk aan de Boliviaanse wolkenloze horizon en ligt als twee zwarte lijnen in het gele landschap.

Tot onze verbazing wordt plotseling de passagierswagon losgekoppeld van de goederentrein en verdwijnt deze 'goederenexpress' in de Boliviaanse verte. Weg trein, weg vervoer... Het beeld wat nu ontstaat zou niet misstaan in een moderne versie van een schilderij van Dali. Het heeft iets surrealistisch: een eenzame rode treinwagon in het bruin/gele Altiplanolandschap met aan de horizon de puist van een vulkaan. Ik denk al bij mezelf, deze wordt thuis ingelijst!

Bolivia, here we come!
Wachten, wachten en wachten… Na negen uur gewacht te hebben zien we aan de Boliviaanse horizon een stip verschijnen. Godzijdank is het een Boliviaanse locomotief. De goederenwagons worden weer aangekoppeld en onze eenzame rode wagon wordt weer als laatste toegevoegd. Weg Dali schilderij... Bolivia here we come! Eindelijk weer op weg naar onze bestemming Uyuni. De Chileense grensformaliteiten zijn gedaan, nu nog de Boliviaanse... Na 20 minuten kruipen door de Altiplano komt de trein weer tot stilstand.

We zijn aangekomen in Ollague op zo’n 3.600 meter hoogte. Ook hier moeten we weer wachten in de Boliviaanse middle of nowhere, gelukkig blijft het bij twee uur. De Boliviaanse bolhoedjes spurten weer naar de trein....Ons teken dat de trein weer gaat vertrekken!

Het landschap kruipt achter het gebarsten raam langzaam voorbij en de Andes, de vulkanen, de onmetelijke hoogvlakte en wat verdwaalde kuddes wilde lama’s, blijven zwijgend achter. Na nog eens zeven uur treinen, 300 potjes toepen, een poging mijn Spaans met een local op te vijzelen, een paar tussenstops en wat vergeten dorpjes, komen we ’s avonds (rond de klok van elf ) eindelijk aan in koud Uyuni.

Met de afdruk van de neplederenbekleding nog in onze billen, nemen we afscheid van het rode wagonnetje en het 24 uur durende treinavontuur over de gele Altiplano van Chili en Bolivia. Zouden we het nog eens doen vragen we ons af? Met de slaap in onze ogen, de cocathee dampend voor onze neuzen en een zwarte hemel vol met sterren, kijken we elkaar aan en gapen we alle vijf moeizaam maar zeer voldaan ja!