Reizen achter een goederentrein van Chili naar Bolivia deel 1

Door: Timo77

Geplaatst op Apr 26, 2011

Er zijn treinreizen op deze aardbol die je waarschijnlijk maar één keer in je leven zal maken. Niet omdat ze zo schrikbarend duur en exclusief zijn, maar omdat ze door afgelegen gebieden voeren en het comfortniveau lager ligt dan het peil van de Dodezee. Achteraf vraag je jezelf nog weleens af…. Zou ik dit nog eens doen?

De treinrit van Calama (gelegen in de Atacama woestijn van Chili) naar de zoutvlaktes van Uyuni in Bolivia is zo'n treinrit. Na aankomst in Uyuni (Bolivia) zegt een klein stemmetje in mijn hoofd volmondig ja! Het kost tijd, geduld en een tikkeltje geluk, maar dan ben je wel een schitterend avontuur rijker.

Geduld is een schone zaak
De vertrekstaat in Calama bestaat niet en je bent overgeleverd aan de perronchef die uitgezakt achter een afgebladderd tafeltje zijn gebruikelijke 'avond cocathee' aan het drinken is. Met mijn gebrekkige Spaans komen we er achter dat de trein ‘wellicht’ om 23.00 uur vertrekt en we de volgende middag in Uyuni zullen arriveren.

Op het vervallen stationnetje van Calama staan we die avond te wachten op de trein die ons naar het grootste zoutmeer in de wereld zal gaan brengen. Tijd is relatief in Zuid-Amerika, zo ook het begrip van een passagierstrein. Opeens horen we in de verte het gepiep van oude treinstellen en het geronk van een dieselloc. De felle lichten van de locomotief verblinden ons terwijl deze het station komt binnenrijden. Het lawaai is oorverdovend en tot onze grote verbazing én teleurstelling, is het geen passagierstrein, maar een goederentrein. De oude diesel trekt langzaam tientallen oude houten- en stalen goederenwagons voor zich uit en lijkt geen haast te hebben. Teleurgesteld gaan we weer op het perron zitten en vragen aan de perronchef (die al aan zijn vierde cocathee begonnen is) wanneer de trein naar Uyuni zal arriveren. Verbaasd wijst hij in de richting van de voorbij rijdende goederentrein en zegt dat we nog even moeten wachten….

Ineens is daar een hels kabaal en het gepiep van roestige remmen en komt de trein tot stilstand. De lokale Chilenen en Bolivianen haasten zich met hun bolhoedje en volle bepakking naar de laatste wagon van de trein. Tot mijn ongeloof zie ik aan het eind van de trein een rode wagon staan: Empresa Nacional de Ferrocarilles Bolivia. De rode wagon begint langzaam vol te stromen met mensen en snel haasten wij ons richting de enige passagierswagon van deze trein, correctie goederentrein. Ziels alleen hangt deze enige passagierswagon verloren achteraan! Terwijl we ons in de kaarsrechte stoelen nestelen en de rugzakken bovenin gooien zijn we blij dat we het gehaald hebben: de trein vertrekt namelijk maar één keer per week. Met een uur vertraging komt er dan toch eindelijk beweging in de trein en we zetten koers richting Bolivia.

Een lange nacht
Met de slaapzak binnen handbereik proberen we wat te slapen, maar het wordt steeds kouder en het geschud en gepiep van de trein houdt ons wakker. De temperatuur zakt steeds verder en diep in de nacht bevinden we ons op meer dan 4.000 meter hoogte. Na een nachtrust van welgeteld tien minuten krabbelt de zon boven de horizon uit en we zien hoe betoverend mooi het landschap is waar we door heen hobbelen. Vulkanen aan de horizon en de Atacama woestijn op haar mooist. Het harde geel/bruine landschap steekt mooi af bij de diep blauwe Andes lucht. We bevinden ons ergens op de 4.000 meter hoge Altiplano nabij de Boliviaanse grens. De zon is nog maar net op wanneer we een verlaten grensdorpje binnen rijden. De trein komt tot stilstand…